Jaime de Armiñán
| Jaime de Armiñán | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | J’aime de Armiñán Oliver |
| Naskiĝo | 9-an de marto 1927 en Madrido |
| Morto | 9-an de aprilo 2024 (97-jaraĝa) en Madrido |
| Lingvoj | hispana |
| Ŝtataneco | Hispanio 
|
| Alma mater | Komplutensa Universitato de Madrido
|
| Familio | |
| Patro | Luis de Armiñán (en) 
|
| Patrino | Carmen Oliver Cobeña (en)
|
| Edz(in)o | Elena Santonja (1956–2016)
|
| Infano | Eduardo Armiñán Santonja (en)
|
| Okupo | |
| Okupo | filmreĝisoro scenaristo
|
Jaime de ARMIÑÁN (Madrido, 9-an de marto 1927 - 9-an de aprilo 2024) estis hispana verkisto, reĝisoro kaj scenaristo de kino kaj televido.
Li ekkarieris kiel ĵurnalisto kaj aŭtoro de teatraĵoj.
Li eniris en la mondo de la televido ekde siaj unuaj elsendoj en Hispanio en 1957, kaj tie li laboris por programoj de fikcio dum preskaŭ du jardekoj. Li ankaŭ verkis scenarojn por kino ĉefe por la reĝisoro José María Forqué, ekzemple por La becerrada (1962) kaj Yo he visto la muerte (1965).
Fine de la 1960-aj jaroj, Jaime de Armiñán debutis kiel kinreĝisoro per Carola de día, Carola de noche (1969), kaj plifirmigis sian stilon ĝis Mi querida señorita (1971), verkita kun José Luis Borau, per kiu li kandidatiĝis al Oskar-premio. Tiu filmo aliras la temaron de la heterodoksa amo kaj la marĝenuloj, elementoj komunaj al aliaj filmoj liaj kiel El amor del capitán Brando (1974), Al servicio de la mujer española (1978), El nido (1980) —denove kandidata al Oskar— kaj Stico (1984), en kiu aperas la stranga konflikto de profesoro de romia juro kiu, nekapabla vivi aŭtonomece sian ĉiutagaĵon, proponas sin kiel sklavo al malbona lernanto.
Filmoj
[redakti | redakti fonton]- 1974, El amor del capitán Brando
- 1994, Al otro lado del túnel
- En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Jaime de Armiñán en la hispana Vikipedio.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
