Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ. Τμήμα Υδατοσφαίρισης Ανδρών
Πληροφορίες
Έτος ίδρυσης	21 Νοεμβρίου 1923
Προσωνύμιο	Αυτοκράτορας[1][2][3]
Έδρα	Εθνικό Κολυμβητήριο Πειραιά «Π. Καπαγέρωφ» (Παπαστράτειο) Πειραιάς
Πρόεδρος	Ιωάννης Πατλάκας
Προπονητής	Φάνης Κουντουδιός (Από Δεκέμβριο 2013)
Κατηγορία	Α1 (1987–) (36 συμ.) Α' Κατηγορία (1928–) 91 συμ.)
Τίτλοι	38 Πρωταθλήματα Ελλάδος Α1 12 Κύπελλα Ελλάδος 11 Πρωταθλήματα Κέντρου ΕΚΟΦ 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος Α2

Τμήματα του Εθνικού Πειραιώς
Ποδόσφαιρο (Ανδρών)	Πόλο Ανδρών	Πόλο Γυναικών
Μπάσκετ (Ανδρών)	Βόλεϊ	Κολύμβηση
Ρυθμική Γυμναστική	Τρίαθλο

Το τμήμα υδατοσφαίρισης ανδρών του Εθνικού Ο.Φ.Π.Φ., σωματείου ιδρυθέν το 1923, είναι από τα πρώτα του συλλόγου και το πιο πετυχημένο με 62 τίτλους.

Έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης ανδρών 38 φορές^[4] (πολυνίκης διοργάνωσης από το 1957), το Κύπελλο Ελλάδος 12 φορές (εκ των οποίων 8 συνεχόμενα, αριθμός ρεκόρ), έχοντας επιτύχει νταμπλ τίτλων 9 φορές και 11 φορές το Πρωτάθλημα Κέντρου. Έτσι ο Εθνικός κατείχε τους περισσότερους συνολικούς τίτλους στην ανδρική υδατοσφαίριση ως το 2017 όταν και ο Ολυμπιακός τον προσπέρασε. Όσον αφορά το Πρωτάθλημα Ελλάδος, ο Εθνικός κατέχει το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων με 18 ^[5] και το δεύτερο μεγαλύτερο με 14,^[6] το ρεκόρ αήττητων πρωταθλημάτων με 29 (τα 11 συνεχόμενα αποτελούν ρεκόρ) ^[7] το ρεκόρ πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (19), το ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων μόνο με νίκες (10), το ρεκόρ των 9 αήττητων νταμπλ και των 8 συνεχόμενων αήττητων νταμπλ ^[8]. Ο Εθνικός κατέχει και το ρεκόρ συνεχόμενων ημερολογιακών ετών χωρίς ήττα σε αγώνα εντός συνόρων. Συγκεκριμένα από την ήττα του από τον Ολυμπιακό τον Σεπτέμβριο του 1951, η επόμενη ήττα του ήρθε ξανά από τον συμπολίτη ΟΣΦΠ, 13 χρόνια παρά έναν μήνα μετά, τον Αύγουστο του 1964, μετά από 115 εγχώριους αήττητους αγώνες.^[9] Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το Κύπελλο Ελλάδος διεκόπη το 1958 και επανεκκίνησε το 1984. Τα ρεκόρ αυτά του έχουν προσδώσει τον τίτλο του «Αυτοκράτορα».

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο Εθνικός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που μετείχε στους «8» και τους «4» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το 1966–67 έφτασε στην ημιτελική φάση (οκτώ ομάδες σε δύο ομίλους των τεσσάρων) ενώ το 1980–81, αγωνίστηκε στην τελική φάση (όμιλος τεσσάρων ομάδων) του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Επίσης, πέραν του 1966–67, μετρά άλλες οκτώ συμμετοχές στους «8» της διοργάνωσης.

Μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία αποτελεί ο υδατοσφαιριστής, προπονητής και μετέπειτα πρόεδρος του Ομίλου, ο “Πατριάρχης της Ελληνικής Υδατοσφαίρισης”, Ανδρέας Γαρύφαλλος.^[10]

Το πρώτο πρωτάθλημα του συλλόγου κατακτήθηκε το 1926 υπό τον ΣΕΓΑΣ με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος με τέσσερις νίκες σε ισάριθμα ματς κόντρα στον Ν.Ο. Καστέλλας, Ηρακλή Θεσσαλονίκης, Άρη Θεσσαλονίκης και Πανιώνιο Σμύρνης.

Το 1927 στις 31/07, ο Εθνικός ηττάται στον τελικό από τον Ολυμπιακό με 3–2 σε έναν αγώνα που έκανε ένσταση για εκπρόθεσμο γκολ του αντιπάλου του που οδήγησε στην παράταση του αγώνα. Ο διαιτητής ακύρωσε την αναμέτρηση καθώς οι χρονομέτρες είχαν προσπαθήσει να τον ενημερώσουν για το τέλος του αγώνα (μάλιστα τότε το σκορ ήταν 2–1 υπέρ του Εθνικού). Ορίζεται επαναληπτικός αγώνας για τις 03/08 αλλά δεν διεξάγεται ποτέ. Μετά από μέρες και συνεδριάσεις του αθλητικού τμήματος του ΣΕΓΑΣ με τις δύο ομάδες, ορίζεται να γίνει επαναληπτικός αγώνας στις 16/08.^[11] Τελικά ούτε ο αγώνας αυτός θα πραγματοποιηθεί αφού ο Ολυμπιακός εμμένει στην άποψη του πως κέρδισε τον αγώνα άρα πρέπει να ανακηρυχθεί πρωταθλητής ενώ η πλευρά του Εθνικού εφόσον δεν της δίνεται ο τίτλος μιας και θεωρεί ότι ο αγώνας είχε λήξει πριν ισοφαρίσει ο Ολυμπιακός, δέχτηκε να παίξει αγώνα μπαράζ. Στις 16/08 πραγματοποιείται συμβούλιο, όπου το Δ.Σ. του ΣΕΓΑΣ ακυρώνοντας την απόφαση του διαιτητή για ακύρωση του αγώνα στις 31/07, 3–2, ανακηρύσσει χωρίς αγώνα μπαράζ πρωταθλητή τον Ολυμπιακό στηριζόμενη στον αρχικό αγώνα.^[12][13]

Το πρώτο πρωτάθλημα μετά την ίδρυση της Κ.Ο.Ε. ήρθε το 1931 με τον Εθνικό να το κατακτά και πάλι αήττητος νικώντας στον τελικό τον τότε τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλητή Άρη με 1–0. Η ομάδα του 1931 αποτελούνταν από τους Πετρούτσο, Δέδε, Περδίκη, Μαυρογεώργο, Μακρή, Στεφόπουλο, Χατζηγεωργίου.^[14] Κορυφαίος παίκτης της ομάδας υπήρξε ο Πετρούτσος, από τους κορυφαίους προπολεμικούς κολυμβητές μαζί με τον Ζωγράφο του Άρη και τον Προβατόπουλο του Ολυμπιακού. Ο Εθνικός στην πορεία του προς τον τελικό κέρδισε τον Π.Α.Ο.Κ. (6–0), τον Ηρακλή Θεσ. (3–1) και την Πάτρα στον ημιτελικό (3–0).

Το 1932, ο Εθνικός δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του αφού η ομοσπονδία θα αποβάλλει τον Εθνικό και τον Ολυμπιακό από το πρωτάθλημα λόγω μεγάλων επεισοδίων στο μεταξύ τους αγώνα.

Το 1933 και το 1934 θα χάσει τον τίτλο στον τελικό από τον Ολυμπιακό (4–2 και τις δύο χρονιές) ενώ το 1935 δεν θα μετάσχει στους αγώνες στη Μυτιλήνη λόγω τιμωρίας του από την ΕΚΟΦ για την μη διεξαγωγή του μπαράζ με τον Ολυμπιακό για το τελικό εισιτήριο.

Το 1936 και το 1938 θα χάσει από τον Ολυμπιακό και θα αποκλειστεί από τη συνέχεια (τότε το πρωτάθλημα ήταν νοκ άουτ).

Το 1937 θα βγει ξανά δεύτερος χάνοντας 3–2 με ανατροπή στον τελικό από τον Ν.Ο. Πατρών Ο Εθνικός προηγούνταν στο ημίχρονο με 1–0.

Το 1940 θα ηττηθεί από τον Κ.Ο. Πειραιά (1–0) στον πρώτο αγώνα και θα αποκλειστεί.

Τα έτη 1945 και 1946 θα καταταγεί τρίτος. Το μεν 1945 θα αποκλειστεί έπειτα από την ήττα του (4–1) από τον Ολυμπιακό ενώ το 1946 θα χάσει με 4–2 από τον Ολυμπιακό και 3–2 από τη πρωταθλήτρια Πάτρα.

Το τρίτο πρωτάθλημα ήρθε 17 χρόνια μετά το δεύτερο, το 1948, με τον Εθνικό να το κατακτά αήττητος (νίκες επί Πάτρας (5–0), Άρη (1–0), Ολυμπιακού (5–1), Ν.Α.Ο. Κέρκυρας (5–0), Ν.Ο. Χαλκίδας (7–2) και ισοπαλία κόντρα στον Ν.Ο. Μυτιλήνης, 2–2). Προπονητής της ομάδας ήταν ο Τάκης Σακελλαρίου ο οποίος έπαιξε ένα μοντέρνο και γρήγορο πόλο σε αντίθεση με τους Ολυμπιακό και Ν.Ο. Πατρών που έπαιζαν ένα πιο σκληρό και στατικό πόλο.

Το 1949, ο Εθνικός θα χάσει το πρωτάθλημα εξαιτίας μιας ισοπαλίας με το Παλαιό Φάληρο και της ήττας του από τον Ολυμπιακό με 3–1 σε έναν αγώνα όπου έπαιξε χωρίς το μεγάλο όπλο του, τον Ανδρέα Γαρύφαλλο λόγω τραυματισμού.

