موسیقی اَمبینت (به انگلیسی: Ambient music) گونه‌ای از موسیقی برآمده از آثار هنرمندان سینث‌پاپ تجربی دههٔ ۱۹۷۰ میلادی مانند کرافت‌ورک و برایان اینو -که مبنای موسیقی را در استفاده از سینث‌سایزر فرض داشتند- و فضای خلسه‌آور موسیقی تکنو دههٔ ۱۹۸۰ میلادی است.^[۱] در موسیقی اَمبینت بیش از آن‌که به ملودی و ضرب اهمیت داده شود به عناصر کمپوزیسیون و جنس و بافت صداها توجه می‌شود.

آثار هنرمندان موسیقی کلاسیک/آوانگارد مانند اریک ساتی و کلود دبوسی نیز تأثیر مهمی در بسط ساختار موسیقی اَمبینت داشتند. مفهومی که ساتی از نوشتن قطعه‌های ساده برای تکنوازی پیانو یا اجرا توسط نوازندگان محدود در نظر داشت،^[۲] همجنسی شگفت‌آوری با تعریف اِنو از موسیقی اَمبینت دارد: «ایجاد فضای خوشایند موسیقایی که صداها به‌جای این‌که به زور محیط را احاطه کنند، به شیوه‌ای دلپذیر در آن پراکنده شده‌اند.»^[۳]

موسیقی اَمبینت در سال‌های آغازین دههٔ ۱۹۹۰ میلادی و به لطف آثار گروه‌هایی مانند The Orb و هنرمندانی هم‌چون افکس توئین محبوبیت پیدا کرد.

واژهٔ اَمبینت اولین بار توسط برایان اِنو و پس از آن‌ که به ‌علت حادثه‌ای مجبور شد مدتی را در بستر بیماری سپری کند، برای اشاره به این سبک موسیقی استفاده شد.^[۴] از میان ساخته‌های او آلبوم امبینت ۱: موسیقی برای فرودگاه‌ها ‏(۱۹۷۸) به ترویج موسیقی اَمبینت کمک شایانی کرد.

امبینت داب (به انگلیسی: Ambient dub) عبارت است از سبکی که از در هم آمیختن سبک‌های داب به وجود آمده‌است. این سبک توسط کینگ تابی و دیگر هنرمندان جامائیکائی که از موسیقی امبینت-الکترونیکای مورد علاقهٔ دی‌جی‌ها استفاده می‌کردند ابداع شد و با فرودها، پژواک‌ها، برابرسازی (اکولیزاسیون) و افکت‌های روان گردان الکترونیک به تکامل رسید. این سبک همچنین شامل تکنیک‌های لایه بندی است و المان‌های موسیقی نقاط مختلف جهان را با باس‌های عمیق و اصوات هارمونیک در هم آمیخته است.^[۵]

سایبینت (به انگلیسی: Psybient) (که با نام‌های «امبینت گوآ»، «سایچیل» و «سایداب» نیز شناخته شده‌است) کوتاه شدهٔ عبارت «سایکدلیک امبینت»، یک سبک موسیقی الکترونیک است که دربردارندهٔ عناصری از سایکدلیک ترنس، امبینت، دان تمپو، داب، موسیقی بومی و موسیقی عصر نو است.^[۶] تمپوی این سبک دو برابر آهسته‌تر از سایکدلیک ترنس است (عموماً کمتر از ۱۱۰ ضرب در دقیقه)، همراه با ریتمی که کمتر مشخص است. سایبینت همچنین دارای پایه و اساس ریتمیک آهسته‌ای است و ممکن است از عناصر موسیقی امبینت سود برده و برای دست‌یابی به یک صدای روان‌گردان ویژه، با استفاده از عوامل مختلف و بسیاری تصفیه و بازنگری شود.

سایبینت می‌تواند شامل لایه‌های الکترونیک، سازهای سنّتی، تاکتیک‌های آواز قدیمی و عناصر آواز مراقبه‌ای باشد. بیشتر وقت‌ها در این سبک صداهای الکترونیک با سازهای بومی و مدرن، صداهای کیهانی تولید شده بوسیلهٔ کیبوردها و «موسیقی صدای فرعی» ترکیب شده‌اند. این موسیقی معمولاً در «اتاق‌های کسب آرامش» و مناطقی در جشنواره‌های موسیقی (غالباً در جشنواره‌های موسیقی ترنس و مهمانی‌های بزرگ) پخش می‌شود. سایبینت بعضی وقت‌ها در مراقبه‌های دسته‌جمعی و تشریفات مذهبی (بعنوان مثال برای موسیقی پس‌زمینهٔ تمرین‌های یوگا و چی کونگ) نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. از نمایندگان قابل ذکر این سبک، می‌توان به هالوسینوژن و بلوتک اشاره کرد.