Heroa nudeco aŭ ideala nudeco estas koncepto de klasikaj studoj por priskribi la nerealisman uzon de nudeco en klasika skulptaĵo por montri figurojn, kiuj eble estas herooj, diaĵoj aŭ duondiaj estaĵoj. Ĉi tiu konvencio komenciĝis en Arkaika kaj Klasika Grekio kaj daŭris en helenisma kaj romia skulptarto. La ekzisto aŭ loko de la naskiĝo estas la temo de scienca debato.

En antikvaj grekaj artoj, militistoj sur reliefoj kaj pentritaj vazoj ofte estis montritaj kiel nudaj en batalo, kio ne estis fakte la greka kutimo, kaj en aliaj kuntekstoj. Idealigitaj junuloj (sed ne virinoj) estis ĉizitaj kiel kurosaj figuroj, kaj kleraj bildoj en la temploj de kelkaj viraj diaĵoj estis nudaj. Poste, portretaj statuoj de riĉuloj, inkluzive de romiaj imperiaj familioj, ricevis idealigitajn nudajn korpojn; nun tio inkluzivis virinojn. La korpoj ĉiam estis junaj kaj atletaj; malnovaj korpoj neniam estas vidataj. Plinio la maljuna notis la enkondukon de la greka stilo al Romo.

La pentraĵo de Agnolo Bronzino Portreto de Andrea Doria kiel Neptuno (ĉ. 1530) estis rara Renesanca ekzemplo, sed la konvencio, identigita de la teoriisto de Novklasikismo, Johann Joachim Winckelmann, estis foje revivigita en novklasika arto. La statuo de Antonio Canova de Napoleono kiel Marso la Paciganto estas ekzemplo.