Sverrir Kristjánsson (7. febrúar 1908 – 26. febrúar 1976) var íslenskur sagnfræðingur, þýðandi og rithöfundur. Ritsafn hans kom út árið 1981 í fjórum bindum.

Sverrir var sonur Bárðar Kristjáns Guðmundssonar verkamanns og Guðrúnar V. Guðmundsdóttur. Hann varð stúdent frá MR 1928 og nam síðan sagnfræði við háskólann í Kaupmannahöfn og um skeið í Berlín. Eftir að hann kom heim frá námi vann hann sem kennari í Reykjavík í nokkur ár.

Þá starfaði hann, '56-'58, við að skrá íslensk bréf í dönskum söfnum. Skrá þessi, sem gerð var í tvítaki og geymd er í Landsbókasafni og Konungsbókhlöðu, hefur stórum auðveldað íslenskum fræðimönnum aðgang að þeim fróðleikssjó, sem bréfin búa yfir.

Sverrir samdi ótal bóka um sagnfræðileg efni og þýddi bæði leikrit og skáldsögur.

Sverrir var þrígiftur.

• Árið 1973 tók Pétur Pétursson þulur viðtal við Sverri í þættinum: Maður er nefndur. Þrjár dætur próf. Árna Pálssonar, fengu lögbann á þáttinn þar eð þær töldu ástæðu til að ætla, að óvirðulegum orðum yrði farið um föður þeirra i þættinum og lögðu fram 30 þúsund krónur til tryggingar lögbanninu. Þátturinn beið flutnings í hálft annað ár.

• Barbararnir og heimsveldið; grein í Morgunblaðinu 1966

  Þessi æviágripsgrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.