Πλατεία της Αγοράς
Είδος	πλατεία
Γεωγραφικές συντεταγμένες	49°50′29″N 24°1′53″E
Διοικητική υπαγωγή	Λβιβ
Χώρα	Ουκρανία
Προστασία	μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς Εθνικής Σημασίας της Ουκρανίας
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η Πλατεία της Αγοράς (στα ουκρανικά: Площа Ринок, στα πολωνικά: Rynek we Lwowie, στα γερμανικά: Ring) είναι η κεντρική πλατεία της Παλιάς πόλης του Λβιβ, η οποία το 1998 συμπεριελήφθει στo Κατάλογο με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο.^[1] Στη Πλατεία της Αγοράς βρίσκεται το Δημαρχείο της πόλης ενώ στους δρόμους στις τέσσερις πλευρές της πλατείας υπάρχουν κτίρια διαφορετικών αρχιτεκτονικών ρυθμών, από την Αναγέννηση μέχρι το Μοντερνισμό.

Υπάρχει μακρά παράδοση που συνδέει τη κατασκευή της πλατείας με τον Πολωνό βασιλιά Καζίμιρ Γ’ τον Μέγα. Αντίθετα σύμφωνα με διάφορα αρχαιολογικά στοιχεία η πλατεία φέρεται να κατασκευάστηκε στη διάρκεια της βασιλείας του Λέοντος Α’ της Γαλικίας .

Η πλατεία έχει ορθογώνιο σχήμα με διαστάσεις 142 μ. επί 129 μ. Στη πλατεία βρίσκεται το Δημαρχείο,^[2] που χτίστηκε το 1835 από τους αρχιτέκτονες J. Markl and F. Trescher, και ο πύργος του έχει ύψος 65μ. Στις τέσσερις γωνίες της πλατείας υπάρχουν σιντριβάνια, που κατασκευάστηκαν το 1793, πιθανόν σε σχέδια του Hartman Witwer, με αγάλματα του Νεπτούνους, της Ντιάνα, της Αμφιτρίτης και του Άδωνη.^[3]

• 
  Ντιάνα
• 
  Νεπτούνους
• 
  Άδωνης
• 
  Αμφιτρίτη

Σε κάθε πλευρά της πλατείας υπάρχουν δύο δρόμοι που βγαίνουν κάθετα στη πλατεία.

Στην ανατολική πλευρά της πλατείας υπάρχουν τα εξής κτίρια: το Μέγαρο Μπαντινέλλι, που χτίστηκε το 1593 ακολουθώντας τον αρχιτεκτονικό ρυθμό της ύστερης αναγέννησης και στο οποίο στεγάστηκε το πρώτο ταχυδρομείο του Λβιβ, η κατοικία της οικογένειας Wilczek, το Μαύρο Σπίτι, που χτίστηκε το 1577 σε αναγεννησιακό ρυθμό και στεγάζει από το 1926 το Μουσείο Ιστορίας του Λβιβ, η κατοικία του Lukasiewicz, κτίριο του 16ου αιώνα, το Παλάτι Κόρνιακτ, που χτίστηκε από τον Κωνσταντίνο Κορνιακτό^[3] το 1580 και στο οποίο μετά το θάνατο του Κορνιακτού έμεινε ο Βασιλιάς της Πολωνίας, Βλαδίσλαος Δ΄ της Πολωνίας και αργότερα ο Πολωνός ευγενής Ιάκωβος Σομπιέσκι και ο γιός του Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι, οι κατοικίες των Szembek και Bernatowicz, η κατοικία του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου του Λβιβ και το Μέγαρο Λουμπομίρσκι, το οποίο από το 1771 μέχρι το 1821 ήταν η κατοικία του Αυστριακού κυβερνήτη της Γαλικίας ενώ αργότερα αποτέλεσε την έδρα της Prosvita, της εταιρίας για τη διατήρηση και ανάπτυξη του ουκρανικού πολιτισμού και της εκπαίδευσης του πληθυσμού της Ουκρανίας.^[3][4]

• 
  Το Μέγαρο Μπαντινέλλι
• 
  Το Μαύρο Σπίτι
• 
  Το Παλάτι Κόρνιακτ
• 
  Το Μέγαρο Λουμπομίρσκι

Στη νότια πλευρά της πλατείας βρίσκονται διάφορες κατοικίες όπως η λεγόμενη Βενετική κατοικία (επρόκειτο για τη κατοικία του Βενετού προξένου Αντόνιο Μασσάρι), που είναι χτισμένη σε αναγεννησιακό ρυθμό, η Κατοικία Wening, σε ρυθμό Ροκοκό, στην οποία στεγάστηκαν τα γραφεία της Ένωσης για τον Πολωνικό Πολιτισμό στη γη του Λβιβ, η Κατοικία Gutterer, επίσης σε ρυθμό Ροκοκό, και η Κατοικία των Ubaldinis, που χτίστηκε το 16ο αιώνα από τον πλούσιο εμιγκρέ από τη Φλωρεντία, Ρίπο Ουμπαλντίνι.

Στη δυτική πλευρά υπάρχει μια σειρά από κατοικίες χτισμένες σε αναγεννησιακό ρυθμό όπως η Κατοικία Scholz-Wolf, που χτίστηκε το 1570 για την οικογένεια Scholz-Wolf, η Κατοικία του Γκιεμπλ, όπου το 1707 έμεινε ο Τσάρος Πέτρος ο Μέγας^[3], η Κατοικία Χέπνερ, που χτίστηκε το 1510 από το γιατρό και μέλος του δημοτικού συμβουλίου Pawel Heppner και η Κατοικία Mazanczow, που ανήκε στην οικογένεια Baczewski καθώς και η Κατοικία της Οικογένειας Zipper, μείγμα Μοντερνισμού και Πολωνικής Αναγέννησης, που χτίστηκε το 1923.

• 
  Η Κατοικία Scholz-Wolf
• 
  Η Κατοικία της οικογένειας Zipper

Και στη βόρεια πλευρά υπάρχουν κατοικίες: η Κατοικία των Gielazyns, του 1778, και η Κατοικία του Marcin Gronswajer, που ήταν δήμαρχος της πόλης κατά την Εξέγερση του Χμελνίτσκι, στα μέσα του 17ου αιώνα. Επίσης σε αυτή τη πλευρά βρίσκεται ένα κτίριο στο οποίο κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου λειτουργούσε το Atlas Coffehouse που αποτελούσε σημείο συνάντησης καλλιτεχνών όπως ο Μαριάν Χέμαρ (Marian Hemar), ο Μπρούνο Σουλτς (Bruno Schulz), ο Γιαν Κασπρόβιτς (Jan Kasprowicz) και ο Γιόζεφ Βίττλιν (Jozef Wittlin).