Η πτώχευση είναι η νομική κατάσταση εκείνη στην οποία μεταπίπτει έμπορος, ή εμπορική εταιρεία όταν "μόνιμα και ολοσχερώς" αδυνατεί να ικανοποιήσει τους δανειστές ή άλλους οφειλέτες. Η πτώχευση κηρύσσεται μόνο με δικαστική απόφαση. Τόσο η διαδικασία όσο και οι επιπτώσεις εξ αυτής διέπονται από το Πτωχευτικό Δίκαιο που αποτελεί ιδιαίτερο κλάδο του Εμπορικού Δικαίου.

Στη πράξη η πτώχευση αποτελεί «συλλογική διαδικασία», μια διαδικασία δηλαδή, που προβλέπεται σε περιπτώσεις αφερεγγυότητας επιχειρήσεων. Όταν κηρυχθεί η πτώχευση, οι δανειστές του οφειλέτη δεν μπορούν να ασκήσουν ατομικά καταδιωκτικά μέτρα εναντίον του, αλλά ενώνονται σε μια «ομάδα», τα δικαιώματα της οποίας ασκούνται από το «σύνδικο», με σκοπό τη συνολική εκποίηση της περιουσίας του οφειλέτη και την ίση μεταχείριση όλων των πιστωτών. Αποφεύγοντται έτσι ο πανικός των πιστωτών, η σώρευση δικών, η σπουδή στην κατάσχεση των επιμέρους περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη και τελικά η καταστροφή της επιχείρησής του.

Κλασική κατεύθυνση της πτώχευσης (και του πτωχευτικού δικαίου) ήταν αφενός μεν η ικανοποίηση των πιστωτών στο μεγαλύτερο δυνατόν βαθμό, αλλά και η επιβολή κυρώσεων εναντίον του οφειλέτη. Η παύση των πληρωμών και γενικά η αφερεγγυότητα εθεωρείτο αποτέλεσμα κακής και ασύνετης διαχείρισης, ενδεχομένως δε δολιότητας ή και απάτης σε βάρος των πιστωτών.
Η ατίμωση του οφειλέτη ("stigma of bankruptcy"), η προσωποκράτησή του, η επιβολή δυσμενών οικογενειακών, κοινωνικών και επαγγελματικών μειώσεων και ανικανοτήτων ήταν κυρώσεις προβλεπόμενες από τις παλαιότερες πτωχευτικές νομοθεσίες. Η κυρωτική αυτή λειτουργία της πτώχευσης δεν ισχύει πλέον, τουλάχιστον στις ακραίες της μορφές.

Οι σύγχρονες εξελίξεις μετέβαλαν τη λειτουργία της πτώχευσης:

• Πρώτον, οι οικονομικές διακυμάνσεις και οι κρίσεις ολόκληρων επιχειρηματικών κλάδων (ή και της οικονομίας γενικότερα) καθιστούν συχνότατα την επιχειρηματική αποτυχία αποτέλεσμα όχι δολιότητας, αλλά ατυχίας, που δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε στιγματισμό.
• Δεύτερον, και κυριότερο, από τις αρχές της δεκαετίας του '60 συνειδητοποιήθηκε διεθνώς ότι η πτωχευτική διαδικασία δεν πρέπει να αποβλέπει μόνο στην ικανοποίηση των πιστωτών, αλλά παράλληλα και στη διατήρηση ή και τη διάσωση της επιχείρησης του οφειλέτη. Τούτο δε διότι η πτώχευση της επιχείρησης επιφέρει τη διάλυσή της και συνεπώς ένα βαρύ κοινωνικό και οικονομικό κόστος, που συνεπάγεται "απώλεια αξιών" (θέσεων εργασίας, παραγωγικών μέσων, κανονικού εφοδιασμού της αγοράς κλπ.).

Θεωρήθηκε συνεπώς ότι το πτωχευτικό δίκαιο θα πρέπει να συντελεί στη διάσωση της επιχείρησης, μέσω κατάλληλης "εξυγιαντικής" χρηματοδότησης, κατάλληλης αναδιάρθρωσης των εταιρικών δομών, επιβολής θυσιών στους πιστωτές και διαφύλαξης των θέσεων εργασίας. Στο "εξυγιαντικό" οπλοστάσιο ανήκει και η μεταβίβαση της επιχείρησης ως συνόλου σε νέο φορέα ή η εκμίσθωσή της. Με τη λογική αυτή εθνικές νομοθεσίες, όπως η γαλλική, η ιταλική, η αγγλική, αλλά και η ελληνική (βλ. το νόμο περί προβληματικών επιχειρήσεων του 1983) θέσπισαν ένα πλαίσιο για τη διάσωση των αφερέγγυων επιχειρήσεων.

