Φίλιππος Ε΄
Βασιλιάς της Ισπανίας
Περίοδος	16 Νοεμβρίου 1700 – 15 Ιανουαρίου 1724
Προκάτοχος	Κάρολος Β΄ της Ισπανίας
Διάδοχος	Λουδοβίκος Α΄ της Ισπανίας
Περίοδος	6 Σεπτεμβρίου 1724 - 9 Ιουλίου 1746
Προκάτοχος	Λουδοβίκος Α΄ της Ισπανίας
Διάδοχος	Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας
Γέννηση	19 Δεκεμβρίου 1683 Παλάτι των Βερσαλλιών, Γαλλία
Θάνατος	9 Ιουλίου 1746 (62 ετών) Μαδρίτη, Ισπανία
Τόπος ταφής	Λα Γκράνχα ντε Σαν Ιλντεφόνσο
Σύζυγος	Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας Ελισάβετ Φαρνέζε
Επίγονοι	Λουδοβίκος Α΄ της Ισπανίας Φερδινάνδος ΣΤ΄ της Ισπανίας Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας Μαριάννα Βικωρία Φίλιππος Α΄ της Πάρμας Μαρία Θηρεσία Λουδοβίκος Αντώνιος του Σινόν Μαρία Αντωνία Φερδινάρδη
Οίκος	Οίκος των Βουρβόνων
Πατέρας	Λουδοβίκος, Μέγας Δελφίνος
Μητέρα	Μαρία Άννα Βικτωρία της Βαυαρίας
Θρησκεία	Καθολικός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φίλιππος Ε΄ της Ισπανίας (Felipe V de España, 19 Δεκεμβρίου 1683 – 9 Ιουλίου 1746) ή Φίλιππος του Ανζού από τον Οίκο των Βουρβόνων ήταν βασιλιάς της Ισπανίας από το 1700 έως το θάνατό του το 1746. Υπήρξε ιδρυτής του Οίκου των Βουρβόνων-Ισπανίας και ήταν δεύτερος γιος του Λουδοβίκου, Μεγάλου Δελφίνου της Γαλλίας, και της Μαρίας Άννας Βικτωρίας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Φερδινάνδου Μαρία της Βαυαρίας. Ήταν εγγονός του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας και θείος του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας.

Με τη γέννησή του έλαβε τον τίτλο του δούκα του Ανζού. Το 1700, ο Κάρολος Β΄ της Ισπανίας όρισε ως διάδοχο του μετά τον θάνατό του, τον 17χρονο Φίλιππο, ως εγγονό της ετεροθαλούς αδελφής του Μαρίας Θηρεσίας, συζύγου του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Επίσης ο Φίλιππος ήταν δισεγγονός της Άννας της Αυστρίας, κόρης του Φιλίππου Γ΄ της Ισπανίας. Υπήρχαν άλλοι δύο διεκδικητές, ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος, Δούκας του Μπερρύ, και ο Κάρολος, Αρχιδούκας της Αυστρίας, του οποίου η γιαγιά Μαρία Άννα των Αψβούργων ήταν κόρη του Φιλίππου Γ΄ της Ισπανίας. Η αυστριακή πλευρά έφερε το επιχείρημα, ότι η Μαρία Θηρεσία κατά τον γάμο της είχε αποκηρύξει τα δικαιώματά της στον ισπανικό θρόνο με συμβόλαιο· η πλευρά του Φιλίππου Ε΄ αντέταξε ότι αυτό έγινε λόγω μίας προίκας, που όμως δεν δόθηκε ποτέ. Τελικά για να στεφθεί βασιλιάς της Ισπανίας, ο Φίλιππος πρώτα απαρνήθηκε όλα τα δικαιώματά του στον θρόνο της Γαλλίας για τον ίδιο και τους απογόνους του.

Με την άνοδό του στον θρόνο πιέστηκε να παραχωρήσει τη Μινόρκα και το Γιβραλτάρ στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ισπανικές Κάτω Χώρες, Νάπολη, Μιλάνο, Σαρδηνία στους Αψβούργους. Όλες αυτές οι απώλειες σήμαναν την παρακμή του Ισπανικού βασιλείου και το τέλος της ισπανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, καθώς οι Άγγλοι θαλασσοκράτορες είχαν ήδη πάρει τα πρωτεία.

Παραιτήθηκε από τον θρόνο το 1724 για λογαριασμό του μεγαλύτερου γιου του, του Λουδοβίκου Φιλίππου, αλλά όταν αυτός πέθανε από ευλογιά αναγκάστηκε να επανέλθει στον θρόνο. Βοήθησε τους Βουρβόνους συγγενείς του στον Πόλεμο της Πολωνικής και της Αυστριακής Διαδοχής, ανακαταλαμβάνοντας τη Νάπολη και τη Σικελία από τους Αυστριακούς και το Οράν από τους Οθωμανούς. Κατάφερε να υπερασπιστεί τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του επιτυχώς τις Ισπανικές κτήσεις στην αμερικάνικη ήπειρο από τις επιθέσεις των Άγγλων. Η Ισπανία άρχιζε πλέον την ανάκαμψή της, ύστερα από την παρακμή που είχε υποστεί τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του λόγω των Αψβούργων.

