La Longa Marŝado (simpligita ĉina: 长征, tradicia ĉina: 長征 ; pinjino: Chángzhēng) estis masiva armea retiriĝo de la Ruĝa Armeo de la Ĉina Komunista Partio, la fronto de la Popola Liberiga Armeo, por eviti la postkuron de la armeo de Kuomintang (KMT aŭ ĉina naciista partio). Ekzistis ne unu Longa Marŝado, sed pluraj, kiel diversaj komunistaj armeoj en la sudo eskapis en la nordon kaj okcidenton. La plej konata estas la marŝo de Jiangxi provinco kiu komenciĝis en oktobro 1934. La Unua Fronto Armeo de la Ĉina Soveta Respubliko, kondukita de nesperta armea komisiono, estis sur la rando de kompleta ekstermo de la trupoj de Ĉiang Kai-ŝek en ilia fortikaĵo en Jiangxi-provinco. La komunistoj, sub la fina ordono de Mao Zedong kaj Zhou Enlai, eskapis okcidenten kaj norden, kiuj laŭdire trairis proksimume 12,500 kilometroj pli ol 370 tagojn. La itinero inkluzivis parton de la plej malfacila tereno de okcidenta Ĉinio vojaĝante okcidenten, ĝis Shaanxi.

La Longa Marŝado igis la supreniron al potenco de Mao Zedong, kies gvidado dum la retiriĝo donis al li la subtenon de la membroj de la partio. La amaraj luktoj de la Longa Marŝado, kiuj estis entreprenitaj per nur dekono de la forto kiu forlasis Jianĝi, reprezentis signifan epizodon en la historio de la Komunista Partio de Ĉinio, kaj donis personan prestiĝon al Mao kaj liajn subtenantojn kiel la novaj gvidantoj de la partio en la sekvantaj jardekoj.