Intonazio pitagorikoa edo afinazio pitagorikoa bostun justuen (3:2) kateamenduan oinarritutako intonazio-sistema da. XVI. mendera bitartean erabili zen. Tonu guztiak berdinak dira (9:8), eta bi tonuerdi-mota daude: diatonikoa (256:243) eta kromatikoa (2187:2048). Nota enarmonikoak desberdinak dira (si diesea ez da do-ren berdina); horien arteko bitartea koma pitagorikoa da.^[1]

Orduan, ixten ez den bostun-zirkulu bat eratzen da; itxi gabeko bostun-zirkulua, berez, bostunak kateatzen jarraitzean lortuko litzatekeen espiralaren zati bat da. Soinuak hamabira mugatzea erabakigarria da teklatu-instrumentuak eta traste bidezko hari-instrumentuak eraikitzeko.

Mi${\displaystyle \flat }$ ${\displaystyle \leftarrow }$ Si${\displaystyle \flat }$ ${\displaystyle \leftarrow }$ Fa ${\displaystyle \leftarrow }$ Do ${\displaystyle \rightarrow }$ Sol ${\displaystyle \rightarrow }$ Re ${\displaystyle \rightarrow }$ La ${\displaystyle \rightarrow }$ Mi ${\displaystyle \rightarrow }$ Si ${\displaystyle \rightarrow }$ Fa${\displaystyle \sharp }$ ${\displaystyle \rightarrow }$ Do${\displaystyle \sharp }$ ${\displaystyle \rightarrow }$ Sol${\displaystyle \sharp }$

Hemen seidun gutxitua, Sol${\displaystyle \sharp }$ eta Mi${\displaystyle \flat }$ zirkuluaren muturren artean aurkeztean sortzen dena otsoaren bostuna da.

Artikulu hau musikari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.