Ο όρος «Ναυτική Τέχνη» ή «ναυτοσύνη» χρησιμοποιείται γενικά ως ένα ευρύτατο πεδίο ναυτικών γνώσεων με όρια μάλλον ακαθόριστα. Στον όρο αυτό περιλαμβάνονται πρώτιστα τεχνικές γνώσεις επί των πλοίων, του εξαρτισμού (τα «μέσα εξοπλισμού») τους, των χειρισμών και συντήρησης αυτών των εξαρτημάτων, άλλοι ειδικοί χειρισμοί εκτός ναυσιπλοΐας, επαγγελματικές γνώσεις ευστάθειας, καταμέτρησης, φόρτωσης, καθώς και τα γενικά καθήκοντα Πλοιάρχου, Αξιωματικών γέφυρας και πληρώματος καταστρώματος κυρίως σε αντιμετώπιση διαφόρων συνθηκών.

Γενικά η τεχνολογία που αφορά το πλοίο τον εξαρτισμό και την αξιοποίησή του ανάλογα με τις ανάγκες, εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια με πολύ γοργούς ρυθμούς, έτσι ώστε να ναυπηγούνται όλο και εξειδικευμένα πλοία. Παράλληλα θεσπίζονται διεθνείς κανονισμοί που συνεχώς βελτιούμενοι συμβάλουν τα μέγιστα στην ασφάλεια της ανθρώπινης αυτής δραστηριότητας... αυτά και καλές θάλασσες

Στον ευρύτερο όρο της "ναυτοσύνης" πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον παραδοσιακό κώδικα "ηθικής" των ναυτικών, σε ότι αφορά στην συμπεριφορά τους κατά την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων (ναυαγίου, εγκατάλειψης σκάφους, διάσωσης ναυαγών κλπ), όπου ο Πλοίαρχος είναι κατά παράδοση ο τελευταίος που εγκαταλείπει το πλοίο, ενώ το πλήρωμα με αυταπάρνηση ρισκάρει και τη ζωή του ακόμη για τη διάσωση των επιβατών, αξίες παραδοσιακές, συνώνυμο της ελληνικής ναυτοσύνης.