Ο Θεοφάνης ο Φλωρίας ήταν Έλληνας ιεράρχης, διετέλεσε Μητροπολίτης Σερρών και Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών^[1], υπήρξε δε παράλληλα και συνοδικός.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα και ήταν τρόφιμος της Μονής Φιλοσόφου στην οποία έμαθε και τα πρώτα γράμματα, έπειτα μετέβει στην Κωνσταντινούπολη^[2]. Είχε την φήμη ότι είχει εξαιρετική ευφυΐα, μεγάλες ικανότητες και επιβλητικό ανάστημα.

Το 1603 διορίστηκε Μητροπολίτης Σερρών^[2] ως το 1612 όπου μετατέθηκε από τον Πατριάρχη Τιμόθεο Μαρμαρηνό στην Μητρόπολη Παλαιών Πατρών^[3]. Διατηρούσε άριστες σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έχαιρε εκτίμηση από τους πατριάρχες, έλαβε μέρος σε πολλές συνόδους και υπέγραψε πάρα πολλές συνοδικές πράξεις^[3].

Έδειξε πατρικό ενδιαφέρον για την παλιά του Μητρόπολη, την οποία επισκεπτόταν κατά καιρούς και έστελνε στις Σέρρες πολύτιμα ιερά άμφια και γενικά συνέβαλλε στην πρόοδό της^[4]. Μάλιστα, όταν πέθανε ο μητροπολίτης Σερρών Τιμόθεος, με δική του βοήθεια εξελέγη νέος μητροπολίτης ο πρωτοσύγκελος της μητροπόλεως του Αχιλλεύς^[4].

Το 1622 κέρδισε οριστικά τις επισκοπές της Μεθώνης και Κορώνης από την μητρόπολη Μονεμβασιάς^[5]. Το 1635 μερίμνησε ώστε η Μονή της Θεοτόκου Χρυσοποδαρούσσας να ανακηρυχθεί σταυροπηγιακή μαζί με το μετόχι του Αγίου Νικολάου.

Το 1638 (30 Αυγούστου) παραιτήθηκε υπέρ του ανιψιού του Παρθένιου Β΄^[6].

• Στέφανου Ν. Θωμόπουλου, Ο Παλαιών Πατρών Μητροπολίτης Θεοφάνης Α΄ ο Φλωρίας και τα οωφόρια αυτού, Εν Αθήναις , τύποι περιοδικού "Σφαίρα" Αγ. Κωνσταντίνου 1, 1922