Navdêr an jî nav tiştekî, lawirekî, an kesekî bi nav dike û ji cureyên din cude dike û ew bi navê xwe nêvnas dibe. Navdêr di nav xwe de dibin du par: hevenav û serenav.

Hevenav navdêrên gelemper in, ango ji yekî bêtir tişt, lawir, an kesan bi nav dike: mirov, hesp, çiya, çem, pirtûk, xanî, karmend, kevir...

Serenav navdêrên taybet in, ango bi tenê tiştekî, lawirekî, an kesekî bi nav dike: Cegerxwîn, Evîn, Çavreş...

Navdêr ji hêla ray û avakirina raweyê ve dibin sê par:

Di navdêra xwerû de, tîpên bêjeyê tenê tîpên rayî û resen in, û ti tîp an pirtik bi ser bêjeyê ve nebûne: mal, defter, rê, dê, pê, ker, kevir...

Ew ji navdêrê xwerû û paşpirtikekê pêk tên û bêjeyekê bi wateyeka nû çêdike ango navdêreka nû ku tiştek an heybreka nû bi nav dike: gavan, şivan, rêvan, karker, nûser, girtî, gundî...

Ev nav ji du bêjeyên xwerû bi hev dikeve û navdêreka nû û bi wateyeka têvel pêk tîne. Helbet yek ji bêjeyan navdêreka xwerû ye, û dibe ku ew ya dî dîsa navdêreka xwerû be, an rengdêr, hoker, daçek, bernav an rayê lêkerê be: cegerxwîn, serhildan, keskesor, xwînmij... Renge ku navdêra hevbend ji sê bêjeyên xwerû jî saz bibe: berxwedan... Renge ku navdêra hevbend ji navdêreka darijtî û bêjeyeka dî pêk were: nêçîrvanî, rewşenbîrî,serokkomar, girtîgeh...

 Wîkîferheng: navdêr – Mane, etîmolojî, werger û bêhtir