Zino Francescatti
| Zino Francescatti | |
|---|---|
| Bizitza | |
| Jaiotzako izen-deiturak | René Charles François Antoine Francescati |
| Jaiotza | Marseilla, 1902ko abuztuaren 9a |
| Herrialdea |  Frantzia |
| Heriotza | La Ciotat, 1991ko irailaren 17a (89 urte) |
| Hezkuntza | |
| Heziketa | École Normale de Musique de Paris Alfred Cortot (en)  |
| Hizkuntzak | frantsesa |
| Ikaslea(k) | ikusi
|
| Jarduerak | |
| Jarduerak | biolin-jotzailea eta concertinoa |
| Jasotako sariak | ikusi
|
| Musika instrumentua | biolina |
     | |
René-Charles Francescatti, artistikoki Zino Francescatti (Marseilla, 1902ko abuztuaren 9a-La Ciotat, 1991ko irailaren 17a) frantziar biolin-jotzaile eta irakasle ospetsua izan zen. Francescatti Niccolò Paganiniren lanetan espezialista zen.[1]
Biografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Marseillan jaio zen. Aita ere biolinista zuen; aita Paganiniren dizipulua izan zen Camillo Sivorirekin ikasi zuen. Bost urterekin hasi zen musika jotzen, eta hamar urterekin jendaurrean Beethovenen Biolinerako Kontzertuarekin egin zuen debuta. 1927an Parisera joan zen, École Normale de Musiquen irakastera. 1931n egin zuen lehen mundu bira eta, 1939an, New York Philharmonic orkestrarekin egin zuen Amerikako debuta. Bere ibilbidea, beraz, babesik onenekin hasi zen, nahiz eta gerra aurretik Estatu Batuetara joan izana geldialdi garrantzitsua suposatu zitzaion. Hala ere, Francescattik bere ospeari eutsi zion.
Bere bizitza musikala beste lau artistek markatu zuten: Jacques Thibaud, babestu eta animatu zuena; Maurice Ravel, bere lagun handia; Francescatti haren obraren interpreta leiala izan zen; Bruno Walter, sarritan zuzendu zuena; eta Robert Casadesus, zeinarekin bikote bat osatu zuen. Francescattiren ikasleen artean Gérard Poulet, Régis Pasquier eta Nina Bordnar zeuden.
La Ciotaten erretiratu zen, eta hamasei urtez han bizi izan zen, 1991n hil zen arte; 89 urte zituen. Urtebete lehenago, hiriak bere musika eta arte dramatikoko kontserbatorioari "Zino Francescatti" izena eman zion. Yolandek, haren emazteak hiriko museoari argazkiak, partiturak eta bere lehen biolina utzi zizkion.
Zino Francescattik 1727ko Stradivarius biolina jotzen zuen, Hart izenekoa. 1987an Salvatore Accardori utzi zion.[2]
Diskografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Camille Saint-Saëns, Concerto número 3, New York Philharmonic Orchestra, Pierre Boulez zuzendaria (kontzertua 1975eko abenduaren 16an egin zen). CD Lyrinx LYR 086
- Camille Saint-Saëns, Concerto n° 3, Philarmonic Symphony Orchestra of New York, Dimitri Mitropoulos zuzendaria. LP Columbia 1950 report CD Sony 1996
- Camille Saint-Saëns, introduction et Rondo Capricioso, Havanaise ; Chausson, Poème, The Philadelphia Orchestra, Eugene Ormandy zuzendaria. LP Columbia 1950
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ https://stringsmagazine.com/essential-historical-recordings-zino-francescatti/
- ↑ Charles de Couëssin-Gaëtane Prouvost, Zino Francescatti (1902-1991), le chant du violon, Marcel Landowskiren hitzaurrea, Paris, L’Harmattan, 1999.
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q205149
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
