Coñécese como desenvolvemento en fervenza un enfoque metodolóxico da xestión de proxectos de software onde cada unha das fases se executa de maneira secuencial, sen saltos atrás nin modificacións. É un dos enfoques tradicionais.

O modelo de desenvolvemento en fervenza, modelo en fervenza ou ás veces coñecido polo seu termo en inglés de waterfall, é unha metodoloxía de xestión de proxectos de software, onde:

• cada unha das fases segue unha orde secuencial
• non se comeza unha fase ata que estea rematada a anterior
• non se volve atrás no proceso cara a fases anteriores.^[1]

Denomínase de fervenza porque a representación gráfica máis habitual é unha especie de escada descendente, onde cada unha das fases comeza a partir do produto elaborado na fase anterior.

Foi unha das primeiras conceptualizacións metodolóxicas da xestión de proxectos enfocada ao software: aínda que houbo presentacións anteriores, a versión orixinal propúxoa o programador estadounidense Winston Royce en 1970, nun artigo onde describía precisamente modelos de desenvolvemento que non funcionaban axeitadamente. Royce non denominou este modelo de fervenza, pois este nome é posterior. O modelo revisárono posteriormente revisada Barry Boehm en 1980 e Ian Sommerville en 1985^[2].

O modelo en fervenza é intuitivo e popular. Con respecto a outros modelos áxiles ou iterativos, unha das principais vantaxes é que os equipos poden funcionar de xeito relativamente autónomo, e en teoría o tempo dedicado a reunións, revisións e xestión (non-produtivo), debería ser menor. Ademais, permite unha orzamentación fixa, é dicir, pode facerse un cálculo previo dos recursos que vai levar o proxecto e transformar este cálculo nunha estimación económica.

Porén, non é un método receptivo aos cambios. Nun proxecto ideal os requisitos para desenvolver un proxecto serían claros, non habería erros nin no deseño nin na programación, e o produto resultante cumpriría as expectativas do cliente ao 100%. Porén, na práctica o carácter dinámico do contorno e a duración da execución dos proxectos fai que isto non sexa así: para tentar resolver estes problemas naceron revisións do desenvolvemento en fervenza, como o modelo en uve ou o modelo de dentes de serra, entre os modelos secuenciais, ou mesmo os modelos iterativos ou áxiles^[3].

As fases do desenvolvemento en fervenza dependen do tipo de proxecto e da composición do equipo: proxectos máis complexos ou con equipos maiores adoitan ter máis fases, detallando máis os pasos ou implicando distintos departamentos ou roles, mentres que os proxectos máis simples e os equipos máis pequenos reducen e agrupan as fases. A xeito de orientación podemos presentar o seguinte modelo de fases. Loxicamente, distintos equipos denominarán estas fases con termos diferentes.

1. Especificación, a fase onde se describe como debe funcionar o software, é dicir, onde se interpretan as necesidades do cliente.
2. Análise, a fase en que se define o funcionamento da arquitectura, das bases de datos etcétera.
3. Deseño, cando se describe o funcionamento proposto para o software, incluídas as súas interfaces.
4. Codificación, cando se fai a programación informática escribindo o código.
5. Testaxe.
6. Implementación e integración. A fase de implementación, é dicir, de encaixe deste software no sistema máis grande, ou de publicación se for o caso) pode darse antes ou despois da testaxe, dependendo das características do proxecto.
7. Mantemento.