Λουδοβίκος Α΄ της Πορτογαλίας

Λουδοβίκος
Βασιλιάς της Πορτογαλίας
Περίοδος	11 Νοεμβρίου 1861 – 19 Οκτωβρίου 1889
Προκάτοχος	Πέτρος Ε΄
Διάδοχος	Κάρολος Α΄
Γέννηση	31 Οκτωβρίου 1838; Λισαβόνα, Πορτογαλία
Θάνατος	19 Οκτωβρίου 1889 (50 ετών); Κασκάις, Πορτογαλία
Τόπος ταφής	Βασιλικό Πάνθεον του Οίκου των Μπραγκάνσα, Λισαβόνα
Σύζυγος	Μαρία Πία της Σαβοΐας
Επίγονοι	Κάρολος; Αλφόνσος
Οίκος	Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα
Πατέρας	Φερδινάνδος Β΄ της Πορτογαλίας
Μητέρα	Μαρία Β΄ της Πορτογαλίας
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολικισμός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λουδοβίκος (πορτογαλικά: Luís I) από τον Οίκο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα ήταν ο Βασιλιάς της Πορτογαλίας μεταξύ των ετών 1861 ως 1889.^[1]

Ο Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Φερδινάνδος Πέτρος του Αλκάνταρα Αντώνιος Μιχαήλ Ραφαήλ Γαβριήλ Γκοντζάγκα Ιαβέρης Φραγκίσκος του Ασσίς Ιωάννης Αύγουστος Ιούλιος Βαλφάντος γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1838 και ήταν ο δεύτερος γιος της Μαρίας Β΄ και του Φερδινάνδου Β΄ της Πορτογαλίας.^[2]^[3] ^[1]

Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Πέτρος Ε΄, πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1861, σε ηλικία μόλις 24 ετών, από χολέρα που μάστιζε την Πορτογαλία εκείνη την περίοδο.^[4] Καθώς ο Πέτρος Ε΄ δεν είχε αποκτήσει παιδιά, ο θρόνος πέρασε στον αδελφό του Λουδοβίκο.^[1]^[4]

Το 1862 ο Λουδοβίκος νυμφεύτηκε τη Μαρία Πία της Σαβοΐας, κόρη του Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ της Ιταλίας, και της συζύγου του Αδελαΐδας της Αυστρίας.^[5]^[6] Η Μαρία Πία έγινε ιδιαίτερα αγαπητή από τους Πορτογάλους εξαιτίας του φιλανθρωπικού και κοινωνικού της έργου. Τον Σεπτέμβριο του 1863 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τον Κάρολο, και τον Ιούλιο του 1865 το δεύτερο και τελευταίο, τον Αλφόνσο.^[5] Προσπάθειες να αποκτήσουν τρίτο παιδί θα αποτύχουν.^[5] Οι μετέπειτα σχέσεις του Λουδοβίκου με άλλες γυναίκες και η απόκτηση ενός γιου από μία από αυτές, θα οδηγήσει σε κατάθλιψη τη Μαρία Πία.^[7]

Ο Λουδοβίκος ήταν υψηλά μορφωμένος, καλλιεργημένος και διέθετε μεγάλη πνευματική περιέργεια. Μιλούσε πολλές γλώσσες, ήταν ερασιτέχνης ζωγράφος, συνέθετε μουσική και απολάμβανε το τσέλο και το πιάνο.^[8] Είχε αγάπη για τη λογοτεχνία και του άρεσε να συνθέτει ποίηση, ενώ μάλιστα για ένα διάστημα μετέφραζε Σαίξπηρ στα πορτογαλικά.^[8]

Στην πολιτική, ωστόσο, η περίοδος του Λουδοβίκου ήταν ιδιαίτερα ταραχώδης. Ο συνεχής ανταγωνισμός ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα των φιλελευθέρων «Progressistas» και των συντηρητικών «Regeneradores», είχαν αναγκάσει τον βασιλιά να πάρει το μέρος του δεύτερου.^[9] Η Πορτογαλία ήταν σε ρευστή οικονομική κατάσταση και μια προσπάθεια αύξησης της φορολογίας αποδείχθηκε τόσο αντιδημοφιλής, που πυροδότησε κοινωνικές ταραχές στα τέλη του 1867. Τα πολιτικά προβλήματα επιδεινώθηκαν στις 19 Μαΐου 1870, όταν ξέσπασε ένα στρατιωτικό κίνημα υπό τον Ζουάο Κάρλος ντε Σαλντάνχα. Το ίδιο έτος ο Λουδοβίκος εξέτασε το ενδεχόμενο να διεκδικήσει τον κενό ισπανικό θρόνο, κάτι που ωστόσο δεν το έπραξε.^[8]

Στις διεθνείς της σχέσεις, η Πορτογαλία δέχτηκε πλήγματα από τη συμμαχία της με τη Βρετανία, μία από τις παλαιότερες συμμαχίες στον κόσμο. Οι εντάσεις είχαν αυξηθεί εξαιτίας των κοινών πορτογαλικών και βρετανικών συμφερόντων στην αφρικανική ήπειρο. Με την απώλεια της Βραζιλίας, οι πορτογαλικές αποικίες στην Αφρική απέκτησαν ιδιαίτερη σημασία για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Οι μεγαλύτερες αποικίες εκεί ήταν η Πορτογαλική Αγκόλα και η Πορτογαλική Μοζαμβίκη στον Ατλαντικό και τον Ινδικό Ωκεανό αντίστοιχα.^[8]

Κατά το τέλος της βασιλείας του, μια σειρά από πιο ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα είχαν σχηματιστεί, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα, τα οποία δεν έκρυβαν την επιθυμία τους για πολιτειακή μεταβολή. Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄ θεωρείται ότι απέτυχε στον πολιτικό τομέα, ενώ πολλοί τον κατηγορούν ότι ήταν εκείνος που έβαλε την αρχή του τέλους για τη μοναρχία στην Πορτογαλία. Θα πεθάνει ξαφνικά στις 19 Οκτωβρίου 1889, σε ηλικία μόλις 50 ετών.^[1]^[8]