Το 1950 θα χάσει από Πάτρα και Ολυμπιακό τερματίζοντας τρίτος.

Το 1951 θα χάσει τον τίτλο εξαιτίας της ήττας του από τον Ολυμπιακό με 2–1 ενώ το 1952 βρέθηκε πολύ κοντά στον τίτλο αλλά η νίκη του Ολυμπιακού με 3–2 επί της Πάτρας σε συνδυασμό με την ισοπαλία του Εθνικού με τους Πατρινούς (2–2) και την «αυτοκτονία» του Εθνικού στον αγώνα με τον συντοπίτη του (3–3) ενώ προηγούνταν στο ημίχρονο με 2–0, θα οδηγήσει τον τίτλο στους «ερυθρόλευκους».

Την επόμενη περίοδο ο Εθνικός θα κατακτήσει αήττητος το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια, πετυχαίνοντας 4 νίκες και 1 ισοπαλία σε 5 παιχνίδια (3–3 με το Π. Φάληρο, νίκη επί της Μυτιλήνης, νίκη 10–1 επί του Αχιλλέα Πατρών, 10–3 επί του Άρη και 5–1 επί του Ολυμπιακού στις 18/9/1953 μπροστά σε κοινό 5.000 θεατών στο ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου).

Το 1953 ξεκίνησε η κυριαρχία του Εθνικού, μία από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη στα ομαδικά αθλήματα. Έχει το απόλυτο σερί πρωταθλημάτων από το 1953 ως το 1970 (18 συνεχόμενα και εκ των οποίων 16 αήττητα) και το δεύτερο μεγαλύτερο από το 1972 ως το 1985 (14 συνεχόμενα εκ των οποίων 9 αήττητα), ρεκόρ εντυπωσιακά και ακατάρριπτα μέχρι σήμερα. Από το 1953 μέχρι και το 1963, ο Εθνικός κατέκτησε 11 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα, ένα ρεκόρ που δεν έχει συμβεί σε άλλο άθλημα. Την περίοδο 1953 έως 1958 κατέκτησε έξι συνεχόμενα κύπελλα προτού διακοπεί ο θεσμός.

Την ίδια περίοδο πέτυχε έξι από τα οκτώ σερί αήττητα νταμπλ, γεγονός που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Στους τρεις από τους έξι τελικούς κέρδισε τον Ολυμπιακό ενώ στους άλλους κέρδισε τον Άρη, τον Ν.Ο. Πατρών ενώ στον έναν υπήρξε τελική φάση με όμιλο τεσσάρων ομάδων. Οι τελικοί του 1953 και του 1957 κόντρα στον Ολυμπιακό κρίθηκαν στην παράταση ενώ το 1954 ο Εθνικός τον κέρδισε με το αναπάντεχο 12–0 παρόλο που ήταν κουρασμένος παίζοντας ημιτελικό σε αντίθεση με τον αντίπαλό του. Επίσης η δυναμικότητα των δύο ομάδων δεν δικαιολογούσε τόσο μεγάλη νίκη για το πόλο της εποχής (τότε η χρονική διάρκεια των αγώνων ήταν δύο δεκάλεπτα ημίχρονα). Ο τελικός του 1953 έχει μείνει στην ιστορία καθώς στη νίκη του Εθνικού με 5–4 επί του αιώνιου αντιπάλου του, ο Γαρύφαλλος είχε πετύχει και τα πέντε γκολ σε έναν τελικό που τελείωσε μετά από τρεις παρατάσεις και συνολικά 38 αγωνιστικά λεπτά. Το 1955 σε έναν τελικό όπου υπήρξαν επεισόδια μεταξύ παικτών, ο Άρης, που τότε ήταν ομάδα β' κατηγορίας, αποχώρησε έπειτα από 2 λεπτά με τον Εθνικό να κατακτά το κύπελλο με σκορ 1–0, το 1956 επικράτησε ισάριθμες νίκες σε όμιλο τελικής φάσης που μετείχαν οι Πάτρα (4–3), Π. Φάληρο (6–3) και Άρης (6–1) ενώ στο τελευταίο κύπελλο πριν τη διακοπή του θεσμού, νικά στον τελικό τον Ν.Ο. Πατρών με 5–2.

Κατά τη δεκαετία του '50 ξεκίνησε ένα μεγάλο αήττητο σερί σε αγώνες εντός Ελλάδος, που κράτησε για 13 ολόκληρα χρόνια, κάτι που αποτελεί ρεκόρ μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, μετά την ήττα του με 2–1 στο πρωτάθλημα Ελλάδος από τον Ολυμπιακό στις 21 Σεπτεμβρίου του 1951, ηττήθηκε ξανά από τον ίδιο αντίπαλο στις 7 Αυγούστου του 1964 με 5–4 για την ίδια διοργάνωση. Ενδιάμεσα παρέμεινε αήττητος σε 115 αγώνες, όπου κέρδισε τους 110 ενώ 5 έληξαν ισόπαλοι. Η τελευταία ισοπαλία σημειώθηκε σε αγώνα με τον Ολυμπιακό στις 19 Σεπτεμβρίου του 1960.

Οι 115 συνεχόμενοι αήττητοι αγώνες στην Ελλάδα ήταν:

Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από τους Ανδρέα Γαρύφαλλο, Πέτρο Καλφαμανώλη, Μίμη Γεωργιάδη, Γιάννη Θυμαρά, Μανώλη Πατλάκα, Δημήτρη Κουράντη, Νίκο Λεκάκη, Καλομοίρη, Ανδρεάδη, Πέτρο Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Χατζηκυριακάκη, Παναγιώτη Τακούση.

Το 1965, 1966 και 1967 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα δίχως ήττα. Το 1966 θα κάνει το απόλυτο με 10 νίκες σε 10 αγώνες, το 1965 9 νίκες και μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ (0–0) ενώ το 1967 θα κάνει 4 νίκες και 2 ισοπαλίες (3–3 με ΟΣΦΠ και ΠΑΟ) σε 6 αγώνες.

Στις 7/8/1968, ακριβώς τέσσερα χρόνια και 34 συνεχόμενους αήττητους αγώνες μετά την τελευταία του ήττα στην Ελλάδα, χάνει ξανά από τον Ολυμπιακό στον πρώτο γύρο (7–6) αλλά τον κερδίζει στον δεύτερο (7–5, με πέντε τέρματα του Γαρύφαλλου) ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην καλύτερη διαφορά τερμάτων. Το πρωτάθλημα θα κρινόταν στους αγώνες των δύο πειραϊκών ομάδων με τον ΝΟΠ στον δεύτερο γύρο. Ο ΟΣΦΠ θα νικήσει δύσκολα 9–7 ενώ ο Εθνικός θα επικρατήσει με 11–3. Στον πρώτο γύρο ο ΟΣΦΠ είχε επικρατήσει της Πάτρας με 3–2 ενώ ο Εθνικός με 5–4. Μάλιστα εκείνη τη σεζόν ο ΠΑΟ θα αποχωρήσει από το πρωτάθλημα στον δεύτερο γύρο και θα χάσει από ΟΣΦΠ και Εθνικό με 5–0 στα χαρτιά. Οι αγώνες του πρώτου γύρου είχαν πραγματοποιηθεί με τον ΟΣΦΠ να επικρατεί του ΠΑΟ με 10–3 και ο Εθνικός με 6–0. Στον δεύτερο γύρο ο Εθνικός θα συντρίψει τον ΠΑΟ με 16–0 αλλά θα κατοχυρωθεί η νίκη του ως 5–0 στα χαρτιά (το ίδιο θα συμβεί και με τη νίκη του ΟΣΦΠ επί του ΠΑΟ). Στο τέλος του πρωταθλήματος, ο Ανδρέας Γαρύφαλλος αποσύρεται από υδατοσφαιριστής και συνεχίζει το έργο του στην ελληνική υδατοσφαίριση από το πόστο του προπονητή.

Στο πρωτάθλημα του 1969, σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, ο τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Εθνικού δεν έγινε ποτέ διότι ο Ολυμπιακός δεν αγωνίστηκε εξαιτίας του θανάτου του προέδρου του Κώστα Μπουζάκη. Οι δύο ομάδες συμφώνησαν και αναδείχθηκαν «συμπρωταθληταί» (είχαν τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες ενώ το μεταξύ τους ντέρμπι έληξε 2–2), ενώ στη συνέχεια έγινε κλήρωση μεταξύ των δύο για τον καθορισμό της ομάδας που θα αγωνιζόταν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο οποίος τελικά ήταν ο Ολυμπιακός.

Το 1970 θα κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητος μόνο μια ισοπαλία με τον ΟΣΦΠ στον πρώτο γύρο. Αυτό ήταν το 18ο σερί πρωτάθλημα και τελευταίο προτού διακόψει το σερί ο Ολυμπιακός. Από το 1953 έως το 1970 το ρεκόρ σε αγώνες πρωταθλήματος ήταν 115 νίκες, 6 ισοπαλίες και 2 ήττες.

Το 1971, η ομάδα θα χάσει τον τίτλο για πρώτη φορά από το 1952 εξαιτίας της ήττας από τον Ολυμπιακό στο δεύτερο αγώνα μπαράζ (2–1). Παρόλα αυτά θα συνεχίσει ένα νέο σερί πρωταθλημάτων από το 1972 μέχρι και το 1985. Στο διάστημα αυτό θα κερδίσει αήττητος τα πρωταθλήματα του 1974, 1975, 1976 και 1979. Μάλιστα έχτισε ένα νέο σερί σχεδόν τεσσάρων ετών χωρίς ήττα αφού από την 15/7/1973 έως και την ήττα του στις 5/6/1977, έμεινε αήττητος σε 47 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος.

