Este é un artigo sobre o futbolista brasileiro. Para a marca de roupa deportiva véxase Zico España.

Zico

Biografía
Nacemento	(pt-br) Arthur Antunes Coimbra 3 de marzo de 1953 (71 anos) Río de Xaneiro, Brasil
Secretario de Estado
15 de marzo de 1990 – 24 de abril de 1991 – Bernard Rajzman (pt)  → Gabinete ministerial: gabinete Fernando Collor (pt)
Datos persoais
Outros nomes	Galinho de Quintino Kral Arthur サッカーの神様 O Pelé branco Zico
Residencia	Río de Xaneiro
País de nacionalidade	Brasil Portugal
Altura	172 cm
Peso	68 kg
Actividade
Ocupación	futbolista , adestrador de fútbol , blogueiro , xogador de fútbol praia
Lingua	Lingua portuguesa
Nacionalidade deportiva	Brasil
Deporte	fútbol Fútbol praia
Posición de xogo	Centrocampista
Traxectoria   Equipo 1971-1983 Clube de Regatas do Flamengo 212 (123) 1983-1985 Udinese Calcio 39 (22) 1985-1989 Clube de Regatas do Flamengo 37 (12) 1991-1994 Kashima Antlers (pt) 45 (35)   Selección nacional 1976-1986   Brasil 71 (48)   Adestrador - Kashima Antlers (pt)
Participou en
1986	Mundial de Fútbol México 1986
1982	Mundial de Fútbol España 1982
xuño de 1978	Mundial de Fútbol Arxentina 1978
Familia
Fillos	Thiago Coimbra (pt) , Arthur Antunes Coimbra Junior (en)
Irmáns	Eduardo Antunes Coimbra (pt)
Páxina web	ziconarede.com.br…

Arthur Antunes Coimbra, alcumado Zico, nado o 3 de marzo de 1953 en Río de Xaneiro é un exfutbolista e actual adestrador de fútbol brasileiro. Xogaba de centrocampista e foi internacional coa selección brasileira. Deuse a coñecer mundialmente a partir da conquista da Copa Libertadores e da Copa Intercontinental co equipo carioca do Flamengo. Disputou tres Copas do Mundo nos anos 1978, 1982 e 1986.

É considerado por moitos, en especial polos seareiros do Flamengo, o mellor xogador brasileiro despois de Pelé e Garrincha, e o mellor xogador da historia do club, onde estivo a maior parte da súa carreira, entre 1967 e 1989, cun lapso entre 1983 e 1985 período no que xogou en Italia, co Udinese Calcio.

No Flamengo conquistou catro títulos nacionais, en 1980, 1982, 1983 e 1987, a Copa Libertadores de América e a Copa Intercontinental, en 1981, entre outros títulos.

Zico xogaba nun pequeno equipo de amigos, o Juventude de Quintino, do barrio de Quintino Bocaiúva, na zona norte do Río de Xaneiro, mais o seu primeiro club de fútbol foi o River Futebol Clube, tradicional club da Piedade, tendo como mestre a Joaquim Pedro da Luz Filho, Seu Quinzinho. No River, con Seu "Quinzinho", o seu xogo chamou a atención. Foi para o Flamengo aos catorce anos de idade, cando en 1967 o locutor Celso Garcia, amigo da familia, asistiu a un encontro de Zico nun torneo no River Futebol Clube, onde xogaba coa camisa do Santos, e levouno para a escolinha de futebol do club. Zico estreouse no primeiro equipo en 1971, nun encontro contra o Vasco da Gama, rematando 2 a 1 para o equipo rubro-negro. Zico fica xa coma titular en 1974, despois de pasar por unha intensa preparación física. Debido ao seu feble corpo de inicio de carreira e ó seu barrio de orixe (Quintino) gañou o cariñoso alcume de "Galinho de Quintino".

Xogou coa selección brasileira de 1976 a 1986, marcando 66 goles en 89 encontros e perdendo un único partido no tempo normal de xogo, contra Italia, no estadio de Sarrià, no Mundial de España, en 1982. Participou tamén nas Copas do Mundo de 1978 e 1986.

O seu debut na selección foi nunha xira no que o Brasil se enfrontou a varios países suramericanos. Fixo fermosos goles de falta e asumiu o rol de maior esperanza do Brasil despois do remate da carreira de Pelé. A súa participación na Copa de 1978 foi curta, xa que na primeira fase sufriu unha grave contusión muscular. A súa consagración foi na Copa de 1982, mais acabou vendo frustrada a súa vontade de gañar o mundial, cando o Brasil foi eliminado por Italia.

