Η ωλένη είναι το εσώτερο από τα δύο οστά του αντιβραχίου. Το άνω άκρο είναι μεγαλύτερο από το κάτω άκρο. Το άνω άκρο έχει μια χαρακτηριστική δομή, το ωλέκρανο, την κορωνοειδή απόφυση, την τροχιλιακή εντομή, την κερκιδική εντομή και το ωλένιο όγκωμα. Η διάφυσή της είναι τριγωνική. Το κάτω άκρο είναι μικρό.

Το οστό της ωλένης έχει μια μεγάλη προεξοχή στο άνω άκρο, το ωλέκρανο. Η προσθιοπλάγια επιφάνεια είναι αρθρική και συμβάλλει στο σχηματισμό της τροχιλιακής εντομής, της αρθρικής επιφάνειας της ωλένης με τη τροχιλία του βραχιονίου. Στην άνω επιφάνειά του παρατηρείται ένα μεγάλο τράχυσμα όπου καταφύεται ο τρικέφαλος βραχιόνιος μυς. Η οπίσθια επιφάνεια του ωλεκράνου μπορεί να ψηλαφηθεί στον αγκώνα. Η κορωνοειδής απόφυση προβάλει προς τα εμπρός στο άνω άκρος της ωλένης. Μαζί με το ωλέκρανο σχηματίζει τη τροχιλιακή εντομή. Στην έξω επιφάνειά της παρατηρείται η κερκιδική εντομή, για την άρθρωση με τη κεφαλή της κερκίδας. Η πρόσθια επιφάνεια έχει πολλά τραχύσματα για πρόσφυση μυών, το μεγαλύτερο των οποίων είναι το ωλένιο όγκωμα.

Η διάφυση της ωλένης είναι πλατεία προς τα πάνω και στενεύει προς τα κάτω. Έχει τριγωνική διατομή με τρία χείλη (πρόσθιο, οπίσθιο, μεσόστεο) και τρεις επιφάνειες (πρόσθια, οπίσθια και έσω). Το οπίσθιο χείλος είναι ψηλαφητό σε όλο του το μήκος. Στο μεσόστεο χείλος προσφύεται ο μεσόστεος υμένας, που συνδέει την ωλένη με την κερκίδα. Στο κάτω άκρο της ωλένης υπάρχει μια υποστρόγγυλη κεφαλή και η στυλοειδής απόφυση.

Το άνω άκρο της ωλένης σχηματίζεται σταδιακά κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, οπότε και εμφανίζονται πολυάριθμα δευτερεύοντα κέντρα (πυρήνες) οστέωσης. Η συνοστέωση των διαφόρων οστικών τμημάτων γίνεται κατά την εφηβική ηλικία. Αυτοί οι διαφορετικοί πυρήνες μπορούν εύκολα να διαγνωστούν σε μια ακτινογραφία λανθασμένα ως κατάγματα. Το ωλέκρανο αρχίζει να σχηματίζεται στην ηλικία των 12.

Η κερκίδα και η ωλένη παρότι είναι δύο ξεχωριστά οστά, συμπεριφέρονται σαν ένα ενιαίο. Έτσι, σε περίπτωση σοβαρής κάκωσης του αντιβραχίου, αυτή συνήθως αφορά και τα δύο οστά, με αποτέλεσμα το κάταγμα των δύο οστών ή κάταγμα του ενός και εξάρθημα του άλλου. Συνήθως, ο μηχανισμός κάκωσης και η ηλικία του παθόντος καθορίζουν πιο από τα δύο είναι πιθανότερο να έχει συμβεί.

Υπάρχουν τρεις κλασσικές κακώσεις της ωλένης και της κερκίδας:

• Το κάταγμα του Monteggia είναι το κάταγμα του κεντρικού μέρους της ωλένης με πρόσθιο εξάρθημα της κεφαλής της κερκίδας.
• Το κάταγμα του Galeazzi είναι το κάταγμα του περιφερικού τριτημορίου της κερκίδας μαζί με ατελές εξάρθημα της κεφαλής της ωλένης
• Το κάταγμα του Colle είναι κάταγμα στο κάτω άκρο της κερκίδας με ραχιαία παρεκτόπιση του περιφερικού τμήματος.

• R.L. Drake, W. Vogl, A.W.M. Mitchell, Ανατομία Gray’s, Εκδόσεις Πασχαλίδης, 2007