Κάστρο του Κολουβέρε
Συντεταγμένες: 58°54′20.06″N 24°6′13.95″E / 58.9055722°N 24.1038750°E
| Κάστρο Κολουβέρε | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | κάστρο |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 58°54′20″N 24°6′14″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Lääne-Nigula Rural Municipality[1] |
| Τοποθεσία | Koluvere |
| Χώρα | Εσθονία |
| Ένοικοι | Reinhold von Buxhoeveden |
| Διαχειριστής | Reinhold von Buxhoeveden |
| Προστασία | αρχιτεκτονικό μνημείο (από 1998)[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Κάστρο Κολουβέρε (Εσθονικά: Koluvere linnus; γερμανικά: Schloss Lohde ), επίσης Επισκοπικό Κάστρο Κολουβέρε, (Εσθονικά: Koluvere piiskopilinnus), είναι κάστρο στο Κολουβέρε της κομητείας Λέενε, στη δυτική Εσθονία.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα κάστρο υπήρχε στη στρατηγική θέση από τον 13ο αιώνα. Το 1439, περιήλθε στην κατοχή του επισκόπου Σάαρε-Λέενε ( γερμανικά: Ösel-Wiek) και λειτούργησε ως μία από τις κύριες κατοικίες του επισκόπου.[2] Κατά τη διάρκεια του Λιβονικού Πολέμου, μια μάχη μεταξύ ενός υπεράριθμου σουηδικού στρατού και ενός ρωσικού στρατού, που οδήγησε σε μια σουηδική νίκη, έγινε κοντά. Η σύγκρουση, που έλαβε χώρα το 1573, είναι γνωστή ως Μάχη του Λοντ. Το 1560, οι αντάρτες κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης των αγροτών φέρεται να προσπάθησαν επίσης να εισβάλουν στο κάστρο.[3]
Μεταξύ 1646 και 1771, το κάστρο ανήκε στην οικογένεια φον Λέβεν. Μέχρι τότε είχε χάσει τη στρατιωτική του σημασία και στο εξής χρησιμοποιήθηκε ως αριστοκρατική κατοικία. Το 1771 πέρασε στα χέρια του Γκριγκόρι Ορλόφ και μετά έγινε ιδιοκτησία της αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Μεγάλης. Το 1786, η Αυτοκράτειρα βρήκε χρήση του κάστρου ως τόπο εξορίας για τη Δούκισσα Αυγούστα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ, που είχε ζητήσει από την αυτοκράτειρα προστασία από τον βίαιο σύζυγό της, τον πρίγκιπα Φρειδερίκο της Βυρτεμβέργης. Πέθανε στο κτήμα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, μόλις 23 ετών. Ο τάφος της βρίσκεται στην κοντινή εκκλησία Κουλαμάα και η ζωή της έχει εμπνεύσει πολλές τοπικές παραδόσεις. Το 1797, ο αυτοκράτορας Παύλος Α' παρουσίασε το κτήμα ως δώρο στον στρατηγό Φριντριχ Βιλχελμ φον Μπουξχούβεντεν. Παρέμεινε στην κατοχή των κληρονόμων του μέχρι το 1919.[2][4][5]
Μεταξύ 1924 και 2001, χρησιμοποιήθηκε από διάφορα ιδρύματα πρόνοιας.[2]
Αρχιτεκτονική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κάστρο είναι χτισμένο σε ένα τεχνητό νησί, που δημιουργήθηκε σε ένα φράγμα του ποταμού Λιιβή. Ο ψηλός, τετράγωνου σχήματος πύργος ανήκει στο παλαιότερο τμήμα του κάστρου και πιθανότατα χρονολογείται από τις αρχές του 13ου αιώνα, καθιστώντας τον έναν από τους παλαιότερους πύργους του κάστρου στην Εσθονία. Με την ανάπτυξη των πυροβόλων όπλων, ένας μεγάλος, στρογγυλός πύργος κανονιού προστέθηκε τον 16ο αιώνα. Από αυτήν την περίοδο περίπου χρονολογείται μια γλυπτή πέτρα με το οικόσημο του Ράινχολντ φον Μπουξχούβεντεν, επισκόπου Σάαρε-Λέενε 1532–1541.[4][5]
Κατά τη διάρκεια της ιδιοκτησίας της οικογένειας φον Λέβεν, το κάστρο έχασε τη στρατιωτική του σημασία. Αντίθετα, μετατράπηκε σε ένα άνετο σπίτι. Έτσι, περίπου το 1770 το εσωτερικό διακοσμήθηκε εκτενώς σε στυλ ροκοκό. Αργότερα, κατά τον 19ο αιώνα, οι εσωτερικοί χώροι έλαβαν μια νεογοτθική εμφάνιση.[5]
Αρκετά παραρτήματα στο κεντρικό κτήριο ανεγέρθηκαν κατά την εποχή του ως αρχοντικό, για παράδειγμα στάβλοι και σιταποθήκες, αλλά και ένας αξιοσημείωτος νεογοτθικός σταθμός παραγωγής ενέργειας. Ο περίγυρος μετατράπηκε επίσης σε ένα γραφικό πάρκο με λιμνούλες, ένα περίπτερο και μια τοξωτή γέφυρα στολισμένη με οβελίσκους (19ος αιώνας).[4][5]
Πολλές πυρκαγιές έχουν καταστρέψει το κάστρο, κυρίως το 1840, το 1905 και το 1963. Ωστόσο, παραμένει ένα πολύ καλό παράδειγμα αρχιτεκτονικής του κάστρου στην Εσθονία.[2][4][5]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Estonian National Registry of Cultural Monuments.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Hein, Ants (2009). Eesti Mõisad - Herrenhäuser in Estland - Estonian Manor Houses. Tallinn: Tänapäev. σελ. 103. ISBN 978-9985-62-765-5.
- ↑ Viirand, Tiiu (2004). Estonia. Cultural Tourism. Kunst Publishers. σελ. 107. ISBN 9949-407-18-4.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Viirand, Tiiu (2004). Estonia. Cultural Tourism. Kunst Publishers. σελίδες 107–108. ISBN 9949-407-18-4.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Sakk, Ivar (2004). Estonian Manors - A Travelogue. Tallinn: Sakk & Sakk OÜ. σελίδες 308–309. ISBN 9949-10-117-4.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