Μάλιστα από τις 28 Ιουλίου 1978 και την ήττα 5–4 από τον ΟΣΦΠ μέχρι την ήττα του στις 5 Ιουνίου του 1990 με 10–9 ξανά από τον ΟΣΦΠ, ο Εθνικός ήταν αήττητος απέναντι στον συμπολίτη Ολυμπιακό σε 29 συνεχόμενους αγώνες (πρωταθλήματος και κυπέλλου, τελευταία ισοπαλία να έρχεται στις 26 Μαΐου του 1979, 4–4) ενώ την 1 Σεπτεμβρίου του 1982 κέρδισε στο πλαίσιο του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος τον Ολυμπιακό με 13–0 (σε 28 αγωνιστικά λεπτά) στο κολυμβητήριο της Νίκαιας ενώ στον πρώτο γύρο του 1985 και στον δεύτερο του 1986, θα επικρατήσει με το ευρύ 17–6. Από το 1950 μέχρι και το 1990 σε διάστημα 41 χρόνων, ο Εθνικός έχασε από τον Ολυμπιακό 11 φορές (1950, 1951, 1964, 1968, 1971 δύο φορές, 1972, 1973, 1977, 1978, 1990) ενώ γενικά στο ίδιο διάστημα γνώρισε άλλες 14 ήττες πρωταθλήματος από τους υπόλοιπους αντιπάλους (6 από τη Βουλιαγμένη, 5 από τη Γλυφάδα, 1 από την Πάτρα, 1 από τη Χίο και 1 από τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης).

Τη δεκαετία του '80, ο Εθνικός είχε ως αντίπαλο δέος τον Α.Ν.Ο. Γλυφάδας αφού ο Ολυμπιακός είχε χάσει τη δυναμική των προηγούμενων δεκαετιών.

Στο πρωτάθλημα του 1980, το τελευταίο με χρονική διάρκεια 20 λεπτών, ο Εθνικός θα σπάσει κάθε ρεκόρ παραγωγικότητας από άλλη αντίστοιχη περίοδο. Θα σκοράρει 203 τέρματα και θα δεχθεί 34 τέρματα πετυχαίνοντας 17 νίκες σε 18 αγώνες και γνωρίζοντας την ήττα μόνο από τη Γλυφάδα που ήταν η πρώτη ήττα του από ομάδα πλην του Ολυμπιακού από το 1950 όταν και η Πάτρα τον κέρδισε. Επίσης είχε από το 1967 να μην κερδίσει αγώνα με ομάδα άλλη του Ολυμπιακού (3–3 με Παναθηναϊκό). Επίσης είχε 4 αγώνες στους οποίους δε δέχθηκε τέρμα (Εθνικός 11–0 Βόλος, Εθνικός 7–0 Παναθηναϊκός, Εθνικός 13–0 Χίος, Εθνικός 12–0 Μυτιλήνη) και άλλους 8 που δέχθηκε μόνο 1 γκολ (Εθνικός 5–1 Γλυφάδα, Εθνικός 10–1 Καλαμάκι, Εθνικός 15–1 Πάτρα, Εθνικός 12–1 Παλαιό Φάληρο, Εθνικός 14–1 Μυτιλήνη, Εθνικός 13–1 Καλαμάκι, Εθνικός 18–1 Παλαιό Φάληρο, Εθνικός 15–1 Πάτρα), δείγμα της φοβερής αμυντικής λειτουργίας και του τερματοφύλακα, Δημήτρη Κώνστα. Το φθινόπωρο του 1980 θα καταφέρει να προκριθεί έπειτα από δύο προκριματικούς ομίλους στην τελική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Στην πρώτη προκριματική φάση που διεξήχθη στο Ζάππειο (διοργανωτής ο Εθνικός), η πειραϊκή ομάδα προκρίθηκε μαζί με την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βάσας (4–4, 26/10/1980) του Τάμας Φάραγκο (κορυφαίου πολίστα όλων των εποχών) αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Σοβ. Ένωσης, MGU Μόσχας (5–4, 25/10/1980). Στη συνέχεια στη φάση των «8», μετέβη στο Βερολίνο όπου μαζί με τη διοργανώτρια του ομίλου, Σπάνταου, προκρίθηκε στη τελική φάση του Ντουμπρόβνικ. Στο Βερολίνο ο Εθνικός επικράτησε της ολλανδικής Ντε Ρόμπεν (6–4) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (12–4) γνωρίζοντας την ήττα από τη Σπάνταου με 5–4.

Ημερομηνία	Αγώνας	Σκορ	Φάση, Τόπος	Σκόρερ Εθνικού
25/10/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – MGU Μόσχας	5–4	Α' Φάση, Ζάππειο	Σιταρένιος 3, Αρώνης, Ιωσηφίδης
26/10/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Βάσας	4–4	Α' Φάση, Ζάππειο	Σιταρένιος, Θ. Καραλόγος, Σταθάκης
14/11/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – ΣΚΚ Στοκχόλμης	12–4	Β' Φάση, Βερολίνο	;
15/11/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Ντε Ρόμπεν	6–4	Β' Φάση, Βερολίνο	Αρώνης 3, Ιωσηφίδης, Σιταρένιος, Γ. Γαρύφαλλος
16/11/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Σπάνταου	4–5	Β' Φάση, Βερολίνο	Αρώνης 2, Γ. Γαρύφαλλος 2
5/12/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Βάσας	4–4	Τελική Φάση, Ντουμπρόβνικ	Θ. Καραλόγος, Σταθάκης, Γ. Γαρύφαλλος, Αρώνης
6/12/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Γιουγκ Ντουμπρόβνικ	6–9	Τελική Φάση, Ντουμπρόβνικ	Σταθάκης 3, Αρώνης 2, Σιταρένιος
7/12/1980	Εθνικός ΟΦΠΦ – Σπάνταου	5–7	Τελική Φάση, Ντουμπρόβνικ	Σιταρένιος 2, Αρώνης, Σταθάκης, Ιωσηφίδης

Το 1981 την πρώτη χρονιά που αυξήθηκε η χρονική διάρκεια των αγώνων από 20 σε 28 λεπτά (τέσσερις επτάλεπτες περίοδοι, αντί για τέσσερα πεντάλεπτα που ίσχυαν), ο Εθνικός θα διασύρει τους περισσότερους αντιπάλους του με εξαίρεση τη Γλυφάδα. Ενδεικτικές είναι οι νίκες με 11–3 και 11–5 επί του Ολυμπιακού, 13–3 και 12–4 του Παναθηναϊκού, 20–4 και 19–5 επί της Πάτρας, 21–0 και 13–1 του Παλαιού Φαλήρου, 22–1 και 15–4 της Χίου, 19–2 και 23–0 της Βουλιαγμένης, το Βόλο με 17–5 και 20–3, τον Ε.Ν.Ο. Αιγυπτιωτών με 14–1 και 17–4 έχοντας 16,06 τέρματα μέσο όρο ανά αγώνα (υψηλότερη επίδοση του όλων των εποχών). Το 1982 επικρατεί τη Γλυφάδας με 9–5 και 10–7, του Ολυμπιακού με 9–2 και 13–0, της Πάτρας με 20–2 και 16–6, της Βουλιαγμένης με 15–3 και 15–7, του Παναθηναϊκού με 14–7 και 9–4, του ΠΑΟΚ με 17–5 και 16–4, του Βόλου με 22–4 και 19–7, της Κέρκυρας με 19–4 και της Χίου με 14–6 και 15–7.

Μέσα στη δεκαετία του '80, ο Εθνικός κατάφερε να παραμείνει αήττητος στα πλαίσια του πρωταθλήματος Ελλάδας για σχεδόν έξι χρόνια και 101 συνεχόμενους αγώνες πρωταθλήματος ενώ συμπεριλαμβανομένων και αγώνων κυπέλλου των περιόδων 1984, 1985, σε σύνολο 110 αγώνων. Συγκεκριμένα μετά την ήττα του την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος του 1980 από τη Γλυφάδα με 3–5 στις 27 Σεπτεμβρίου του 1980, ηττήθηκε ξανά στις 10 Μαΐου του 1986 από τη Βουλιαγμένη με 7–8 σε ένα παιχνίδι που ο Εθνικός κατέθεσε ένσταση για εκπρόθεσμο γκολ της Βουλιαγμένης. Ενδιάμεσα κατέκτησε 5 συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα (1981, 1982, 1983, 1984 και 1985) και δύο κύπελλα (1984, 1985) στην επανεκκίνηση του θεσμού, ενώ από τους 110 συνεχόμενους αγώνες χωρίς ήττα κέρδισε στους 109 και έφερε μία ισοπαλία. Από τις 109 νίκες σε πρωτάθλημα και κύπελλο, οι 91 ήταν συνεχόμενες, καθώς μετά την ήττα του από τη Γλυφάδα το 1980 ο επόμενος αγώνας στον οποίο δεν αναδείχθηκε νικητής ήταν η ισοπαλία 6–6 εναντίον της ίδιας ομάδας στις 24 Αυγούστου του 1985.

