Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Louis Ier d'Orléans (Γαλλικά)
Γέννηση	13  Μαρτίου 1372[1] Παρίσι
Θάνατος	23  Νοεμβρίου 1407[1] Παρίσι
Αιτία θανάτου	τραύμα από μαχαίρι
Συνθήκες θανάτου	ανθρωποκτονία
Τόπος ταφής	Βασιλική Σαιν-Ντενί
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Βαλεντίνα Βισκόντι, δούκισσα της Ορλεάνης[2][3]
Σύντροφος	Mariette d'Enghien Gérarde Cassinel
Τέκνα	Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης[2] Ιωάννης της Ορλεάνης (1399-1467)[2] Μαργαρίτα της Ορλεάνης (1406-1466) Ιωάννης του Ντυνουά Φίλιππος της Ορλεάνης
Γονείς	Κάρολος Ε΄ της Γαλλίας[2] και Ιωάννα των Βουρβόνων[2]
Αδέλφια	Αικατερίνη της Γαλλίας Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας[2]
Οικογένεια	Οίκος του Βαλουά
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Εκατονταετής Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	αντιβασιλιάς
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Λουδοβίκος των Βαλουά ή Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης (Γαλλική γλώσσα : Louis Ier d'Orleans, 13 Μαρτίου 1372 – 23 Νοεμβρίου 1407) ήταν δούκας της Ορλεάνης (1392 - 1407), δούκας της Τουραίνης (1386 - 1392) και κόμης του Μπλουά (1397 - 1407). Υπήρξε ο δεύτερος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου Ε΄ και της Ιωάννας της Βουργουνδίας, νεώτερος αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου ΣΤ΄.^[4]

Ο Λουδοβίκος αρραβωνιάστηκε την Αικατερίνη διάδοχο στον θρόνο της Ουγγαρίας. Ο Λουδοβίκος και η Αικατερίνη είχαν πολλές ελπίδες να γίνουν βασιλείς τόσο στην Ουγγαρία όσο και στην Πολωνία αφού ο πατέρας της Αικατερίνης Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας δεν είχε γιους. Ο πατέρας της Αικατερίνης σχεδίασε να παραδώσει στην κόρη του τα δικαιώματα του στο Στέμμα της Νεαπόλεως και στην Κομητεία της Προβηγκίας, θα τους βοηθούσε η άτεκνη ξαδέλφη του Ιωάννα Α΄ της Νάπολης.^[5] Ο πρόωρος θάνατος ωστόσο της μικρής Αικατερίνης (1378) διέκοψε όλες τις διαπραγματεύσεις. Η μητέρα της Ελισάβετ της Βοσνίας ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον πατέρα του Λουδοβίκου με στόχο να τον παντρεύσει με την κόρη της Μαρία της Ουγγαρίας παρά το γεγονός ότι ήταν αρραβωνιασμένη με τον Σιγισμούνδο του Λουξεμβούργου. Ο Ούγγρος και ο Γάλλος βασιλεύς υποστήριζαν διαφορετικούς πάπες, αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα, η χήρα βασίλισσα Ελισάβετ το αγνόησε (1384), αδιαφόρησε για τις θρησκευτικές διαφορές και διέκοψε τον αρραβώνα της κόρης της με τον Σιγισμούνδο. Ο Αντίπαπας Κλήμης Ζ΄ έδωσε άδεια για την απαλλαγή στον αρραβώνα ανάμεσα στον Σιγισμούνδο και τον Λουδοβίκο, ακολούθησε τον Απρίλιο του 1385 ο αρραβώνας ανάμεσα στον Λουδοβίκο και τη Μαρία.^[6] Η Ουγγρική αριστοκρατία δεν αναγνώρισε τον Λουδοβίκο και ο Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄ διέταξε την ακύρωση του αρραβώνα. Σε πέντε μήνες ο Σιγισμούνδος επιτέθηκε στην Ουγγαρία με στρατό και παντρεύτηκε τη Μαρία με τη βία ακυρώνοντας τα όνειρα του Λουδοβίκου να γίνει βασιλιάς της Ουγγαρίας.^[7]