Αρρώστησε από κατάθλιψη, που μεγάλωνε καθημερινά και τον έφερε σε μια ανεπανόρθωτη μελαγχολία, που τον οδήγησε στον θάνατο. Η δεύτερη σύζυγός του, Ελισάβετ Φαρνέζε, τον βοήθησε επιτυχώς και του έκανε και άλλον γιο, τον μέλλοντα Κάρολο Γ΄ της Ισπανίας.

Ο βασιλιάς ευνόησε το εμπόριο της Ισπανίας με τα αμερικανικά του υπάρχοντα. Κατά τη διάρκεια αυτού του Ατλαντικού εμπορίου προέκυψαν σημαντικές προσωπικότητες της ναυτικής ιστορίας της Ισπανίας, μεταξύ των οποίων και η κουρσάρος Αμάρο Πάργο. Ο μονάρχης συχνά επωφελήθηκε από τον ιδιωτικό στις εμπορικές του και τις κρουστικές επιδρομές.^[1][2][3]

Παρέμεινε σε όλη του τη ζωή Γάλλος· δεν ασχολήθηκε ούτε με την εκμάθηση της ισπανικής γλώσσας, κάνοντας μόνο εικονικά μερικά μαθήματα. Το μοναδικό του μέλημα μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν να μετατρέψει τη Μαδρίτη σε γαλλική πόλη. Γι' αυτό, όταν κάηκε το φρούριο το 1734, διέταξε να κατασκευασθούν στη θέση του νέα μεγάλα ανάκτορα στα πρότυπα των Βερσαλλιών, τα οποία δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν πριν από τον θάνατό του. Τα ολοκλήρωσε ο γιος του Κάρολος Γ΄ , που ήταν και ο πρώτος τους βασιλικός ένοικος.

Αξιοσημείωτο γεγονός της βασιλείας του ήταν η κατάληψη της Σάτιβα και το κάψιμο της πόλης μετά την μάχη του Αλμάνσα για την Ισπανική διαδοχή, κάτι που γιόρτασε με πολλές εκδηλώσεις.

Νυμφεύτηκε πρώτα το 1701 τη Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας (1688–1714), κόρη του Βίκτωρα Αμεδαίου Β΄ της Σαρδηνίας, και είχε τέκνα:

• Λουδοβίκος Α΄ (1707 - 1724), Βασιλιάς της Ισπανίας.
• Φίλιππος (2 - 18 Ιουλίου 1709).
• Φίλιππος (1712 - 1719).
• Φερδινάνδος ΣΤ΄ (1713 - 1759), Βασιλιάς της Ισπανίας.

Το 1714 απεβίωσε η Μαρία Λουίζα και ο Φίλιππος Ε΄ έκανε το ίδιο έτος δεύτερο γάμο με την Ελισάβετ Φαρνέζε, κόρη του Οδοάρδου, Διαδόχου της Πάρμα & Πλακεντίας, και παιδιά του ήταν:

• Κάρολος Γ΄ (1716 - 1788), Βασιλιάς της Ισπανίας. Πιο πριν ήταν γνωστός ως Κάρολος Ζ΄ της Σικελίας, ως Κάρολος Ε΄ της Νάπολης και ως Κάρολος Α΄ της Πάρμα & Πλακεντίας.
• Μαριάννα Βικτωρία (1718 - 1781), παντρεύτηκε τον Ιωσήφ Α΄ της Πορτογαλίας.
• Φίλιππος (1720 - 1765), Δούκας της Πάρμα & Πλακεντίας.
• Μαρία Θηρεσία Ραφαέλα (1726 - 1746), παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Φερδινάνδο, Διάδοχο της Γαλλίας (γιο του Λουδοβίκου ΙΕ΄).
• Λουδοβίκος Αντώνιος (1727 - 1785), Κόμης του Σινόν.
• Μαρία Αντωνία Φερδινάνδη (1729 - 1785), παντρεύτηκε τον Βίκτωρα Αμεδαίο Γ΄ της Σαρδηνίας.

• Armstrong, Edward (1892). Elizabeth Farnese: "The Termagant of Spain". London: Longmans,Green, and Co.
• Kamen, Henry (2001). Philip V of Spain: The King Who Reigned Twice. New Haven, Conn.: Yale University Press.
• Petrie, Sir Charles (1958). The Spanish Royal House. London: Geoffrey Bles.