Η ήττα αυτή του 1986 από τη Βουλιαγμένη του στέρησε και τον τίτλο για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, και σήμανε το τέλος της χρυσής εποχής του «αυτοκράτορα», καθώς έκτοτε έχει κατακτήσει μόλις τρία πρωταθλήματα (1988, 1994, 2006) και τέσσερα κύπελλα (1988, 1991, 2000, 2005). Το 1986–87 έχουν φύγει όλοι οι έμπειροι παίκτες της προηγούμενης δεκαετίας και αγωνίζεται με τους νεοαποκτηθείς Σαμαρτζίδη, Καϊάφα, Πάτρα ενώ ο Αρώνης όπως και το 1986 θα αγωνιστεί σε επιλεγμένα παιχνίδια λόγω υποχρεώσεων με τις σπουδές του στις ΗΠΑ. Το 1987–88 ήρθε το τελευταίο αήττητο πρωτάθλημα με τον Εθνικό να κυριαρχεί επί της Γλυφάδας παίρνοντας την πρώτη θέση στην κανονική διάρκεια και άρα το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς. Τελικά θα χρειαστεί μονάχα ένας αγώνας για να φτάσει ο Εθνικός στο όριο των πέντε πόντων ,με τον Εθνικό να κερδίζει τον τελικό και με συνδυασμό την νίκη και την ισοπαλία του από την κανονική διάρκεια κόντρα στη Γλυφάδα να παίρνει σχετικά άνετα τον τίτλο. Την επομένη από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κερδίζει και το κύπελλο στο Ιλίσιο κολυμβητήριο κόντρα στη Βουλιαγμένη χάρη σε μια μεγάλη εμφάνιση του αειθαλή Αρώνη που όμως στο τέλος της χρονιάς αποχωρεί αλλάζοντας ομάδα αλλά όχι πόλη.

Το 1988–89 παρά το γεγονός ότι τερμάτισε πρώτος στην καν. διάρκεια (σε ισοβαθμία με τη Γλυφάδα), θα χάσει στον πρώτο τελικό από τη Γλυφάδα στην έδρα του και έτσι θα «αυτοκτονήσει» όπως το 1986.

Χαρακτηριστικό της δυναστείας του Εθνικού αποτελεί το γεγονός ότι μέχρι το 2008, ο Εθνικός ήταν η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα Ελλάδος σε ένα ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ. χάντμπολ).

Οι 101 αήττητοι αγώνες (100–1–0) πρωταθλήματος Ελλάδος (τέρματα 1.423–533) ήταν με αλφαβητική σειρά αντίπαλης ομάδας:

Ο αγώνας με το Βόλο το 1985 έληξε 5–0 υπέρ του Εθνικού άνευ αγώνα. Μεγαλύτερη νίκη ήταν οι νίκες επί του Άρη Νίκαιας με 29–6, κολυμβητήριο Νίκαιας στις 30 Μαρτίου 1985 (τότε ρεκόρ παραγωγικότητας τα 29 γκολ) και επί της Βουλιαγμένης στις 24 Ιουνίου 1981 με 23–0 στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο Ζαππείου. Τα 29 γκολ απέναντι στον Άρη Νίκαιας ήταν μέχρι τη σεζόν 2012–13 (ΝΟΠ 4–31 ΠΑΟ) η μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε αγώνα πόλο.

Το 1989–90 ο Εθνικός θα προβληματίσει στην κανονική διάρκεια και παρά το γεγονός ότι τερματίζει δεύτερος όπως και το 1987, θα χάσει ήδη τρεις φορές (από Γλυφάδα, Χίο και Ολυμπιακό). Στην πρώτη φάση των πλέι-οφ θα χάσει από τον Ηρακλή (που έπαιξε πλέι-άουτ) μέσα στον Πειραιά αλλά θα πάρει την πρόκριση για τα ημιτελικά όπου παρά το γεγονός ότι είχε κερδίσει δύο φορές τη Βουλιαγμένη στην καν. διάρκεια, δεν θα μπορέσει να πάρει την ισοπαλία για να προκριθεί στους τελικούς και έτσι θα χάσει τρία συνεχόμενα παιχνίδια (τα δύο ως γηπεδούχος) από την ομάδα του Λαιμού και για πρώτη φορά από το 1951 θα τερματίσει τρίτος.

Το 1990–91, ο Εθνικός θα επιστρέψει σε τίτλο κατακτώντας ως αουτσάιντερ το κύπελλο επικρατώντας του ΑΝΟΓ με 10–7 που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ ενώ στο πρωτάθλημα κατετάγη τέταρτος (καν. διάρκεια και φάιναλ φορ) πίσω από ΝΟΒ, ΑΝΟΓ και ΟΣΦΠ.

Το 1991–92 θα τερματίσει δεύτερος πίσω από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό σε μια σεζόν που ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά αλλά βρήκε τα πατήματά του προς το τέλος της περιόδου και ειδικά στη φάση του φάιναλ φορ που μετείχαν οι τέσσερις καλύτερες ομάδες. Κέρδισε στην τελική φάση δις τη Βουλιαγμένη και μια φορά τον Ολυμπιακό.

Το 1992–93 θα τερματίσει τρίτος σε κανονική διάρκεια και τελική φάση μη μπορώντας όμως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα από τους Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη που ήταν ανώτερες.

Το 1993–94, ο Εθνικός με προπονητή τον Λίνο Ρεπέτο για λίγο στην αρχή και τον Κυριάκο Ιωσηφίδη σχεδόν σε όλη τη σεζόν, κατέκτησε την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο με απολογισμό 17 νίκες. 4 ισοπαλίες και 1 ήττα κάνοντας την καλύτερη κανονική περίοδο από το 1988–89. Στα πλέυ-οφς αντιμετωπίζει στην προημιτελική φάση τον Ηρακλή και τον κερδίζει με 2–0 νίκες, στην ημιτελική φάση τον Ν.Ο. Πατρών που τον αποκλείει με 2–0 νίκες (15–6 στην Πάτρα, 9–6 στον Πειραιά) και έπειτα αντιμετωπίζει με πλεονέκτημα έδρας τον Ολυμπιακό. Στους αγώνες κανονικής περιόδου, ο Εθνικός είχε επικρατήσει στον πρώτο γύρο ενώ στον δεύτερο το ντέρμπι είχε λήξει ισόπαλο. Στον πρώτο επεισοδιακό αγώνα που αποβλήθηκαν οκτώ παίκτες, ο Εθνικός κερδίζει με 11–10 χάρη σε ένα γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα από τον Μανούσο Βιζυράκη. Στον δεύτερο αγώνα ο Ολυμπιακός ισοφαρίζει τη σειρά (10–9) και στέλνει τη σειρά και τον τίτλο σε τρίτο και τελευταίο παιχνίδι. Εκεί ο Εθνικός προηγείται με 6–4 αλλά ο Ολυμπιακός αντέδρασε και έστειλε τον τελικό στην παράταση ενώ είχε δοκάρι τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα (8–8 καν. διάρκεια). Στην παράταση ο Ολυμπιακός θα σκοράρει με το Βλάχο και θα βρεθεί πολύ κοντά στον τίτλο αλλά 13 δευτερόλεπτα πριν λήξει η παράταση, ο Σαμαρτζίδης ευστοχεί σε πέναλτι και έτσι ο τελικός πηγαίνει στα πέναλτι. Ο Βολτυράκης των «ερυθρόλευκων» θα αποκρούσει δύο πέναλτι αλλά ο Πάτρας των «κυανόλευκων» τρία με ένα του Ολυμπιακού να βρίσκει στο δοκάρι. Ο Σαμαρτζίδης σκοράρει το τελευταίο πέναλτι της ομάδας του και δίνει το πρωτάθλημα δύο χρόνια πριν γίνει το μοιραίο δυστύχημα και χάσει τη ζωή του.

Το 1994–95 ο Εθνικός τερματίζει δεύτερος στην κανονική διάρκεια και φτάνει μέχρι τους τελικούς αποκλείοντας Χανιά και Γλυφάδα με 2–0 νίκες αλλά θα χάσει σε μια κλειστή σειρά τελικών το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.

Το 1995–96 κερδίζει την τέταρτη θέση στην κανονική περίοδο και αποκλείεται από τη Βουλιαγμένη στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος αλλά μένει αήττητος κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό του και μετέπειτα πρωταθλητή νικώντας με 9–8 (10/4/1996) και φέρνοντας ισοπαλία 10–10 (2/12/1995). Αυτή είναι η μοναδική φορά που πρωταθλήτρια ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει συγκεκριμένο αντίπαλο της κατά τη διάρκεια μιας περιόδου. Τον Μάιο ακολουθεί το μοιραίο γεγονός με τον πνιγμό του Σαμαρτζίδη το οποίο επηρέασε πολύ το σωματείο του Πειραιά.

Τις περιόδους 1996–97 και 1997–98 ο Εθνικός θα αντιμετωπίσει εσωτερικά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα με την ομάδα να κάνει τις χειρότερες χρονιές της μέχρι τότε. Έχουν αποχωρήσει οι Πάτρας, Καϊάφας, Μουστακαρίας και η ομάδα στηρίζεται πλέον στους Καλακώνα, Κουρτίδη ενώ εξελίσσει αναγκαστικά και τους νέους Κοκκινάκη, Σχίζα, Στελλάτο, Μπλάνη. Το 1998 τερματίζει τρεις βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Παρόλα αυτά το 1997 κατάφερε να δυσκολέψει πολύ την μετέπειτα πρωταθλήτρια Βουλιαγμένη χάνοντας στην πρώτη φάση των πλέιοφς με 2–1 νίκες ενώ η μία του ήττα ήρθε στην παράταση.

Το 1998–99 και το 1999–00 εμφανίζεται ελαφρώς βελτιωμένος κερδίζοντας την έκτη και την πέμπτη θέση αντίστοιχα. Το 2000 η ομάδα του Εθνικού κατέκτησε το Κύπελλο στο φάιναλ φορ που διεξήχθη στη Νίκαια παρά το γεγονός ότι ήταν αουτσάιντερ. Με προπονητή τον 30χρονο τότε Γιώργο Μορφέση, ο Εθνικός απέκλεισε τη Βουλιαγμένη στον ημιτελικό (13–12 στην παράταση), ενώ στον τελικό επικράτησε του αιώνιου ΟΣΦΠ, που είχε για προπονητή το Γιουγκοσλάβο Στάμενιτς, με 12–11 στην παράταση. Είχε προηγηθεί νίκη του Εθνικού επί της Βουλιαγμένης στο πρωτάθλημα στις 16/2 όπου μπροστά σε 1.000 οπαδούς του ο Εθνικός επικράτησε με πρώτο σκόρερ τον Καλακώνα (4 γκολ) 14–11 του ΝΟΒ. Πρώτοι σκόρερ για τον Εθνικό ήταν οι Αμερικανός Χάμπερτ και Σχίζας με τρία τέρματα ο καθένας. Ο Εθνικός είχε παρουσιαστεί βελτιωμένος στις αρχές του 2000 αλλά ήταν έκπληξη η επικράτηση επί των φαβορί ΝΟΒ και ΟΣΦΠ.

