Λιτότητα καλείται ένα σύνολο πολιτικοοικονομικών πολιτικών που στοχεύουν στη μείωση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού μέσω περικοπών δαπανών, αυξήσεων φόρων ή συνδυασμού και των δύο.^[1][2][3] Υπάρχουν τρεις κύριοι συνδυασμοί, υψηλότεροι φόροι που στοχεύουν στη χρηματοδότηση των δαπανών όπως η αύξησή τους σε συνδυασμό με τη μείωση των δαπανών και χαμηλότεροι φόροι με χαμηλότερες κρατικές δαπάνες.^[4] Τα μέτρα λιτότητας χρησιμοποιούνται συχνά από κυβερνήσεις όταν υπάρχει δυσκολία στον δανεισμό. Τα μέτρα αποσκοπούν στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος φέρνοντας τα δημόσια έσοδα πιο κοντά στις δαπάνες. Οι υποστηρικτές αυτών των μέτρων δηλώνουν ότι αυτό μειώνει το ποσό του απαιτούμενου δανεισμού και μπορεί επίσης να επιδείξει τη δημοσιονομική πειθαρχία της κυβέρνησης στους πιστωτές και τους οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και να κάνει τον δανεισμό ευκολότερο.

Στα περισσότερα μακροοικονομικά μοντέλα, οι πολιτικές λιτότητας μειώνουν τις κρατικές δαπάνες οδηγούν σε αύξηση της ανεργίας βραχυπρόθεσμα.^[5][6] Τα μέτρα επηρεάζουν άμεσα τον δημόσιο τομέα αλλά ο ιδιωτικός δεν μένει ανέπαφος. Η αύξηση τον φόρων οδηγεί στη μείωση της κατανάλωσης μειώνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών. Αυτό τείνει επίσης να μειώσει την απασχόληση βραχυπρόθεσμα. Οι μειωμένες κρατικές δαπάνες ενδέχεται να μειώσουν την αύξηση του ΑΕΠ βραχυπρόθεσμα, καθώς οι δημόσιες δαπάνες αποτελούν οι ίδιες συστατικό του. Στον απόηχο της Κρίσης του 2008, τα μέτρα λιτότητας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ακολουθήθηκαν από αύξηση της ανεργίας και επιβράδυνση της αύξησης του ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα ήταν η αύξηση των αναλογιών χρέους προς ΑΕΠ παρά τις μειώσεις των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.^[7]