فلسفه زندگی هر نوع نگرش کلی نسبت به معنای زندگی یا نحوه زندگی باید باشد.^[۱] این اصطلاح به‌طور کلی به معنای غیررسمی به کار می‌رود، به معنای فلسفه‌ای شخصی است که تمرکز آن حل سوالات اساسی وجودی در مورد وضعیت انسان است تا تلاش فلسفی دانشگاهی.^[۲]

این اصطلاح همچنین به مفهوم خاصی از فلسفه پردازی به عنوان روشی برای زندگی اشاره دارد^[۳] مورد تأیید جنبش فلسفه حیات آلمان است که نماینده اصلی آن ویلهلم دیلته^[۴] و چندین فیلسوف قاره دیگر مانند هنری برگسون^[۵] و پیر هادوت است.

وضعیت انسان به نظر می‌رسد مبارزه بین آنچه (وجود) است و آنچه که باید (جوهر) شود، می‌باشد.

• شرایط هنجاری - گزینه‌های جایگزین، انتخاب، آزادی، ارزش‌ها، استانداردها، ایده‌آل‌ها، تعهدات، مسئولیت پذیری
• مخمصه وجودی - محدودیت، از خود بیگانگی، اضطراب، احساس گناه، دوسوگرایی، پرتابشدگی

حداقل سه نظریه غالب در مورد چگونگی پاسخ به سؤال وجودی وجود دارد.

• نیهیلیسم، انکار معنی

• ذات گرایی

• اومانیسم سکولار
• دین

اگزیستانسیالیسم دو شکل اساسی دارد:

اگزیستانسیالیسم مذهبی به بهترین وجه توسط سنت آگوستین، بلیز پاسکال، پل تیلیچ و فلسفه سورن کی یرکگارد مثال زدنی است. اگزیستانسیالیسم دینی معتقد است که واقعیت دو سطح دارد: جوهر، که زمین هستی است و وجود. دین آخرین نگرانی در این دیدگاه است.

1. ↑ "Philosophy of life". Collins English Dictionary. HarperCollins Publishers. 2019.
2. ↑ Timothy Fetler, Philosophy and Philosophy of Religion Charts, Sun Press, 1968.
3. ↑ Pierre Hadot (1922-2010) by Matthew Sharpe in the Internet Encyclopedia of Philosophy.
4. ↑ Scott Campbell, Paul W. Bruno (eds.), The Science, Politics, and Ontology of Life-Philosophy, Bloomsbury, 2013, p. 8.
5. ↑ Michael Chase, Stephen R. L. Clark, Michael McGhee (eds.), Philosophy as a Way of Life: Ancients and Moderns – Essays in Honor of Pierre Hadot, John Wiley & Sons, 2013, p. 107.