Musika neoklasikoa XX. mendeko joera izan zen, bereziki garrantzitsua gerrarteko garaian, non konpositoreek "klasizismo" kontzeptu zabalari (ordena, oreka, argitasuna, ekonomia eta emozioei eustea) lotutako arau estetikoetara itzuli nahi baitzuten. Hala, neoklasizismoa neurrigabeko emozionalismoaren eta erromantizismo berantiarraren forma ezaren pertzepzioaren kontrako erreakzioa izan zen, bai eta XX. mendeko lehen bi hamarkadetako garai esperimentalaren ondoren, "ordenera itzultze" bat ere. Bulkada neoklasikoak ezaugarri hauek izan zituen: beheranzko exekuzio-indarren erabilera, erritmo eta testura kontrapuntalean enfasia, harmonia tonal eguneratu edo hedatua, eta musika absolutuan kontzentratzea erromantizismoko programa musikaren kontra^[1].

Forma eta teknika tematikoari dagokionez, musika neoklasikoa XVIII. mendeko musikan inspiratu zen maiz. Era berean, kanon inspiratzailea barrokokoa zein lehenagoko garaiak (klasizismoa adibidez) ere izan ziren maiz. Hori dela eta, musika neobarrokoa deitzen zaio batzuetan barrokotik berariaz inspiratzen den musikari. Neoklasizismoak bi garapen-ildo nazional zituen: frantsesa (hein batean Erik Satie eraginetik zetorrena, eta Igor Stravinskyk ordezkatzen zuena, nahiz eta Errusian jaioa izan) eta alemana (Ferruccio Busoniren "objektibotasun berritik" zetorrena, berez italiarra izan arren, eta Paul Hindemithek ordezkatzen zuena). Mugimendu antolatua baino joera estetikoa izan zen gehiago neoklasizismoa eta neoklasikotzat hartzen ez diren konpositore askok ere hartu zituzten estiloko elementuak.