Το 2000–01 και το 2001–02 κατακτά την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Το 2001 αποκλείεται από τον Ολυμπιακό στους ημιτελικούς και το 2002 από τη Βουλιαγμένη. Το 2002 κερδίζει τον ΠΑΟ για την τρίτη θέση και την έξοδο στο ΛΕΝ Τρόφι.

Το 2002–03 με προπονητή τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς, η ανδρική ομάδα του Εθνικού αγωνίστηκε στον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι, όμως αποκλείστηκε από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια και κατέλαβε την τρίτη θέση μαζί με την ιταλική Σαβόνα. Κατέλαβε την τρίτη θέση και στο πρωτάθλημα. Ορόσημο της χρονιάς ήταν η ηχηρή μεταγραφή του Βλοντάκη, έναν από τους τότε καλύτερους φουνταριστούς στον κόσμο από τον πρωταθλητή Ευρώπης, Ολυμπιακό, όπως επίσης και του Μάκη Βολτυράκη που μόλις είχε αποσυρθεί.

Το 2003–04 με προπονητή πλέον τον Βολτυράκη, ο Εθνικός θα τερματίσει πέμπτος, απογοητεύοντας τις φιλοδοξίες που είχαν δημιουργηθεί για διεκδίκηση του πρωταθλήματος από Ολυμπιακό και Βουλιαγμένη.

Το 2004–05, ο Εθνικός κάνοντας πολύ καλή κανονική περίοδο θα τερματίσει πρώτος στην κανονική διάρκεια για πρώτη φορά από το '94 (με το Βλοντάκη να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ) αλλά θα χάσει τον τίτλο στον πέμπτο επεισοδιακό τελικό από τον ΟΣΦΠ. Νωρίτερα είχε κατακτήσει το 12ο κύπελλο νικώντας στον τελικό της Θεσσαλονίκης τον Ν.Ο. Πατρών με 12–8 (Χατζηκυριακάκης 4, Μάζης 3). Στον ημιτελικό είχε κάμψει την αντίσταση του ΟΣΦΠ με 11–9 με τέσσερα γκολ του Στελλάτου και από δύο των Μπλάνη και Βλοντάκη.^[99]

Το 2005–06, αν και ο Εθνικός στην κανονική διάρκεια έφερε ισοπαλία και ήττα από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό τερματίζοντας δεύτερος, κατάφερε να κατακτήσει το 38ο πρωτάθλημα στο πέμπτο παιχνίδι με μειονέκτημα έδρας που κρίθηκε στην παράταση με σκορ 7–6. Ο Χατζηκυριακάκης σκόραρε το νικητήριο τέρμα πέντε δεύτερα πριν το τέλος ο Ολυμπιακός με πέναλτι θα έστελνε τον τελικό στα πέναλτι που όμως ο Καραμπέτσος αποσόβησε σε εκτέλεση του Θεοδωρόπουλου. Το πρωτάθλημα αφιερώθηκε στη μνήμη του αδικοχαμένου μεγάλου αρχηγού Νώντα Σαμαρτζίδη. Αυτή ήταν η 20η φορά που ο Εθνικός κατακτά το πρωτάθλημα και αφήνει δεύτερο τον Ολυμπιακό.

Το 2006–07, η τότε διοίκηση του Εθνικού θέλοντας να κρατήσει τον Εθνικό σε ρόλο πρωταγωνιστή πραγματοποιεί μεγάλες μεταγραφές. Επαναπατρίζει με τεράστιο αντίτιμο τον περιφερειακό Χρήστο Αφρουδάκη που αγωνιζόταν στην Ποζίλιπο Νάπολι, φέρνει στο Παπαστράτειο τον τότε τερματοφύλακα της εθνικής Σερβίας, Ντένις Σέφικ ενώ επιστρέφει από τον ΠΓΣΣ, ο Θοδωρής Καλακώνας, παιδί που μεγάλωσε στο σύλλογο. Ο Εθνικός όμως δεν μπόρεσε να φανεί ισχυρός και θα χάσει αρκετά εύκολα τον τελικό του κυπέλλου στην Καλαμάτα από τον συμπολίτη ενώ στην κανονική διάρκεια δυσκολεύτηκε αρκετά από τον Ολυμπιακό. Στην Ευρώπη θα αποκλειστεί στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ από τις Παρτιζάν και Μπρέσια και παρά το γεγονός ότι βελτιώθηκε στα πλέιοφ του πρωταθλήματος, εντούτοις θα φανεί αρκετά ανταγωνιστικός μόνο στους πρώτους δύο αγώνες, όπου έχασε τον πρώτο από ανατροπή ενώ κέρδισε τον δεύτερο στην παράταση. Έτσι έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή με 3–1.

Το 2007–08, αποδυναμωμένος αφού φεύγει ο Σέφικ ενώ ο Αφρουδάκης δεν δικαιολόγησε τον ντόρο της μεταγραφής του, πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, δεν θα μπορέσει να προβάλλει την αντίσταση που προέβαλλε τα προηγούμενα χρόνια, χάνοντας στον ημιτελικό κυπέλλου από τον Ολυμπιακό όπως και το πρωτάθλημα, σπάζοντας όμως το αήττητο του Ολυμπιακού κερδίζοντας τον τρίτο τελικό.

Το 2008–09 η ομάδα μετά από διοικητική αναταραχή και τη φυγή του χρηματοδότη Γιώργου Βασιλόπουλου αλλά και αρκετών παικτών κάποιοι εκ των οποίων είχαν ανδρωθεί στο σύλλογο, (Βλοντάκης, Κοκκινάκης, Καραμπέτσος, Μπλάνης, Στελλάτος), πραγματοποιεί άσχημη χρονιά και υποβιβάζεται στην Α2 για πρώτη φορά από το 1928. Επανακάμπτει άμεσα αλλά το 2011–12 θα υποβιβαστεί για δεύτερη φορά χωρίς μάλιστα να πραγματοποιήσει νίκη με μεγάλη κρίση όχι μόνο στο τμήμα πόλο αλλά σε όλο το σωματείο. Την επόμενη σεζόν 2012–13, παρά το γεγονός ότι η ομάδα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης με κύριο στόχο την παραμονή στην Α2, θα ανεβεί κατηγορία χάρη στη διοίκηση του προέδρου Αντώνη Πρίντεζη και τη χρηματοδότηση του Αλέξανδρου Καρυδόπουλου και θα ξαναπαίξει στην Α1 το 2013–14 που καταλαμβάνει την έκτη θέση.^[100] Ενώ αρχικά προπονητής στη σεζόν ήταν ο Κώστας Πετράκης, ανέλαβε από τον Νοέμβριο του 2013 ο Φάνης Κουντουδιός, προπονητής που παραμένει μέχρι σήμερα, έχοντας συμπληρώσει δεκαετία στο σύλλογο.

Το 2014–15 κάνει φοβερή κανονική περίοδο και καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση για πρώτη φορά από το 2008, όμως στα ημιτελικά των πλέι οφ του πρωταθλήματος θα αποκλειστεί από τον ΠΑΟ και θα χάσει τη δυνατότητα να παίξει με τον Ολυμπιακό στους τελικούς.

Την αμέσως επόμενη περίοδο θα φτάσει ξανά στα ημιτελικά του πρωταθλήματος όπως και το 2018–19 όπου αποκλείεται από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό.

Το 2019–20 η ομάδα θα φτάσει στον τελικό του φάιναλ-φορ του Κυπέλλου για πρώτη φορά από το 2007 αλλά θα χάσει τον τελικό από τον ανώτερο ΟΣΦΠ.

Το 2020–21 σε μια χρονιά που επηρεάστηκε σοβαρά από την πανδημία του κορωνοϊού, ο Εθνικός κατέλαβε την τελευταία θέση στις δεκατέσσερις ομάδες σε ένα πρωτάθλημα το οποίο πραγματοποιήθηκε σε ένα γύρο και δεν υπήρξε υποβιβασμός ομάδας.

Το 2021–22 και 2022–23 κατέλαβε την έβδομη θέση ανάμεσα σε δεκαέξι ομάδες έχοντας από τα χαμηλότερα μπάτζετ στην κατηγορία ενώ έφτασε και στο φάιναλ φορ του κυπέλλου το 2023.

Συνολικά από το 2014 και μετά έχει κερδίσει Ευρωπαϊκό εισιτήριο τέσσερις φορές αλλά δεν το αξιοποίησε λόγω οικονομικής αδυναμίας ενώ έχει αναδείξει πολίστες από μικρή ηλικία στο πρωτάθλημα δίνοντας τους χρόνο συμμετοχής (Αργυρόπουλος, Χονδροκούκης, Μαθιόπουλος).

To 1935 αποβλήθηκε από το τουρνουά ενώ και το 1939 δε συμμετείχε.

