نوسان‌ساز کولپیتس، در سال ۱۹۱۸ توسط مهندس آمریکایی اختراع ادوین اچ کولپیتس،^[۱] یکی از تعدادی از طرح‌های است نوسان‌سازهای LC، اسیلاتورهای الکترونیکی که با استفاده از ترکیبی از سلف (L) و خازن (C) برای تولید نوسان در یک فرکانس خاص از ویژگی‌های بارز نوسان‌ساز کولپیتس است که بازخوردی برای قطعات فعال است که از یک مقسم ولتاژ ساخته شده از دو خازن سری دوسر سلف گرفته‌شده‌است.^{[۲][۳][۴][۵]}

فرکانس نوسان تقریباً فرکانس تشدید مدار LC است که ترکیبی سری دو خازن به‌طور موازی با سلف است:

${\displaystyle f_{0}={\frac {1}{2\pi {\sqrt {L{\frac {C_{1}C_{2)){C_{1}+C_{2))))))}.}$

فرکانس واقعی نوسان به دلیل خازن‌های پیوند و بارگذاری مقاومت ترانزیستور کمی پایین‌تر خواهد بود.

تجزیه و تحلیل پیچیده‌تر از نوسان‌ساز بیس مشترک نشان می‌دهد که بهره ولتاژ تقویت‌کننده فرکانس پایین برای رسیدن به نوسان باید حداقل ۴ باشد.^[۶] بهره فرکانس پایین توسط

${\displaystyle A_{v}=g_{m}R_{p}\geq 4.}$

برای نوسان‌ساز بیس مشترک در شکل ۱، این روش که برای یک مدل ساده اعمال می‌شود دامنه ولتاژ خروجی (کلکتور) را با توجه به^[۷] پیش‌بینی می‌کند

${\displaystyle V_{C}=2I_{C}R_{L}{\frac {C_{2)){C_{1}+C_{2))},}$

این نتیجه تقریبی همچنین برای نوسان‌سازهایی که از قطعات مختلف فعال مانند ماسفت و لامپ خلأ استفاده می‌کنند، به کار می‌رود.