Faradayren legea edo Faradayren indukzio elektromagnetikoaren legea 1831an Michael Faradayk burutu zuen esperimentuan oinarritzen da, honetan zirkuitu bateko indar elektroeragile induzitua eta zirkuitu horretan zeharreko fluxu magnetikoaren aldaketaren abiadura berdinak dira, zeinuz aldatuta.

Laburbiltzeko: "Elektrolito kuba bateko elektrodoetan murritu edo oxidaten den sustantzia kopurua ezarritako elektrizitatearekin proportzionala da"

${\displaystyle \oint _{C}{\vec {E))\cdot {\vec {dl))=-\ {d \over dt}\int _{S}{\vec {B))\cdot {\vec {dA))}$

${\displaystyle {\vec {E))}$ eremu elektrikoa den lekuan, ${\displaystyle d{\vec {l))}$ zeinua C ingurunearen elementu infinitesimala da, ${\displaystyle {\vec {B))}$ zeinua eremu magnetikoaren dentsitatea da eta S hautazko azalera da, bere ertza C delarik. C ingurua eta ${\displaystyle {\vec {dA))}$ zeinuaren norabideak eskuin eskuaren arauak finkatzen ditu.

Azaleraren integralaren permutzioa eta denbora-deribatua integrazioaren azalera denborarekin aldatzen ez den bitartean egin liteke.

Stokesen teoremaren arabera lege honetatik honako forma diferentzial hau ondorioeztatzen da:

${\displaystyle \nabla \times {\vec {E))=-{\frac {\partial {\vec {B))}{\partial t))}$

Hau Maxwellen ekuazioetako bat da, hauek elektromagnetismoaren oinarriko ekuaioetako bat direlarik. Faradayren legea eta elektromagnetismoaren beste hainbat lege Maxwellen ekuazioetara gehitu eta modu honetan elektromagnetismoaren batasuna lortu zen.

N alanbre bira dituen induktore baten kasuan, aurreko formula honetan bilakatzen da:

${\displaystyle \,V_{\varepsilon }=-N{d\Phi \over dt))$

V_ε zeinua indar induzitua da eta dΦ/dt delakoa Φ fluxu magnetikoaren denboraldi batetarako bariazio tasa da. Indar induzituaren norabide (formulako zeinu negatiboa) Lenzen legeari zor zaio.

• Michael Faraday