Περίοδος	Θ	Αγ.	Ν	Ι	Η	Γκολ	Διαφ.	Προπονητής	Πρώτος σκόρερ	Γκολ
1986–87	2	20	13	4	3	146–107	+39	Πέτερ Ρούσοραν	Νώντας Σαμαρτζίδης	33
1987–88	1	18	17	1	0	205–91	+114	Πέτερ Ρούσοραν	Νώντας Σαμαρτζίδης (2)	56
1988–89	2	20	16	1	3	214–126	+88	Πέτερ Ρούσοραν	Νώντας Σαμαρτζίδης (3)	59
1989–90	3	19	11	1	7	158–144	+14	Μάρκελλος Σιταρένιος	Νώντας Σαμαρτζίδης (4), Τάσος Τσικάρης	32
1990–91	4	24	13	1	10	307–241	+66	Γιάννης Καραλόγος	Νώντας Σαμαρτζίδης (5)	98
1991–92	2	24	17	2	5	287–227	+60	Κούλης Ιωσηφίδης	Νώντας Σαμαρτζίδης (6)	90
1992–93	3	28	17	4	7	323–264	+59	Κούλης Ιωσηφίδης	Ηλίας Μαχαίρας	48
1993–94	1	29	23	4	2	334–207	+127	Κούλης Ιωσηφίδης	Νώντας Σαμαρτζίδης (7)	66
1994–95	2	29	20	2	7	305–213	+92	Γιάννης Γιαννουρής	Νώντας Σαμαρτζίδης (8)	54
1995–96	4	27	17	2	8	270–226	+44	Μίρο Τρούμπιτς
1996–97	8	25	10	1	14	224–230	–6	Μίρο Τρούμπιτς
1997–98	9	22	6	2	14	231–247	–16	Ανδρέας Γαρύφαλλος	Θοδωρής Καλακώνας	52
1998–99	6	25	12	2	11	253–233	+20	Γιάννης Καραλόγος	Κώστας Κοκκινάκης	52
1999–00	5	24	16	0	8	252–212	+40	Πέτερ Ρούσοραν, Γιώργος Μορφέσης	Κώστας Κοκκινάκης (2)	;
2000–01	3	30	18	4	8	329–263	+66	Μιχάλης Ξανθόπουλος
2001–02	3	29	19	3	7	266–239	+27	Ηλίας Μαχαίρας	Γουλφ Γουάιγκο	43
2002–03	3	29	20	3	6	341–221	+120	Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς	Αντώνης Βλοντάκης	73
2003–04	5	27	18	2	7	291–221	+70	Μάκης Βολτυράκης	Αντώνης Βλοντάκης (2)	66
2004–05	2	29	24	1	4	335–220	+115	Μάκης Βολτυράκης	Αντώνης Βλοντάκης (3)	85
2005–06	1	29	24	2	3	375–201	+174	Μάκης Βολτυράκης	Αντώνης Βλοντάκης (4)	62
2006–07	2	28	21	1	6	382–181	+201	Μάκης Βολτυράκης	Χρ. Αφρουδάκης	54
2007–08	2	28	23	0	5	304–198	+106	Μάκης Βολτυράκης	Θοδωρής Καλακώνας (2)	48
2008–09	11	22	4	1	17	179–226	–47	Δημήτρης Κρητικός, Γιώργος Κατσούλης	Μάριος Χατζηκυριακάκης, Τόμισλαβ Πρίμορατς	41
2010–11	8	22	7	2	13	176–225	–49	Δημήτρης Μαυρωτάς	Αλέξανδρος Καψοκόλης, Γιάννης Κατρουζανάκης	35
2011–12	12	22	0	1	21	121–273	–152	Δημήτρης Μαυρωτάς	Γιάννης Γαβαλάς, Γιώργος Αλεβίζος	19
2013–14	6	22	9	2	11	189–224	–35	Κώστας Πετράκης, Φάνης Κουντουδιός	Χρήστος Κουτσιαλής	44
2014–15	4	26	18	0	8	246–207	+39	Φάνης Κουντουδιός	Διονύσης Καρούντζος	61
2015–16	4	28	14	3	11	244–230	+14	Φάνης Κουντουδιός	Στέλιος Αργυρόπουλος–Κανακάκης	54
2016–17	8	22	9	2	11	152–174	–22	Φάνης Κουντουδιός	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας	38
2017–18	5	25	13	1	11	195–211	–16	Φάνης Κουντουδιός	Διονύσης Καρούντζος (2)	51
2018–19	4	29	13	4	12	232–247	–15	Φάνης Κουντουδιός	Άγγελος Φώσκολος	48
2019–20	6	22	10	2	10	173–205	–32	Φάνης Κουντουδιός	Κωνσταντίνος Χονδροκούκης	28
2020–21	14	13	1	0	12	88–148	–60	Φάνης Κουντουδιός	Κωνσταντίνος Χονδροκούκης (2)	30
2021–22	7	26	15	1	12	275–287	–12	Φάνης Κουντουδιός	Δημοσθένης Δερμιτζάκης	43
2022–23	7	29	9	0	20	256–343	–87	Φάνης Κουντουδιός	Κωνσταντίνος Μαθιόπουλος	36
2023–24	10	25	9	4	12	222–243	–21	Φάνης Κουντουδιός	Γκιόργκι Μέσκι	37

Τελευταία ενημέρωση: ΓΣ Περιστερίου – Εθνικός ΟΦΠΦ 5–4 (Α1, 2023–24)

• Αγώνες (από το 1945–2024): 1.318
• Νίκες (από το 1945–2024): 890
• Ισοπαλίες (από το 1945–2024): 84
• Ήττες (από το 1945–2024): 344
• Τέρματα υπέρ με τη καθιέρωση της Α1 (από το 1987–2023): 8.880
• Τέρματα κατά με τη καθιέρωση της Α1 (από το 1987–2023): 7.755
• Μεγαλύτερη νίκη σε επίπεδο πρωταθλήματος: +23

• Μεγαλύτερη ήττα σε επίπεδο πρωταθλήματος: –19

• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε αγώνα πρωταθλήματος: 29 γκολ

• Μικρότερη παραγωγικότητα σε αγώνα πρωταθλήματος μεταπολεμικά (1945–): 0 γκολ

• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα πρωταθλήματος: 24 γκολ

• Μικρότερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα πρωταθλήματος μεταπολεμικά (1945–): 0 γκολ

Α/Α	Αντίπαλος	Αγ.	Ν	Ι	Η	Συνεχόμενα αήττητα ματς (Περίοδος)
1	Ολυμπιακός	176	75	13	88	25 (1978–1990)
2	ΝΟ Βουλιαγμένης	111	41	10	60	10 (1981–1986)
3	ΝΟ Πατρών	108	89	5	14	63 (1954–1993)
4	Παναθηναϊκός	105	77	3	25	60 (1962–1999)
5	ΑΝΟ Γλυφάδας	103	61	15	27	19 (2001–2017)
6	ΝΟ Χίου	98	72	9	17	31 (1975–1990)
7	Παλαιό Φάληρο	82	65	7	10	46 (1949–2003)
8	ΝΟ Χανίων	66	42	7	17	14 (2004–2009)
9	ΠΑΟΚ	61	39	4	18	28 (1963–2009)
10	Πανιώνιος	46	28	4	14	10 (2014–2021)
11	Ηρακλής Θεσ/νίκης	35	33	0	2	24 (1990–2009)
12	ΝΑΟ Κέρκυρας	30	29	1	0	30 (1972–)
13	ΝΟ Βόλου / Αργοναύτες	30	30	0	0	30 (1965–)
14	Άρης Θεσσαλονίκης	29	28	0	1	23 (1949–2001)
15	ΝΟ Μυτιλήνης	27	26	1	0	27 (1949–)
16	Υδραϊκός	27	13	1	13	3 (2016–2017, 2019–2020)
17	ΝΟ Καλαμακίου	26	24	0	2	18 (1972–2012)
18	ΟΦΘ	16	15	0	1	8 (1992–1998)
19	ΝΟ Χαλκίδας	14	8	0	6	5 (2000–)
20	Απόλλων Σμύρνης	14	2	2	10	–
21	Ηλυσιακός	12	11	0	1	6 (1991–1998)
22	ΚΟΠΙ	10	10	0	0	10 (1993–)
23	ΓΣ Περιστερίου	10	4	0	6	2 (2019–2021)
24	ΕΝΟ Αιγυπτιωτών	10	10	0	0	10 (1981–)
25	ΑΕΚ	9	6	0	3	4 (2022–2023)
26	Νηρέας Χαλανδρίου	8	8	0	0	8 (2002–)
27	ΝΕ Πατρών	8	6	0	2	4 (2011–)
28	Αχιλλέας Πάτρας	6	6	0	0	6 (1953–)
29	Άρης Νίκαιας	6	6	0	0	6 (1985–)
30	ΝΟ Αργοστολίου	4	2	1	1	2 (2014–)
31	Νηρέας Λαμίας	4	2	0	2	2 (2015–)
32	ΝΟ Λάρισας	2	2	0	0	2 (2011–)
33	ΓΣ Ηλιούπολη	2	2	0	0	2 (2016–)
34	ΟΦΗ	2	2	0	0	2 (2018–)
35	Εθνικός Γ.Σ. Αθηνών	1	1	0	0	–
36	Πατραϊκός	1	1	0	0	–
37	Φοίνικας Καλλίπολης	1	1	0	0	–
38	ΟΥΚ Βόλου	1	0	0	1	–

Περίοδος	Θ	Αγ	Ν	Ι	Η	Γκολ	Διαφ.	Προπονητής
2009–10	1	22	21	1	0	250–103	+147	Δημήτρης Μαυρωτάς
2012–13	2	16	12	2	2	161–118	+43	Κώστας Πετράκης, Δημήτρης Κρητικός

• Αγώνες: 38
• Νίκες: 33
• Ισοπαλίες: 3
• Ήττες: 2
• Μεγαλύτερη νίκη σε επίπεδο Α2: +13

