Roqeyya Sakhāwat Hussain

Nome orixinal	(bn) রোকেয়া সাখাওয়াত হোসেন
Biografía
Nacemento	9 de decembro de 1880 distrito de Rangpur
Morte	9 de decembro de 1932 (52 anos) Calcuta
Causa da morte	doenza cardiovascular
Datos persoais
País de nacionalidade	Raj Británico
Relixión	Islam
Actividade
Ocupación	escritora , escritora de ciencia ficción , reformadora social
Xénero artístico	Ciencia ficción feminista
Lingua	Lingua bengalí
Obra
Obras destacables Abarodh Basini (en) (1905) Sultana's Dream (en)
Familia
Irmáns	Karimunnesa Khanam Chaudhurani (en)

Rokeya Sakhawat Hossain^[1], nada en Pairaband (Mithapukur, distrito de Rangpur) o 9 de decembro de 1880 e finada en Calcuta o 9 de decembro de 1932, foi unha escritora, pensadora, educadora, activista social e defensora dos dereitos da muller bengalí, máis coñecida como Begum Rokeya.

Considerada pioneira do feminismo no seu país,^[2][3][4] escribiu novelas, poemas, contos, ciencia ficción, sátiras, tratados e ensaios.^[5] Nos seus escritos sostivo que tanto homes como mulleres deben ser tratadas como seres racionais por igual, e que a falta de educación é a principal razón da discriminación cara ás mulleres. As súas principais obras inclúen Abarodhbasini, un ataque ás formas extremas de purdah que poñen en perigo as vidas e os pensamentos; Sultana's Dream, unha novela de ciencia ficción situada nun lugar chamado Lady Land, un mundo gobernado por mulleres; Padmarag, outra novela utópica feminista; Motichur, colección de ensaios en dous volumes.^[5] Rokeya defendeu que a educación da muller é a principal condición da liberación feminia, polo que estableceu a primeira escola dirixida principalmente ás nenas musulmás bengalís en Calcuta. Dirixiu o centro até a súa morte, a pesar de enfrontarse á crítica hostil e diversos obstáculos sociais.^[5] En 1916 fundou a Asociación de Mulleres Musulmás, organización que loitou pola educación e o emprego da muller.^[5][6] En 1926 presidiu a Conferencia de Educación da Muller Bengalí convocado en Calcuta, primeiro intento significativo para reunir as mulleres en apoio do dereito á educación.^[6] Estivo involucrada en debates e conferencias en relación cos avances da muller até a súa morte o 9 de decembro de 1932, pouco despois de presidir unha sesión durante a Conferencia da Muller da India.^[6]

En Bangladesh celébrase cada 9 de decembro o Día Rokeya para conmemorar a súa obra e legado.^[7] Nese día, o goberno do estado concede o Begum Rokeya Padak, homenaxe a mulleres que realizasen unha contribución excepcional na loita polo recoñecemento dos dereitos da muller.^[4]

Naceu no por entón Raj Británico. O seu pai, Jahiruddin Muhammad Abu Ali Haidar Saber, era un zamindar de bo nivel educativo que casou catro veces; do seu matrimonio con Rahatunnessa tivo tres fillas, entre elas Rokeya, e tres fillos, un dos cales morreu de neno. O irmán máis vello de Rokeya, Ibrahim Saber, e a súa irmá máis vella inmediata, Karimunnesa, tiveron grande influencia na súa vida. Karimunnesa quería aprender lingua bengalí, o idioma maioritario en Bangladesh, a pesar da oposición da familia debido a que os musulmáns de clase alta da época preferían utilizar o árabe e o persa como medio de educación, en lugar da súa lingua materna. Ibrahim ensinoulle inglés e bengalí a Rokeya e Karimunnesa. Karimunnesa foi obxecto dun matrimonio infantil aos catorce anos. Despois deuse a coñecer como poeta, e os seus dous fillos, Nawab Abdul Karim Gaznawi e Nawab Abdul Halim Gaznawi, ocuparon carteiras ministeriais baixo a ocupación británica.

Rokeya casou aos dezaseis anos. O seu marido, Khan Bahadur Sakhawat Hussain, falante nativo de lingua urdú, foi o maxistrado suplente de Bhagalpur, distrito do actual estado indio de Bihar. Foi o segundo matrimonio de Sakhawat, quen tiña por entón 38 anos e viúvo. Sakhawat era membro da Real Sociedade Agrícola de Inglaterra. Animou a Rokeya a seguir aprendendo bengalí e inglés, e a comezar a escribir. Rokeya adoptou o bengalí como lingua escrita. Iniciouse na literatura co ensaio Pipasa ("Sede").

Tras a morte de Sakhawat Hussain en 1909, Rokeya estableceu unha escola secundaria na memoria do seu home.^[8] Comezou a funcionar en Bhagalpur, unha zona tradicionalmente de lingua urdú, con cinco estudantes. Unha disputa coa familia do seu marido sobre as propiedades obrigouna a trasladar a escola en 1911 a Calcuta, unha zona de fala bengalí.^[8] Hoxe en día, dirixida polo estado de Bengala Occidental, é unha escola feminina.

Rokeya tamén fundou a Anjuman e Khawateen e Islam (Asociación de Mulleres Musulmás), que se dedicou a organizar debates e conferencias sobre a situación da muller e a educación. Inspirouse na aprendizaxe tradicional musulmá tal como se enuncia no Corán.

A súa tumba en Sodepur foi redescuberta grazas aos esforzos do historiador Amalendu De.^[9]

• Pipasha ("Thirst", 1902).
• Motichur (ensaios, 1º vol. 1904, 2º vol. 1922). O segundo volume inclúe historia e lendas.
• Sultana's Dream (1908)^[10]
• Padmarag (novela, 1924)
• Oborodhbashini ("As mulleres solitarias", 1931)
• Boligarto (conto curto).
• Narir Adhikar ("Os dereitos da muller"), ensaio inconcluso da Asociación de Mulleres Musulmás.
• God Gives, Man Robs ("Deus dá, o home rouba", 1927)
• Education Ideals for the Modern Indian Girl (1931)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Roqeyya Sakhāwat Hussain

• Hasan, Md. Mahmudul (2012). Marginalisation of Muslim writers in South Asian literature: Rokeya Sakhawat Hossain's English works (PDF). South Asia Research, 32 (3) (Print) 1741-3141 (Online). pp. 179–197. ISSN 0262-7280. 
• The Essential Rokeya: Selected Works of Rokeya Sakhawat Hossain. Leiden, Boston: Brill Publishing. 2013. Arquivado dende o orixinal o 08 de febreiro de 2018. Consultado o 03 de setembro de 2019.