Miaŭ de kato
Ĉu problemoj aŭdigi ĉi tiun dosieron? Vidu helpon.

Miaŭ estas la esperantlingva onomatopea voĉigo de plenkreskaj katoj. Miaŭo povas esti asertiveca, kortuŝa, amika, aŭdaca, bonveniganta, atenton petanta, postulanta aŭ plendanta. Ĝi eĉ povas esti silenta, kiam la kato malfermas la buŝon sed ne faras sonon. Plenkreskaj katoj ne miaŭas unu al alia kaj tiel la miaŭado de plenkreskaj katoj al homoj probable estas pro-aldomiga etendaĵo de la miaŭado de katidoj.^[1]

Aliaj lingvoj havas malsamajn vortojn por la sono "miaŭ", inkluzive de miau (en la belorusa, finna, franca, germana, hispana, hungara, kroata, litova, malaja, pola, portugala, rumana, rusa kaj ukraina), mňau (en la ĉeĥa), mjaw en la sorabaj lingvoj, meong (en la indonezia), njäu (en la estona), νιάου (latinlitere niau, en la greka), ņau (en la latva), miauw (en la nederlanda), ニャー (latinlitere njā, en la japana), 喵 (latinlitere māo, en la mandarena ĉina), miao (en la itala), miav/miau aŭ mjav/mjau (en la dana, norvega kaj sveda), mjá (en la islanda), 야옹 (latinlitere ja-ong, en la korea), میاؤں (latinlitere mijāʾūṉ, en urduo) kaj meo-meo (en la vjetnama).^[2][3][4] En la angla, la literumo "meow" unuafoje uziĝis en 1842. Antaŭ tio, la vorto literumiĝis "miaow," "miau" aŭ "meaw."^[5] En kelkaj lingvoj (kiel en la ĉina 貓, māo), la voĉigo fariĝis la nomo de la besto mem.