• Μεγαλύτερη ήττα σε επίπεδο Α2: –6

• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε αγώνα Α2: 17 γκολ

• Μικρότερη παραγωγικότητα σε αγώνα Α2: 6 γκολ

• Μεγαλύτερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α2: 14 γκολ

• Μικρότερη παραγωγικότητα αντιπάλου σε αγώνα Α2: 2 γκολ

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Εθνικού είναι ο Ολυμπιακός ενώ δεύτερη παραδοσιακή αντιπαλότητα είναι με τον Α.Ν.Ο. Γλυφάδας. Τις δεκαετίες του '50 και του '90 υπήρξε έντονη αντιπαλότητα και με τον Ν.Ο. Πατρών. Η πατρινή ομάδα προσπάθησε την δεκαετία του '50 να κατακτήσει τον τίτλο από τον Εθνικό, χωρίς όμως επιτυχία ενώ μετέπειτα περιορίστηκε σε κατώτερο ρόλο. Επανήλθε δυναμικά στα μέσα της δεκαετίας του '90 όπου κατάφερε να τον αποκλείσει στο κύπελλο τέσσερις συνεχείς φορές (1995–1998) ενώ πετύχαινε και σημαντικές νίκες στον Πειραιά και στην Πάτρα για την Α1. Η Γλυφάδα από την άλλη πρόβαλλε αντίσταση όλη την δεκαετία του '80 καταφέρνοντας να σπάσει το αήττητο του Εθνικού στο πρωτάθλημα του 1980 ενώ το 1986 έσπασε την κυριαρχία του Εθνικού που τότε μετρούσε 14 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Παρά το γεγονός ότι στο πρωτάθλημα του '86 ο Εθνικός δεν ηττήθηκε από τη Γλυφάδα, ο χαμένος τίτλος οδήγησε τον Εθνικό σε μικρή κρίση χάνοντας επίσης το πρωτάθλημα του '87 (μεγάλα επεισόδια στους δύο τελικούς με τη Γλυφάδα) και τα κύπελλα του '86 και '87, όλα από τη Γλυφάδα. Το 1988 ο Εθνικός κερδίζει το νταμπλ χωρίς ήττα ενώ το 1989 η Γλυφάδα, αν και με μειονέκτημα έδρας, κερδίζει τον Εθνικό στους τελικούς και του στερεί τον τίτλο.

Η αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό υπήρξε πολύ έντονη και προπολεμικά αλλά ειδικά στις δεκαετίες '60, '70 και '90. Ο Εθνικός έχασε το πρωτάθλημα του 1971 από τον Ολυμπιακό ενώ από το 1968 μέχρι και το 1973 τα πρωταθλήματα κρίνονταν στο νήμα και στις λεπτομέρειες. Την δεκαετία του '90 ο Ολυμπιακός άρχισε να δυναμώνει μετά από μια κρίση δέκα και πλέον χρόνων. Στα πρωταθλήματα του 1994, και 1995 οι δύο ομάδες διεκδίκησαν τον τίτλο στους τελικούς του πρωταθλήματος, οι οποίοι είχαν και ορισμένες φορές θλιβερά επεισόδια μεταξύ παικτών και οπαδών. Μετά από μια κρίση σχεδόν δέκα ετών του Εθνικού, το πειραϊκό ντέρμπι έζησε φοβερές στιγμές στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με τα πρωταθλήματα του '05 και '06 να κρίνονται στο νήμα. Έκτοτε οικονομικά οι κυανόλευκοι έχασαν την επαφή με τον συμπολίτη και έτσι η αντιπαλότητα στους αγώνες έχει φθίνει. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Εθνικός ακόμα και τις χρονιές που ήταν υποδεέστερος του ΟΣΦΠ, έβρισκε τον τρόπο και τον δυσκόλευε στους αγώνες. Το 1995–96 ο Εθνικός κατάφερε και έμεινε αήττητος κόντρα στον πρωταθλητή τότε Ολυμπιακό, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, ομάδα που καταλήγει να παίρνει το πρωτάθλημα να μην έχει κερδίσει αντίπαλο της στη διάρκεια του πρωταθλήματος. Το 1996–97 στον πρώτο γύρο χάνει από τον ΟΣΦΠ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα ενώ το 1998–99 ο Ολυμπιακός γλίτωσε στην τελευταία άμυνα την ισοφάριση (ο ΟΣΦΠ πέτυχε το νικητήριο γκολ 35'' πριν το τέλος). Το 2000 ο Εθνικός αν και έχανε 7–10 κερδίζει με φοβερή ανατροπή 12–11 τον Ολυμπιακό στον τελικό του κυπέλλου, το 2002–03 στην έναρξη του πρωταθλήματος κερδίζει 7–6 τον κάτοχο του Ευρωπαϊκού τρεμπλ, Ολυμπιακό με μπροστάρη τον Αντώνη Βλοντάκη ενώ το 2008–09 χρονιά υποβιβασμού του Εθνικού, ο Εθνικός έχασε στο ντέρμπι με ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, στον αγώνα πρώτου γύρου. Υπήρχαν και άλλες καλές εμφανίσεις με ανταγωνιστικό πρόσωπο αλλά για ένα ημίχρονο του Εθνικού, το 2014–15 και το 2016–17 αλλά και το 2021–22 που ο Εθνικός ήταν 4–3 μπροστά στο ημίχρονο.

Ο Εθνικός άρχισε να αγωνίζεται ως γηπεδούχος από το 1986 όταν και χρησιμοποίησε ως έδρα το Εθνικό Κολυμβητήριο Πειραιά στη βιομηχανική συνοικία Παπαστράτος–ευρέως γνωστό ως «Παπαστράτειο»–. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 χρησιμοποιούσε (τυπικά γηπεδούχος) τα κολυμβητήρια της Νίκαιας και του Ιλισίου (εγχώριο πρωτάθλημα, 1982–1985) και λιγότερο του Αιγάλεω (προκριματικός όμιλος Κυπ. Πρωταθλητριών το 1981) και του Ζαππείου (1980, 1981). Τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω της μορφής του πρωταθλήματος, όλες οι ομάδες του κέντρου (από το 1940) αγωνίζονταν στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο του Ζαππείου –ενώ οι επαρχιακές και αυτές στο Ζάππειο μέχρι το 1977–. Μάλιστα στο κολυμβητήριο του Ζαππείου έχει πανηγυρίσει 27 πρωταθλήματα, 11 Πρωταθλήματα Αθηνών / Πειραιώς και 6 κύπελλα Ελλάδος ενώ σε διεθνές επίπεδο έχει πανηγυρίσει νίκες και προκρίσεις στις επόμενες φάσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Εθνικός φιλοξένησε το 1966–67 (Ζάππειο), 1970–71 (Ζάππειο), 1972–73 (Ζάππειο), 1979–80 (Ζάππειο), 1980–81(Ζάππειο), 1981–82 (Αιγάλεω), 1985–86 (Νίκαια), 1994–95 (Πειραιάς), 2005–06 (Πειραιάς) προκριματικούς ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Με εξαίρεση το 1985–86, όλες τις άλλες φορές προκρίθηκε στην επόμενη φάση. Εκτός Κυπέλλου Πρωταθλητριών φιλοξένησε όμιλο Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1991–92 (Πειραιάς) και το 2000–01 (Πειραιάς) όπου αμφότερες φορές προκρίθηκε και δύο φορές προκριματικό όμιλο ΛΕΝ Τρόφι (1992–93 Πειραιάς και 2002–03 στο κολ. Βοτσαλάκια). Το 1992–93 αποκλείστηκε ενώ το 2002–03 προκρίθηκε.

Αγωνιστική περίοδος: 2023–24

• ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ Ιάσων

• TESANOVIC Djordje (C) (MNE)
• ΜΑΘΙΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας
• ΛΑΔΑΣ Συμεών
• ΤΖΩΡΑΚΑΚΗΣ Ανδρέας
• ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ Γιώργος
• ΜΥΡΙΛΟΣ Τάσος
• ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ Μιχάλης
• ΓΕΡΑΚΟΥΔΗΣ Νίκος
• ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ Πέτρος
• ΚΑΡΑΒΙΩΤΗΣ Άρης
• ΠΑΠΑΚΟΣ Κώστας
• ΛΑΔΑΣ Παναγιώτης
• ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ Θόδωρος
• ΜΑΝΔΑΛΙΟΣ Κώστας
• ΚΟΚΚΙΝΟΣ Ιωσήφ
• MESKHI Giorgi (GEO)
• ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ Γιώργος
• ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΕΛΗΣ Βαγγέλης
• ΚΟΜΜΙΑΝΟΣ Δημήτρης
• ΝΑΝΝΟΣ Δημήτρης
• ΚΩΝΣΤΑΣ Θόδωρος
• ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Παναγιώτης
• ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Χρήστος
• ΣΕΡΦΑΣ Σπύρος

Προπονητής: Κουντουδιός Φάνης (11ος χρόνος)

Διάστημα	Παίκτης
1950–1968	Ανδρέας Γαρύφαλλος
1969–1970	Γιάννης Θυμαράς
1971–1979	Κούλης Ιωσηφίδης
1980–1986	Θωμάς Καραλόγος,
1987–1989	Αντώνης Αρώνης
1990	Νίκος Αρμενάκης
1991–1994	Θοδωρής Μουστακαρίας
1995–1996	Νώντας Σαμαρτζίδης
1997–2001	Θοδωρής Καλακώνας
2002–2004	Χάρης Κεχαγιάς
2005–2008	Κώστας Κοκκινάκης
2009	Μάριος Χατζηκυριακάκης
2010–2012	Χάρης Κεχαγιάς
2013–2014	Γιάννης Χατζηαλέξης
2015–2016	Μάριος Χατζηκυριακάκης
2017–2020	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας
2021–2022	Νικήτας Κόχειλας
2023	Παναγιώτης Παπαδόγκωνας
2024–2025	Ντζόρτζε Τεσάνοβιτς

Ο Εθνικός για πολλά χρόνια ήταν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Μετρά συνολικά 38 συμμετοχές σε ευρωπαϊκά κύπελλα της ΛΕΝ (Κύπελλο Πρωταθλητριών / Ευρωλίγκα, ΛΕΝ Τρόφι, Κύπελλο Κυπελλούχων) μέχρι και το 2009 από τις οποίες οι 28 είναι για το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκα/Τσάμπιονς Λιγκ.

