گِدایی عمل التماس از دیگران برای اعطای لطف، غالباً یک هدیه پولی، با اندک یا بدون انتظار متقابل است. گِدا، قدیو یا دَریوزه‌گر به شخصی قدوه گفته می‌شود که از این طریق درخواست کمک مادی با ایجاد حس ترحم از مردم پول می‌ستاند و این کار حرفه^{[مشکوک – بحث][بی‌طرفی مورد مناقشه است.]} وی محسوب می‌شود.^{[۱][۲][منبع بهتری نیاز است]} گداها ممکن است در مکان‌های عمومی مانند مسیرهای حمل‌ونقل، پارک‌های شهری و بازارها فعالیت کنند. علاوه بر پول، ممکن است غذا، نوشیدنی، سیگار یا سایر اقلام کوچک را نیز درخواست کنند.

گدایی اینترنتی روش مدرنی است که از مردم می‌خواهند از طریق اینترنت به دیگران پول بدهند و نه حضوری. گدایی اینترنتی ممکن است شامل درخواست‌هایی توسط افرادی نیازمند برای کمک برای رفع نیازهای اولیه مانند مراقبت‌های پزشکی و سرپناه باشد و یا همچنین درخواست‌هایی توسط افراد غیر نیازمند از مردم برای پرداخت هزینه‌های تعطیلات، سفرهای مدرسه و سایر چیزهایی باشد که گدا می‌خواهد اما نمی‌تواند به راحتی از عهده آن برآید.^[۳][۴]

تفاوت گداها با راهبان صدقه‌گیر در این است که برخی از این راهبان درخواست پول نمی‌کنند و امرار معاش آنها با ارائه انواع خدمات دینی، تربیت اخلاقی و حفظ فرهنگ جامعه متقابل است.

در گفتار عامیانهٔ ایرانیان به شخص سمج و ضعیف‌نما که قداوت گری میکردند .اصطلاحاً «مثل گداهای سامره» گفته می‌شود. این به این خاطر است که گداهای شهر سامرهٔ عراق در میان ایرانیان مسافر در قدیم بخاطر سماجت و مزاحمت‌آفرینی زبانزد شده بودند.^[۵][۶]

معروفترین اثر ادبی شاهزاده و گدا اثر مارک توین است. کتاب قدیو و غنی به قلم جمال عبدالناصر همتی (ج.ت)

• 
  نقاشی دو دختر گدا اثر کمال‌الملک

• فقر
• زباله‌گردی
• بی‌خانمانی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ گدایی موجود است.