Είχε σημαντικό ρόλο στον Εκατονταετή πόλεμο, γιατί ο βασιλιάς αδελφός του λόγω της τρέλας του, δεν ήταν ικανός να κυβερνήσει. Ο Κάρολος ΣΤ΄ που υπέφερε από προβλήματα σχιζοφρένειας υπέστη την πρώτη ισχυρή κρίση (1392), η βασίλισσα Ισαβέλλα συγκάλεσε Συμβούλιο αντιβασιλείας (1393) με πρόεδρο τον Λουδοβίκο (1393). Ο Λουδοβίκος Α΄ διεμάχετο -για την αντιβασιλεία και την επιτήρηση των παιδιών τού βασιλιά- με τον Ιωάννη τον Ισχυρό, δούκα της Βουργουνδίας. Ήταν ένας ισχυρός εμφύλιος πόλεμος, που κλόνισε το κράτος. Ο Λουδοβίκος Α΄ είχε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, λόγω της απευθείας στενής συγγένειας με τον ίδιο τον βασιλιά, αλλά μια υπόθεσή του με τη βασίλισσα Ισαβέλλα της Βαυαρίας τον έκανε πολύ αντιδημοφιλή. Τα παιδιά του βασιλιά τα επόμενα χρόνια απήχθησαν πότε από τη μια μεριά, πότε από την άλλη μέχρι να δοθεί τελικά στον Ιωάννη η κηδεμονία του Δελφίνου Λουδοβίκου και η αντιβασιλεία. Ο Λουδοβίκος του Βαλουά δεν εγκατέλειψε ποτέ τις προσπάθειες του για την αντιβασιλεία, σαμπόταρε όλες τις ενέργειες του Ιωάννη όπως και την προσπάθεια του να ανεβάσει τους φόρους για να υπερασπιστούν το Καλαί από τους Άγγλους. Ο Λουδοβίκος και ο Ιωάννης απειλούσαν ανοιχτά ο ένας τον άλλον μέχρι την εποχή που τους συμφιλίωσε ο ηλικιωμένος θείος τους Ιωάννης του Μπερί. Σε μια εκδήλωση τον "χορό των καιόμενων ανδρών" κατηγορήθηκε ότι 4 χορευτές κάηκαν ζωντανοί με δική του ευθύνη, άλλοι δύο κατόρθωσαν να γλυτώσουν.

Οι δύο αντίπαλοι δούκες συναντήθηκαν στο Παρίσι την Κυριακή 20 Νοεμβρίου 1407 για να ανταλλάξουν όρκους συμφιλίωσης. Σε τρείς μόλις μέρες ο Λουδοβίκος του Βαλουά δολοφονήθηκε βίαια στους δρόμους του Παρισιού ενώ ανέβαινε στο άλογο του από 7 μασκοφόρους ανθρώπους του Ιωάννη, επικεφαλής ένας υπηρέτης του δούκα, άλλος ένας συνοδός του τραυματίστηκε.^[8] Ο Ιωάννης ο Άφοβος είχε έντονη υποστήριξη από τον πληθυσμό του Παρισιού και το Πανεπιστήμιο, δεν μετάνιωσε ποτέ για τον φόνο. Τα επόμενα χρόνια ξέσπασε ο Εμφύλιος πόλεμος Βουργουνδών και Αρμανιάκ, ένας σκληρός εμφύλιος που θα ρημάξει τη Γαλλία τα επόμενα 28 χρόνια και θα λήξει με τη "Συνθήκη του Άρρας" (1435).

Νυμφεύτηκε το 1389 τη Βαλεντίνα Βισκόντι, κόρη του Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι δούκα του Μιλάνου και παιδιά του ήταν:^[9]

• ένας γιος, γεννήθηκε και πέθανε στις 25 Μαρτίου 1390.
• Λουδοβίκος (1391 - 1395)
• Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης 1394-1465, δούκας της Ορλεάνης. Γιος του ήταν ο:^[9]
  • Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας 1462-1515, βασιλιάς της Γαλλίας.
• Φίλιππος της Ορλεάνης (1396-1420) 1396–1420, κόμης του Βερτύ, άφησε έναν γιο τον Φίλιππο Αντώνιο που πέθανε γύρω στο 1445.
• Ιωάννης του Ανγκουλέμ 1399-1467, κόμης του Ανγκουλέμ. Γιος του ήταν ο:^[9]
  • Κάρολος του Ανγκουλέμ 1459-1496, κόμης του Ανγκουλέμ. Γιος του ήταν ο:
    • Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας 1494-1547, βασιλιάς της Γαλλίας.
• Μαργαρίτα 1406–1466, κόμισσα του Βερτύ και του Ετάμπ. Παντρεύτηκε τον Ριχάρδο των Ντρε κόμη του Μονφόρ.^[10][11]

Από μία μη νόμιμη σχέση του με τη Μαριέττα του Ανγκιέν είχε ένα φυσικό τέκνο:

• (νόθος) Ιωάννης του Ντυνουά 1402-1468, κόμης του Ντυνουά. Ιδρυτής του κλάδου των Λονγκεβίλ.^[11]

• Adams, Tracy (2010). The Life and Afterlife of Isabeau of Bavaria. Johns Hopkins University Press.
• Engel, Pal; Ayton, Andrew; Pálosfalvi, Tamás (1999). The Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary, 895-1526. Vol. 19. Penn State Press.
• Keane, Marguerite (2016). Material Culture and Queenship in 14th-century France: The Testament of Blanche of Navarre (1331–1398). Brill.
• Parsons, John Carmi (1997). Medieval Queenship. Palgrave Macmillan.
• Potter, David (1995). A History of France, 1460-1560: The Emergence of a Nation State. St. Martin's Press.
• Theis, Laurent (1992). Histoire du Moyen Âge Français. Perrin.
• Warnicke, Retha M. (2000). The Marrying of Anne of Cleves: Royal Protocol in Early Modern England. Cambridge University Press.
• Darwin, F. D. S. (1936) Louis d'Orléans (1372–1407): a necessary prologue to the tragedy of La Pucelle d'Orleans. London: John Murray
• Jager, Eric. (2014). Blood Royal: a true tale of crime and detection in Medieval Paris. Little, Brown, and Co.