Το γράμμα σίγμα (κεφαλαίο Σ, πεζό σ, πεζό τελικό ς) είναι το δέκατο όγδοο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου.

Στα νέα ελληνικά αναπαριστά το άηχο τριβώμενο φατνιακό σύμφωνο /s/ και το αντίστοιχο αλλόφωνο (π.χ. πέρασα), έχοντας παράλληλα και ηχηρές πραγματώσεις [z] μπροστά από ηχηρά σύμφωνα (π.χ. Σμύρνη). Το φώνημα συμβολίζεται σε μερικές περιπτώσεις και με το διπλό σίγμα (π.χ. θάλασσα).^[1]

Σε άλλα ελληνικά αλφάβητα χρησιμοποιήθηκαν αλλόγραφα όπως το σαν (<Ϻ>) και το σαμπί που ήταν αλλόγραφο του διπλού σίγμα.^[2] Το τελικό σίγμα <ς> μοιάζει και εσφαλμένα ταυτίζεται με το ${\displaystyle \varsigma }$ (στίγμα, <στ> ή σίγμα ταυ), το οποίο όμως έχει αριθμητική αξία ${\displaystyle \varsigma }$´=6. Το τελικό σίγμα δεν χρησιμοποιείται ως αριθμητικό.

Το <Σ> αντλεί την καταγωγή του από το φοινικικό γράμμα Σιν,^[2] ενώ αντιστοιχεί στο γράμμα S s του λατινικού αλφαβήτου, το οποίο προήλθε από το Σ.

Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία σ´=200.

Στη βυζαντινή γραφή γραφόταν και ως Ϲ ϲ, το οποίο χρησιμοποιείται ακόμα στην αγιογραφία και σε κάποιες εκδόσεις. Παρά την ομοιότητα με το λατινικό C c (και το ότι συμβολίζουν τον ίδιο ήχο [s] σε κάποιες γλώσσες) δεν πρόκειται για το ίδιο γράμμα. Το λατινικό προήλθε από στρογγυλεμένη μορφή του Γ.^[3]

Στον διάλογο του Λουκιανού Δίκη συμφώνων το προσωποποιημένο σίγμα εμφανίζεται να κατηγορεί το ταυ για το ότι πολλές λέξεις της Αττικής διαλέκτου, που γράφονταν αρχικά με διπλό <σ>, βαθμιαία μετέβαλαν προφορά και γραφή και το διπλό <σ> αντικαταστάθηκε από διπλό <τ>.^[4]

Το σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για:

• τη διακύμανση ή διασπορά στη στατιστική
• τη σταθερά Στέφαν-Μπόλτσμαν στη φυσική
• τους πίνακες του Πάουλι

Το Σ χρησιμοποιείται ως σύμβολο για:

• τον τελεστή αθροίσματος στα μαθηματικά (σχηματίζει σειρές).

• Λεξιλογικός ορισμός του σίγμα στο Βικιλεξικό
• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sigma (letter) στο Wikimedia Commons