De Masoretyske Tekst (gauris ôfkoarte ta MT of 𝕸), is de gesachhawwende Hebriuwske tekst fan 'e Tenach, de joadske Bibel. De Masoretyske Tekst bepaalt net allinne de kanon fan 'e Tenach, mar ek de krekte tekst, op in letter-foar-letterbasis, mei de fokalisaasje en it gebrûk fan diakrityske tekens ynbegrepen.

De Masoretyske Tekst is benammentlik kopiëarre, redigearre en ferspraat troch in groep joadske skriftlearden dy't bekendsteane as de Masoreten, en dy't wurksum wiene fan 'e sânde oant de tsiende iuw. It âldste noch besteande, sij it ûnfolslein oerlevere manuskript fan 'e Masoretyske Tekst is de saneamde Aleppokodeks, út 'e tsiende iuw. It Hebriuwske wurdt mesorah (מסורה of מסורת) ferwiist nei it oerleverjen fan in mûnlinge tradysje, mar yn it ferbân fan 'e Masoretyske Tekst wurde der de diakrityske tekens mei bedoeld, wêrmei't de Masoreten foar it earst sekuer dúdlik makke hawwe hoe't de taal fan 'e Hebriuwske Bibel (dy't ommers skreaun is yn it Hebriuwske alfabet, dat gjin fokalen werjout) persiis útsprutsen wurde moat.

De Masoretyske Tekst wurdt rûnom brûkt as de basis foar oersettings fan it kristlike Alde Testamint yn protestantske bibels, en sûnt 1943 ek foar guon roomske bibels, hoewol't de eastersk-otterdokse tsjerken foar dat doel fêsthâlde oan it gebrûk fan 'e Septuaginta, mei't hja dy as godlik ynspirearre beskôgje. Nei't yn 'e fyftiger jierren de Deade-Seerôlen ûntdutsen waarden, hat bliken dien dat de Masoretyske Tekst op guon plakken frijwol identyk is oan 'e Tenach fan 200 f.Kr., mar dat er op oare plakken gâns ôfwykt.