Κώστας Τσιάνος
| Κώστας Τσιάνος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κώστας Τσιάνος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1942 Λάρισα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | σκηνοθέτης ηθοποιός χορογράφος συγγραφέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο «Κάρολος Κουν» |
Ο Κώστας Τσιάνος (Λάρισα, 1942) είναι Έλληνας σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και χορογράφος.[1]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1942 και μαθήτευσε κοντά στον σπουδαίο σκηνοθέτη και δάσκαλο Δημήτρη Ροντήρη.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών από όπου κι αποφοίτησε το 1964. Παράλληλα, συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με τη Δώρα Στράτου. Ερμήνευσε δεκάδες σημαντικούς ρόλους στο θέατρο ως ηθοποιός, χορογράφησε πολλές παραστάσεις, έγραψε κείμενα για την Ελληνική Επιθεώρηση, μετέφρασε έργα του Αριστοφάνη, του Αισχύλου και του Ευριπίδη και διασκεύασε για το θέατρο νουβέλες και διηγήματα με μεγάλη επιτυχία.[2]
Έχει συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους θιάσους: το «Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν»» του Καρόλου Κουν, το «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου, τους «Δεσμούς» της Ασπασίας Παπαθανασίου, τον θίασο Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Μιμή Ντενίση, τον Γιώργο και τη Νινέτα Λεμπέση, τον Βαγγέλη Λειβαδά και κυρίως με το Εθνικό Θέατρο.[3]
Τον Απρίλιο του 2019, ο δήμαρχος Λάρισας ανακοίνωσε τη μετονομασία του Θεάτρου του Μύλου σε «Θέατρο Κώστας Τσιάνος», ενώ βραβεύτηκε από την περιφερειάρχη Θεσσαλίας για την συνολική προσφορά του στον χώρο του Θεάτρου.[4]
Καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Θεωρείται από τους πρωτοπόρους στην ίδρυση αποκεντρωμένων θιάσων (Θέατρο Ν. Ιωνίας, Νέα Πορεία, Πειραματικό Θέατρο κ.ά.). Στο «Θεσσαλικό Θέατρο πρόσφερε τις δυνάμεις του για 30 χρόνια, ενώ υπήρξε καλλιτεχνικός του Διευθυντής για 22 χρόνια. Στη διάρκεια αυτή ασχολήθηκε με την προσέγγιση του αρχαίου δράματος. Σκηνοθέτησε τις τραγωδίες «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου με πρωταγωνίστρια τη Λυδία Κονιόρδου. Η σκηνοθετική του άποψη για την τραγωδία υμνήθηκε από το κοινό και την κριτική.
Για την «Ηλέκτρα» τιμήθηκε με το βραβείο «Κάρολος Κουν».
Στο Εθνικό Θέατρο σκηνοθέτησε την Εκάβη με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού, την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, «Βάτραχοι», «Όρνιθες» και «Λυσιστράτη». Στο Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου σκηνοθέτησε τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Όλες οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος παίχτηκαν στο Φεστιβάλ Επιδαύρου και εκπροσώπησαν τη χώρα μας σε διεθνή φεστιβάλ.
Στο ΚΘΒΕ, του οποίου για μικρό χρονικό διάστημα ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση το 1998, σκηνοθέτησε την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, τη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου και τον «Γάμο» της Βάσας Σολωμού-Ξανθάκη.[2]
Έχει τιμηθεί για την πολιτιστική του προσφορά από πολλούς οργανισμούς και δήμους και διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος Λαρίσης. Υπήρξε αναπληρωματικός Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, κοντά στον Νίκο Κούρκουλο.
Δείγματα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις: Η γειτονιά των αγγέλων (2013), Αχαρνής (2018), Χοηφόροι (2009), Η αυλή των θαυμάτων (2017), Το χρυσό κλειδί (2016), Ζωή χαρισάμενη (2017).[5][6][7][8][9][10]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Κώστας Τσιάνος - Βιογραφικές Πληροφορίες». www.unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 «Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος - Συντελεστές». www.ntng.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Κώστας Τσιάνος: 42 χρόνια μετά». ΠΡΟΣΩΠΑ. 22 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ ««Θέατρο Κώστας Τσιάνος» το θεατράκι του Μύλου (φωτ. & βίντεο)». larissanet.gr. 2 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Η γειτονιά των αγγέλων (2013), Εθνικό Θέατρο Rex Σκηνή». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Αχαρνής (2018), Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Χοηφόρες (2009)». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Η αυλή των θαυμάτων (2017), Μονή Λαζαριστών». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Το χρυσό κλειδί (2016), Νέος Ακάδημος». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
- ↑ «Ζωή χαρισάμενη (2017), Προσκήνιο». unstage.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2020.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