Na súa última oportunidade de ser campión dun mundial coma xogador, en 1986, Zico acabou sendo responsabilizado da eliminación do seu equipo diante de Francia nos cuartos de final. No seu segundo partido na Copa, Zico fixo un lanzamento preciso e milimétrico para o xogador Branco, que foi derrubado dentro da área. O árbitro asubiou penalti. Zico, o lanzador oficial da selección, erra, rematando o encontro en empate a un. Despois, o Brasil quedaría eliminado ao perder na quenda de penaltis por 4 a 3.

Zico retornou ao Flamengo en 1985, para maior ledicia da afección, mais, no mesmo ano, a súa carreira sufriu o máis duro golpe. Nun encontro contra o Bangu, o xogador Márcio Nunes cometeu unha falta desleal, entrando cos dous pés no xeonllo esquerdo de Zico. A xogada rompeu os ligamentos cruzados do xeonllo do xogador, que se ten que se someter a diversas operacións, segundo di, "aprender a andar de novo". Máis tarde dixo non gardar rencor ó zagueiro.

En 1990, durante o goberno do Presidente Fernando Collor de Mello, foi Secretario Nacional de Deportes.

En 1991 retornou ao fútbol, para disputar o campionato xaponés. A súa volta aos terreos de xogo, xunto con outros xogadores famosos xa retirados ou a punto de facelo, é hoxe cualificada coma unha das maiores razóns da rápida popularización do fútbol no Xapón. En 1994, deixou definitivamente de xogar. O seu equipo foi o Sumimoto Metals (actual Kashima Antlers).

Dende xuño de 2002 exerceu o cargo de seleccionador da selección xaponesa. Malia ter sido varias veces convidado a asumir cargos no Flamengo, Zico nunca aceptou. Especúlase que iso se debe en gran parte ós rumbos tomados polas administracións do club carioca, que dende a época de Zico vén acumulando débedas e malos resultados. É actualmente adestrador de fútbol e de 2004 até 2006 dirixiu á selección do Xapón, que, a pesar de ter sido a primeira clasificada, foi eliminada na primeira fase do Mundial de Fútbol Alemaña 2006. Foi tamén campión asiático coa selección xaponesa en 2004. Despois da copa foi contratado para adestrar ao equipo do Fenerbahçe en Turquía.

• Copa Intercontinental de Fútbol (1981)
• Copa Libertadores (1981)
• Campionato Brasileiro (4) (1980, 82, 83 e 87)
• Campionato Carioca Infantil (1969)
• Campionato Quadrangular Infantil (1969)
• Campionato Carioca Xuvenil (1972)
• Campionato Carioca (7) (1972, 74, 78, 79,79 (especial), 81 e 86)
• Copa Guanabara (9) (1972, 73, 78, 79, 80, 81, 82, 88 e 89)
• Trofeo Ramón de Carranza (2) (1979 e 80)
• Torneo de Goiás (1975)
• Torneo de Jundiaí (1975)
• Torneo de Mato Grosso (1976)
• Trofeo Ciudad de Santander (1980)
• Torneo de Nápoles (1981)
• Copa Río de Xaneiro (1986)
• Copa Euzébio de Andrade (1987)
• Copa Kirin (XAP) (1988)
• Trofeo Colombino (1988)
• Torneo de Hamburgo (1989)

• Torneo Preolímpico (1971)
• Copa Rio Branco (1976)
• Copa Roca (1976)
• Torneo Bicentenario dos EUA (1976)
• Copa do Atlântico (1976)
• Copa Oswaldo Cruz (1976)
• Mundialito de Cáli (1977)
• 3 º posto Copa do mundo (Arg) (1978)
• 3 º posto Copa América (1979)
• Torneo de Inglaterra (1981)
• Torneo de Francia (1981)
• 5 º posto Copa do mundo (Esp) (1982)
• 5 º Posto Copa do mundo (Mex) (1986)

• Torneo Cuadrangular de Udine (1983)

• Copa Zico (1990)
• Copa Pelé (1991)

• Copa Muroran (1992)
• Copa Suntory (1ª fase, 1993)
• Copa Meiers (1993)
• Copa Pepsi (1993)

• Copa do mundo de Fútbol Praia (1995)
• Copa do mundo de Fútbol Praia (1996)
• Copa América de Fútbol Praia (1995)
• Copa América de Fútbol Praia (1996)
• Copa Internacional de Fútbol Praia (XAP)