Ωστόσο, η προσπάθεια δεν απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς. Η διάσωση της επιχείρησης απαιτεί κεφάλαια, που στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν μπορούν να αντληθούν από το τραπεζικό σύστημα, οπότε καταβάλλονται από το κράτος με μορφή δανείων ή αυξήσεων κεφαλαίου. Στην τελευταία περίπτωση η πτώχευση καταλήγει σε μερική τουλάχιστον εθνικοποίηση, ενώ σε κάθε περίπτωση ανακύπτει ζήτημα κρατικών ενισχύσεων, διατάραξης του ανταγωνισμού και μετάδοσης της προβληματικότητας σε υγιείς επιχειρήσεις, οπωσδήποτε δε και αλλοτρίωσης των πιστωτών. Έτσι την "εξυγιαντική ευφορία" των δεκαετιών '70 και '80 διαδέχθηκε σκεπτικισμός και τάση επιστροφής στην παραδοσιακή αποστολή του πτωχευτικού δικαίου (την ικανοποίηση των πιστωτών), χωρίς όμως τον κυρωτικό χαρακτήρα. Τα χαρακτηριστικά αυτά έχουν οι νεότερες ευρωπαϊκές νομοθεσίες της δεκαετίας του '90 και μετά. Πρόσφατα έχει σημειωθεί μια ανακαίνιση των νομοθεσιών αυτών (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, και σε πολλές άλλες χώρες), με σαφή στόχο την προστασία των πιστωτών.

Στην Αυστραλία, η πτώχευση είναι ένα καθεστώς που ισχύει για τα φυσικά πρόσωπα και διέπεται από τον ομοσπονδιακό νόμο περί πτώχευσης του 1966.^[1] Οι εταιρείες δεν πτωχεύουν, αλλά τίθενται υπό εκκαθάριση ή διαχείριση, η οποία διέπεται από τον ομοσπονδιακό νόμο περί εταιρειών του 2001.^[2]

Το Ηνωμένο Βασίλειο η πτώχευση (με την αυστηρή νομική έννοια) ισχύει μόνο για τα φυσικά πρόσωπα (συμπεριλαμβανομένων των ατομικών επιχειρηματιών) και τις προσωπικές εταιρείες.^[3][4] Οι εταιρείες και οι άλλες επιχειρήσεις εισέρχονται σε νομικές διαδικασίες αφερεγγυότητας με διαφορετικές ονομασίες: εκκαθάριση και διαχείριση (διοικητική εντολή και διαδικασία πτώχευσης). Ωστόσο, ο όρος "πτώχευση" χρησιμοποιείται συχνά όταν γίνεται αναφορά σε εταιρείες στα μέσα ενημέρωσης και σε γενικές συζητήσεις. Η πτώχευση στη Σκωτία ονομάζεται sequestration. Κατά μέσο όρο, η πτώχευση στο Ηνωμένο Βασίλειο διαρκεί 1 έτος, αλλά μπορεί να διαρκέσει περισσότερο ανάλογα με τις περιστάσεις.^[5][6] Για να υποβάλει αίτηση πτώχευσης στη Σκωτία, ένα άτομο πρέπει να έχει χρέος άνω των 1.500 λιρών.

Η πτώχευση στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί ζήτημα ομοσπονδιακής δικαιοδοσίας βάσει του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών (στο άρθρο 1, τμήμα 8, ρήτρα 4), το οποίο εξουσιοδοτεί το Κογκρέσο να θεσπίζει "ομοιόμορφους νόμους περί πτώχευσης σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες". Το Κογκρέσο έχει θεσπίσει νόμους που ρυθμίζουν την πτώχευση, κυρίως με τη μορφή του Πτωχευτικού Κώδικα, που βρίσκεται στον Τίτλο 11 του Κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών.^[7]

Ένας οφειλέτης κηρύσσει πτώχευση προκειμένου να επιτύχει απαλλαγή από το χρέος, και αυτό συνήθως επιτυγχάνεται είτε με απαλλαγή από το χρέος είτε με αναδιάρθρωση του χρέους. Όταν ένας οφειλέτης καταθέτει εκούσια αίτηση, αρχίζει η υπόθεση πτώχευσής του.^[8]

• Σύνδικος πτώχευσης
• Πτωχευτικό Δίκαιο
• Πτωχευτικός συμβιβασμός
• Πτώχευση κράτους