Konputagailuen arkitekturan, RISC (ingelesez: reduced instruction set computer) mikroprozesadore-mota bat da, makina-lengoaiako agindu-kopuru murriztu bat ezagutzen duena. CPU-diseinu mota bat da, CISC egitura baino sinpleagoa duena, eta, ondorioz, transistore-kopuru txikiagoa behar duena. Horrek berekin dakar azkarragoa izatea, bero-disipazio hobea izatea eta, ondorioz, aireztapen-kostu txikiagoa. Mikroprozesadore-mota hau Von Neumann arkitektura modernoan oinarrituta dago.

1970eko eta 1980ko hamarkadetan, mikroprozesadoreen abiadura handitzeari begira egindako esperimentu batzuetan aurkitu zen ezen, oinarrizko arkitektura jakin bat erabilita, mikroaginduekin zuzenean konpilatutako eta zirkuitu integratutik kanpoko memoria batean kokatutako programen exekuzioa eraginkorragoa zela.

RISC prozesagailuen oinarrizko ideia da CPUan zuzenean hardware bidez ezarritako agindu-multzo sinplifikatu bat izatea. Hala, mikrokodea eta agindu konplexuak deskodetu beharra ezabatzea lortzen da.

CISC prozesagailuen aldean, RISC prozesagailuak agindu gehiago exekutatzen ditu, baina, agindu errazagoak direnez, azkarrago prozesa daitezke.

Hauek dira RISC prozesagailuen abantailak:

• CPUak azkarrago egiten du lan, erloju-ziklo gutxiago erabiltzen ditu aginduak exekutatzeko.

• Helbide-sistema ez-suntsitzailea erabiltzen du RAMean. Horrek esan nahi du ezen, eragiketak gauzatu ondoren, memorian atxikitzen dituela bi eragigaiak eta haien emaitza. Hala, eragiketa berri gutxiago exekutatu behar ditu.

• Agindu bakoitza CPUaren ziklo bakar batean exekuta daiteke.