• Mellor xogador do Fútbol Brasileiro nos últimos 30 anos - Rede globo / Esporte espetacular (BRA) - (2003)
• Mellor xogador das Américas elixido polo xornal El Mundo (VEN) - (1977)
• Xogador do equipo das estrelas,FIFA Copa do mundo de 1978 - (1979)
• Mellor xogador das Américas elixido polo xornal El Mundo (VEN) - (1981)
• Mellor xogador da final da Copa Intercontinental de Fútbol (1981)
• Mellor xogador do Mundo, elixido polo El Mundo (VEN), Guerin Sportivo (ITA), Don Balón (ESP), e revista Placar (Brasil) - (1981)
• Bota de bronce da Copa do mundo - (1982)
• Mellor xogador das Américas elixido polos xornais El Mundo (VEN),El Gráfico (ARG) - (1982)
• Craque do equipo das estrelas,FIFA Copa do mundo - 1982 (World Cup all-star Team player) - (1982).
• Mellor xogador do Mundo elixido pola revista World Soccer (England) - (1983)
• "Premio Chevron" Mellor xogador do Campionato Italiano - (1983/84)
• Mellor xogador da Copa do mundo de fútbol de praia - (1995)
• Mellor drible do FIFA Street 2 - "Ginga" - (2006)
• Bola de Prata - Revista Placar - (1987)
• Bola de Prata - Revista Placar - (1982)
• Bola de Ouro - Revista Placar - (1982)
• Bola de Prata - Revista Placar - (1977)
• Bola de Prata - Revista Placar - (1975)
• Bola de Prata - Revista Placar - (1974)
• Bola de Ouro - Revista Placar - (1974)
• (Non hai ordenador neste capítulo do artigo, os premios de bola de prata - Revista Marcador (Revista Placar), para artilleiro. Zico é o récord de Premio con 5 Bolas de prata, 2 Bolas de Ouro e 2 Bolas de prata de Artilheiro. En total son nove Premios ao longo da súa participación no Campionato brasileiro.)
• Décima cuarto Maior xogador do século XX pola - IFFHS
• Sétimo Maior xogador Sulamericano do século XX Pola - IFFHS
• Terceiro Maior xogador Brasileiro do século XX pola - IFFHS
• Nono Maior xogador do século XX pola revista - France football
• Nono maior artilheiro do Mundo na historia do fútbol no Campionato de primeira división, con 406 goles - IFFHS
• Décima segundo maior goleador do Mundo na historia do fútbol en xogos oficiais, con 516 goles - IFFHS
• FIFA 100

• Ós 23 anos, zico xa había se tornar o maior Artilheiro da historia do flamengo, con case 300 goles.
• Récord de goles polo flamengo nunha só temporada - 49 goles - (1974)
• Récord de goles polo flamengo nunha só temporada - 56 goles - (1976)
• Máximo goleador da liga brasileira 59 goles - (1982)
• Máximo goleador do Flamengo nunha tempada - 81 goles en 70 partidos - (1979)
• Récord de goles en partidos seguidos no Campionato Xaponés, 11 goles en 10 partidos -(1992)
• Maior artilheiro de todos os tempos do Estadios Mário Fillo (Maracanã)
• Maior vencedor de todos os tempos do Premio bola de prata / bola de Ouro - Revista Marcado,(Placar)
• Maior artilheiro da historia do Flamengo - 568 goles
• Maior artilheiro medio campista do mundo en todos os tempos - goles oficiais 516, goles en total 826

• Campeonato Carioca de Escolinha (1970): 26 goles
• Campeonato Carioca Infantil 1 (1971): 9 goles
• Campeonato Carioca Profesional (1975): 30 goles
• Copa Guanabara (1975): 10 goles
• Campeonato Carioca (1977): 27 goles
• Campeonato Carioca (1978): 19 goles
• Campeonato Carioca (1979): 26 goles
• Campeonato Especial (1979): 34 goles
• Torneo Ramón de Carranza (1979): 3 goles
• Torneo Ramon de Carranza (1980): 2 goles
• Torneo de Santander (1980): 3 goles
• Campeonato Brasileiro (1980): 20 goles
• Copa Libertadores da América (1981): 11 goles
• Torneo de Nápoles (1981): 4 goles
• Campeonato Brasileiro (1982): 21 goles
• Copa Guanabara (1982): 12 goles
• Campeonato Carioca (1982): 21 goles
• Campionato Italiano (1983): 19 goles
• Campionato Xaponés (1992): 21 goles
• Mundial de praia (1995): 12 goles

• Páxina oficial de Zico (en portugués)
• Perfíl en TFF.org (en inglés)
• Goles de Zico coa Selección Brasileira
• Brazilian Football Museum Hall of Fame
• Zico: The Movie Arquivado 29 de novembro de 2005 en Wayback Machine.