دنیله ماسارو
 | |||
| اطلاعات شخصی | |||
|---|---|---|---|
| نام کامل | دنیله امیلیو ماسارو | ||
| زادروز | ۲۳ مهٔ ۱۹۶۱ (۶۳ سال) | ||
| زادگاه | مونتزا، ایتالیا | ||
| قد | ۱٫۷۷ متر (۵ فوت ۹ ۱⁄۲ اینچ) | ||
| پست | مهاجم | ||
| اطلاعات باشگاهی | |||
| باشگاه کنونی | میلان گلوری | ||
| باشگاه‌های حرفه‌ای* | |||
| سال‌ها | باشگاه‌ها | بازی† | (گل)† |
| ۱۹۷۹–۱۹۸۱ | مونتسا | ۶۰ | (۱۰) |
| ۱۹۸۱–۱۹۸۶ | فیورنتینا | ۱۴۰ | (۱۱) |
| ۱۹۸۶–۱۹۹۵ | میلان | ۲۰۹ | (۵۱) |
| ۱۹۸۸–۱۹۸۹ | ← رم (قرضی) | ۳۰ | (۵) |
| ۱۹۹۵–۱۹۹۶ | شیمیزو اس‌پالس | ۲۰ | (۱۰) |
| مجموع | ۴۵۹ | (۸۷) | |
| تیم ملی | |||
| ۱۹۸۲–۱۹۹۴ | ایتالیا | ۱۵ | (۱) |
| |||
دنیله امیلیو ماسارو (ایتالیایی: Daniele Emilio Massaro؛ زاده ۲۳ مه ۱۹۶۱، مونتزا) از مهاجمان بازنشستهٔ ایتالیا و میلان می‌باشد. او مدتی هم کاپیتان ایتالیا در رشتهٔ فوتبال ساحلی بود.[۱]
ماسارو عمدتاً به خاطر دوران درخشان خود در میلان در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی تحت هدایت آریگو ساکی و فابیو کاپلو به خاطر موفقیت های داخلی و اروپایی به شهرت رسید. او همچنین عضو تیم ملی ایتالیا بود که در جام جهانی ۱۹۸۲ موفق به کسب جام جهانی شد، اگر چه او در این مسابقات به میدان نرفت و عضو تیمی بود که به فینال جام جهانی ۱۹۹۴ رسید. در بازی آخر گروهی برابر مکزیک یک گل حساس به ثمر رساند. در فینال، یکی از ضربات پنالتی ایتالیا را از دست داد که نهایتاً به شکست ایتالیا و قهرمانی برزیل در آن دوره انجامید.
ماسارو در ایران
[ویرایش]به همراه جمعی از ستارگان و اسطوره‌های سال‌های نه چندان دور میلان به تهران آمد تا در دیدار خیریه پیشکسوتان پرسپولیس-میلان گلوری بار دیگر لباس میلان را، اینبار در ورزشگاه آزادی بر تن کند و در ثانیه ۴۰ بازی یکی از سه گل میلان را به ثمر رساند.[۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ویکی‌پدیای انگلیسی
- ↑ «پیشکسوتان پرسپولیس 1-3 ستارگان میلان». ورزش3. ۲۸ دسامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴.[پیوند مرده]
 | ||
| | |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
