سلطان حسن جلایر
| سلطان حسن جلایر | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| شیخ حسن دوم جلایر سومین پادشاه ایلکانی | |||||
| سلطنت | ۱۳۷۴ میلادی | ||||
| تاج‌گذاری | ۱۳۷۴ میلادی (۷۵۷ هجری) تبریز | ||||
| پیشین | سلطان اویس جلایر | ||||
| جانشین | سلطان حسین جلایر | ||||
| زاده | تبریز | ||||
| درگذشته | ۱۳۷۴ میلادی (۷۷۶ هجری) تبریز | ||||
| آرامگاه | دمشقیهٔ تبریز | ||||
| |||||
| دودمان | جلایریان | ||||
| پدر | سلطان اویس جلایر | ||||
معزالدین سلطان حسن بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر سومین پادشاه از دودمان جلایریان (ایلکانیان) است.[۱][۲][۳]
برادران و خواهران
[ویرایش]سلطان حسن جلایر ۵ برادر به نام‌های احمد، اسماعیل، بایزید، حسین و شیخ علی و یک خواهر به نام دندی خاتون داشت که خواهرش به عقد شاه محمود مظفری درآمد. آرامگاه سلطان حسن و ۲ تن از برادرانش که پس از او بر تخت پادشاهی نشستند (سلطان حسین جلایر و سلطان احمد جلایر) در مقبرهٔ دمشقیهٔ تبریز است.[۴]
سلطنت کوتاه‌مدت
[ویرایش]سلطان اویس جلایر دچار بیماری صعب‌العلاجی گشت و در شب ۹ اکتبر ۱۳۷۴ (۲ جمادی‌الاول ۷۷۶) درگذشت که حافظ ابرو در این باره می‌نویسد:[۲][۵]
قبل از آن تاریخ به سه ماه، آن پادشاه بر زمان فوت خود آگاه شد و وسایل کفن و تابوت و سایر ضروریات سفر آخرت را ترتیب کرده بود و چون آثار نزع بر ناصیهٔ او ظهور نمود، ارکان دولت به مرافقت قاضی شیخ علی و خواجه شیخ کججانی بر سر بالین وی حاضر شده، طلب وصیت نمودند. سلطان گفت ولایت عهد تعلق به حسین دارد و ایالت بغداد به شیخ حسن.
پس از درگذشت سلطان اویس —طبق وصیتی که کرده بود— فرزند دوم‌اش سلطان حسین جلایر به سلطنت رسید. بزرگان آذربایجان از ترس هرج و مرج و آشوب، پسر بزرگ‌تر سلطان اویس —یعنی سلطان حسن جلایر— را پس از ادعای سلطنت، به قتل رساندند.[۴]
پانویس
[ویرایش]- ↑ «معزالدین سلطان اویس جلایر ایلکانی». شبکهٔ اینترنتی آفتاب. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۳
- ↑ «معنی آل جلایر». لغت‌نامهٔ دهخدا. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ «جلایریان یا ایلکانیان». دانشنامهٔ جهان اسلام. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
- ↑ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۴
منابع
[ویرایش]- خاماچی، بهروز (۱۳۸۹)، شهر من تبریز، تبریز: انتشارات ندای شمس، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۶۸۸-۰۳-۶
- نادرمیرزا -شاهزادهٔ قاجار، تاریخ و جغرافی دارالسلطنه تبریز، دانشنامهٔ جهان اسلام
- کارنگ، عبدالعلی (۱۳۷۴)، آثار باستانی آذربایجان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
