حمله فرانسه به آلمان 1923 یا اشغال راینلند از 1 دسامبر 1918 تا 30 ژوئن 1930 نتیجه فروپاشی ارتش امپراتوری آلمان در سال 1918 بود که پس از آن دولت موقت آلمان موظف شد با شرایط آتش بس 1918 و قرارداد ورسای موافقت کند. این شامل پذیرش این که نیروهای قدرت های پیروز در جنگ کرانه چپ راین و چهار " سر پل " کرانه راست را با ۳۰-کیلومتر (۱۹-مایل) اشغال کردند . شعاع اطراف کلن ، کوبلنتس ، ماینز و در حدود 10 کیلومتر یا 6 مایل شعاع اطراف کهل . علاوه بر این، ساحل چپ راین و 50 کیلومتر یا 31 مایل نوار شرق راین به عنوان منطقه غیرنظامی اعلام می‌کرد. معاهده ورسای این مفاد را تکرار کرد، ولی حضور نیروهای خارجی را تا پانزده سال پس از امضای معاهده یعنی (تا سال 1934) محدود نمود.

از سویی آلمان به شدت از مفاد قرارداد ورسای ناراضی بود

و سعی بر این داشت تا از دول پیروز تخفیف بگیرد و یا دست کم مواردی را پرداخت نکند یا دیرتر پرداخت کند.

بنابراین میتوان گفت آلمان قصد داشت تا قرارداد ورسای یا به شکلی بهم بریزد و حمله فرانسه به آلمان بهانه خوبی به دست آلمانی ها داد.

هدف از اشغال از یک سو تامین امنیت فرانسه در برابر حمله مجدد آلمان و از سوی دیگر تضمینی برای تعهدات غرامت بود. اما در واقع فرانسه افکار و نقشه های دیگری نیز داشت.

دستگاه دیپلماسی فرانسه و در مجموع دولت فرانسه از قدرت گیری مجدد آلمان واهمه داشت.

از سویی مردم فرانسه هم از دولت‌شان در این زمینه پشتیبانی میکردند آن‌ها از حمله مجدد آلمان و قدرت گیری این همسایه شرقی بشدت نگران بودند.

تمامی این مسائل موجب حمله مجدد فرانسه به آلمان در 1923 به منطقه روهر بود.

فرانسه سعی در سرکوب و جلوگیری از هرگونه پیشرفت آلمان می‌نمود. پس از اینکه این امر ظاهراً با طرح یانگ محقق شد، اشغال راینلند پیش از موعد در 30 ژوئن 1930 پایان یافت.