ایل احمدوند (به کردی:Hâmëwand) یکی از ایلات لک است. مردم طایفهٔ احمدوند که با نام بومی (هَمیوَن) نیز شناخته می‌شوند، در استان‌های غربی ایران (از جمله همدان، لرستان، کرمانشاه، ایلام، مرکزی، آذربایجان غربی) مناطق مختلف عراق (از جمله کرکوک، چمچمال، اربیل، موصل، سلیمانیه، آلتون کوپری، زرباطیه و ...) و سراسر آناتولی ترکیه (از جمله ملطیه، دیاربکر، غازی عینتاب و آکسارای) سکونت دارند، به دلیل مهاجرت های داخلی و تبعیدهای تاریخی، آنان در سراسر کشورهای مذکور و برخی دیگر از کشورهای خاورمیانه نیز به شکل پراکنده سکونت دارند.^[۱] زبان مادری ایل احمدوند کردی و لکی است، البته به دلایل مختلف برخی از آنان در ایران به لری و فارسی، در برخی مناطق عراق به عربی و در ترکیه به ترکی نیز تکلم مینمایند.

طبق مطالعات تاریخی، انسان شناسی و مردم شناسی صورت گرفته ریشه این ایل در آناتولی شرقی و حوالی دریاچه وان و سایر مناطق آناتولی بوده است که طی دوره های تاریخی به مکان های فعلی شان پراکنده شدند، در واقع آنان از کردهای آنجا بوده اند.

طبق گفته دانشنامه جهان اسلام احمدوندها به یاغیگری و غارت مشهور بودند، احمدوندها به سرکردگی جوانمیر همه‌وند در اواخر قرن‌ سیزدهم‌ و اوایل‌ قرن‌ چهاردهم منطقه قصرشیرین و دشت ذهاب را تصرف نموده و آن استقرار یافتند، به طوری که با اقتدار جوانمیرخان حکومت مرکزی نیز تملک آنان بر آن سرزمین را به رسمیت شناخت. آنان همچنین در جنگهای‌ روس‌ و عثمانی‌ به نفع دولت عثمانی مبارزه کردند که دولت عثمانی در ازای‌ آن‌ به‌ آنها سرزمین ها و امتیازاتی‌ را در بازیان‌ و چمچمال‌ به آنها اعطا کرد.^[۲]

1. ↑ ایلات و طوایف کرمانشاه، ایل احمدوند، پژوهش و نگارش: اردشیر کشاورز، انتشارات طاق بستان
2. ↑ دانشنامه جهان اسلام (۲۰۲۴). «ایل احمدوند». جهان اسلام.