Mercure de France
| Mercure de France | ||
|---|---|---|
| ||
| ||
| Unua eldono de la Mercure Galant, 1672 | ||
periodaĵo 
| ||
| Komenco | 1672 vd | |
| Lando(j) | Francio vd | |
| Fondinto(j) | Jean Donneau de Visé vd | |
La Merkuro de Francio (ankaŭ Mercure Gallant, ekde 1724 france Mercure de France) estas franca literatura revuo (kaj nuntempe libroeldonejo posedata de eldonejo " Gallimard " en Parizo ).
Historio
[redakti | redakti fonton]"Mercur de France" estis fondita en 1672 de la verkisto Jean Donneau de Visé kun la celo liveri informojn al la alta socio en Parizo pri la vivo de la franca reĝa kortego kaj la intelekta kaj arta vivo de Francio en la lasta kvarono de la 17-a jarcento. En ĉi tiu revuo aperis poemoj, prozaĵoj, klaĉoj kaj recenzoj pri la franca teatro.
Post mallonge ĝi estis fermita en 1674, sed reaperis en 1677 sub la nomo "Mercur Gallant" kiu raportis al eksterlandoj kaj provincoj en Francio pri la mondo de modo, komerco de luksaĵoj kaj ceremoniaj moroj en la kortego de Ludoviko la 14-a.
La revuo "Mercur Gallant" ludis gravan rolon en la debato pri la demando ĉu literaturo en Francio en la 17-a jarcento atingis pli grandajn atingojn ol tiuj de la verkistoj de antikva Grekio kaj Romio. Tiu ĉi revuo kaj la filozofo Bernard de Fontenelle respondis jese al ĉi tiu demando, dum Nicolas Buelo, Jean Racine, Jean de la Fontaine kaj Jean de la Briere respondis ĝin nee.
"Mercur Gallant" estis financa sukceso kaj iĝis por la abonantoj de la provincoj la nedisputata aŭtoritato en aferoj de literaturo kaj novaĵoj pri la reĝa kortego kaj alta socio. Ĝi daŭre aperis dum la Franca Revolucio sub la nomo "Mercur Française". En 1811 ĝi estis fermita laŭ ordono de Napoleono la 1-a sed reaperis en 1815 kaj denove fermiĝis en 1825.
La 1-an de januaro 1890, li reaperis sub sia origina nomo "Mercur de France" kaj estis asociita kun la grupo de simbolistaj verkintoj inkluzive de Remy de Gourmont kaj Alfred Jarry. Dum la venonta jardeko, ĝi estis granda sukceso kaj multaj poetoj, inkluzive de Stéphane Mallarmé, publikigis siajn originajn verkojn en ĝi.
En 1889, la redaktoro de ĉi tiu revuo, Alfred Vallette, geedziĝis kun la verkisto Rachilde, kies novelo Monsieur Vénus "Sinjoro de Venuso" estis kondamnita pro moralaj kialoj. Ŝi estis la redakcia estrarano - fakto kiu aldonis al la publikigo de la revuo. En 1894 "Mercur de France" komencis eldoni librojn kaj publikigis la unuan tradukon de Friedrich Nietzsche en la francan, kaj la debutverkojn de André Gide, Paul Claudel, Guillaume Apollinaire kaj multaj aliaj.
En 1935, post la morto de Alfred Vallette, la administrado de la revuo pasis al Georges Duhamel, kiu estis la redaktoro de ĉi tiu revuo ekde 1912. En 1938, pro lia senkompromisa sinteno kontraŭ la baldaŭa milito, li estis devigita cedi la lokon al Jacques Bernard, kiu en 1945 estis arestita kaj akuzita de kunlaborado kun la nazioj. Post la Dua Mondmilito, Georges Diemel kiu posedis la plimulton de la akcioj de "Mercur de France" nomumis Paul Hartmann, kiu estis unu el la Franca Rezistado kontraŭ la nazioj, kiel la redaktisto de la revuo.
En 1958, eldonejo Gallimard en Parizo aĉetis la "Mercur de France".
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Joan DeJean: La Esenco de Stilo. Kiel la francoj inventis modon, bonan manĝaĵon, ŝikajn kafejojn, stilon, sofistikecon kaj glamour. Libera gazetaro, New York 2005, ISBN 978-0-7432-6414-3 .
- Patrick Dandrey (Red.): Dictionnaire des françaises lettres. Le XVIIe siècle (Kolekto La Pochotheque). Fayard, Parizo 1996, ISBN 2-253-05664-2 .
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- Oficiala retejo
- Le Mercure de France enreta de 1672 ĝis 1674, de 1678 ĝis 1682, de 1724 ĝis 1791 kaj de 1890 ĝis 1935 en Gallica, la cifereca biblioteko de la BnF.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