Το 1963–64 θα ηττηθεί 6–0 από την Κανοτιέρι Νάπολι, 5–1 από την ΚΝ Μπαρτσελόνα και 8–2 από την αυστριακή Σβιμ Βίννερ.

Το 1965–66 θα κερδίσει 5–4 τη Μαρσέιγ αλλά θα ηττηθεί 6–4 από την ΚΝ Μπαρτσελόνα και 11–1 από την Παρτίζαν.

Στην τέταρτη διοργάνωση το 1966–67 για πρώτη φορά περνά προκριματικό όμιλο. Φιλοξένησε στο Ζάππειο τις Βιέννα, Μπαρτσελόνα και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρτιζάν. Στους αγώνες παρευρέθησαν 3.000 οπαδοί που βοήθησαν τον Εθνικό να νικήσει τις Μπαρτσελόνα με 2–0 και Βιέννα με 7–5, παίρνοντας το εισιτήριο για τις οκτώ καλύτερες ομάδες.^[102][103]

Το 1967–68 στο προκριματικό όμιλο θα έχει απολογισμό δύο νίκες, δύο ήττες αλλά θα αποκλειστεί από τους «8». Θα επιβληθεί της πρωταθλήτριας Γαλλίας Μαρσέιγ (6–3) και της πρωταθλήτριας Αυστρίας Βιέννα (3–2) αλλά θα ηττηθεί από την Μπαρτσελόνα (4–1) και τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μλάντοστ με 5–2.

Το 1968–69 θα μετάσχει στον όμιλο της Βαρκελώνης αλλά με τρεις ήττες σε τέσσερα παιχνίδια θα αποκλειστεί. Μάλιστα θα ηττηθεί με 17–3 από τη γηπεδούχο ΚΝ Μπαρτσελόνα, ένα πολύ μεγάλο σκορ δεδομένου ότι οι αγώνες διαρκούσαν είκοσι λεπτά μέχρι το 1980. Υπήρξε μια νίκη επί της Βιέννα με 7–3, μια ήττα από τη Μαρσέιγ 7–6 και 9–3 από τη Παρτιζάν.

Το 1970–71 θα προκριθεί ξανά στις οκτώ καλύτερες ομάδες πετυχαίνοντας δύο νίκες (επί της αυστριακής Γκρατς με 8–6 και της τσεχοσλοβάκικης Κόζιτσε με 7–1), μία ισοπαλία (4–4 με την Μπαρτσελονέτα) και μία ήττα από την πολωνική Αρκόνια με 5–6 στον όμιλο που φιλοξένησε στο Ζάππειο. Στη συνέχεια θα αναμετρηθεί ισόπαλος με τη ΣΚΚ Στοκχόλμης (3–3) ενώ θα ηττηθεί από τις Παρτιζάν (11–4) και Ακαντέμικ Σόφιας (5–3).

Το 1972–73 θα βρεθεί ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες αφού προκρίθηκε από τον προκριματικό όμιλο με απολογισμό τέσσερις νίκες και δύο ήττες. Συγκεκριμένα κέρδισε τις Χέλσινγκφορς (10–3), τη Βαλενσιέν (10–3) την ΣΚΚ Στοκχόλμης (9–4) και την Ιστανμπούλ (8–4) ενώ οι ήττες θα προέλθουν από τις Παρτιζάν (Γιουγκοσλαβία, 5–11) και την μετέπειτα πρωταθλήτρια Όρβοσι (Ουγγαρία, 5–9). Στη δεύτερη φάση θα γνωρίσει ισάριθμες ήττες από Μπαρτσελόνα (3–5), ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2–4) και Όρβοσι (3–9).

Το 1973–74 με απολογισμό 4 νίκες (6–4 τη Γκρατς, 9–0 τη Γαλατασαράι, 3–2 την Κόζιτσε και 12–3 τη Χέρμεν) – 2 ήττες (4–5 από τη Ντε Μέεουβεν και 3–6 από τη ΣΚΚ Στοκχόλμης) στην πρώτη φάση, προκρίνεται αλλά με τέσσερις ήττες σε ισάριθμους αγώνες, αποκλείεται στη δεύτερη φάση των ομίλων.

Το 1974–75 με απολογισμό 1 νίκη (2–1 τη ΤΣΣΚΑ Σόφιας), 2 ισοπαλίες (2–2 με Βίρτσμπουργκ, 6–6 με Μπαρτσελόνα) και 1 ήττα (2–9 από την MGU Μόσχας) αποκλείεται από τη συνέχεια.

Το 1975–76 επικρατεί 6–5 της αυστριακής Γκρατς αλλά ηττάται από τις Ρότε Έρντε Χαμ (Δυτ. Γερμανία, 3–5), Μπαρτσελόνα (2–6) και Παρτιζάν (5–7) γνωρίζοντας τον αποκλεισμό.

Το 1976–77 θα ηττηθεί από τις Ραπίντ Βουκουρεστίου (7–9), Ντεν Χάαγκ (7–8) και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (7–9) ενώ θα επικρατήσει της ΣΚΚ Στοκχόλμης (4–2) αλλά θα αποκλειστεί.

Το 1977–78 θα φτάσει ξανά στις «8» καλύτερες ομάδες νικώντας στην προκριματική φάση τις Βάστερας (Σουηδία) με 9–4, Μαρσέιγ με 11–0, Χόργκεν (Ελβετία) με 7–1 και χάνοντας από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 5–7. Στη συνέχεια θα βρεθεί πολύ κοντά στην πρόκριση στις «4» καλύτερες ομάδες αλλά θα αποκλειστεί στην τριπλή ισοβαθμία (δύο νίκες και μία ήττα) με την Παρτιζάν (ήττα 4–6), την πρωταθλήτρια Δυτ. Γερμανίας, Βίρτσμπουργκ (3–2) και την ελβετική Χόργκεν (7–4).

Το 1978–79 άλλη μια σπουδαία ομάδα του Εθνικού θα κάνει πολύ καλό τουρνουά και θα σταθεί ξανά άτυχη όσον αφορά την πρόκριση στην τελική φάση. Αρχικά θα μεταβεί στη Μασσαλία όπου με τρεις νίκες (7–6 την Οντένσε, 4–2 τη Μαρσέιγ, 10–1 τη Στούρμ Γκρατς) και μία ήττα (3–5 από τη Βίρτσμπουργκ) θα προκριθεί στην επόμενη φάση. Έπειτα θα μεταβεί στη Βαρκελώνη όπου σε ένα φοβερό όμιλο και οι τέσσερις ομάδες (Εθνικός, Μοντζουκ, Προ Ρέκο και Κόζιτσε) θα ισοβαθμήσουν με τρεις βαθμούς αλλά ο Εθνικός θα χάσει την πρόκριση στο γκολ (νίκη 7–5 επί της τσεχοσλοβάκικης Κόζιτσε και ήττα 3–5 από τη Προ Ρέκο). Στον καθοριστικό αγώνα με τη γηπεδούχο Μοντζούκ θα έρθει ισόπαλος 7–7 σε αγώνα όπου αδικήθηκε από τη διαιτησία με αποτέλεσμα η καταλανική Μοντζούκ χάρη στην καλύτερη επίθεση να κερδίζει το ένα εισιτήριο ενώ το άλλο να πηγαίνει στην ιταλική Ρέκο που είχε +1 διαφορά τερμάτων σε σύγκριση με την ελληνική ομάδα που είχε ουδέτερη διαφορά.

To 1979–80, ο Εθνικός με προπονητή τον Άλφιο Φλόρες επικρατεί της πρωταθλήτριας και ισχυρής Κανοτιέρι Νάπολι για το κύπελλο πρωταθλητριών με 6–4 και την αποκλείει από τους «8» της διοργάνωσης.^[104]

Ο Εθνικός χρειάστηκε να κερδίσει με τουλάχιστον δύο τέρματα διαφορά μετά την ήττα του από τη τσεχοσλοβάκικη Κόζιτσε (3–4). Ο Εθνικός πέρα από την τέταρτη θέση το 1980–81, έχει φτάσει στην οκτάδα του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1966, 1970, 1972, 1977, 1978, 1979, 1981, 1983 και 1995.

Το 1980–81 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος υδατοσφαίρισης παίρνοντας την τέταρτη θέση στο Κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης υδατοσφαίρισης ανδρών που βρήκε πρωταθλήτρια την κροατική Γιούγκ^[105][106] Προπονητής των πειραιωτών ήταν ο Ιταλός Λίνο Ρεπέτο.^[107] Ο Εθνικός είχε αναλάβει να διοργανώσει έναν προκριματικό όμιλο (25–26/10/1980) και σε αυτόν πήρε το εισιτήριο για τους «8» μαζί με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Βάσας, αποκλείοντας την πρωταθλήτρια Σοβ. Ένωσης, MGU Μόσχας. Στους «8» μετείχε στον όμιλο του Βερολίνου (14–16/11/1980) όπου μαζί με τη γηπεδούχο Σπάνταου (ήττα 4–5 στις 16/11/1980) απέκλεισαν τις Ντε Ρόμπεν (Ολλανδία, 6–4 στις 15/11/1980) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (Σουηδία, 12–4 στις 14/11/1980). Η ομάδα αποτελούνταν από τους Δημήτρη Κώνστα, Σωτήρη Σταθάκη, Δημήτρη Κουγεβετόπουλο, Αντώνη Αρώνη, Μάρκελλο Σιταρένιο, Θωμά Καραλόγο, Κούλη Ιωσηφίδη, Γιάννη Γαρύφαλλο, Γιάννη Πατλάκα. Ο Εθνικός έτσι καταφέρνει και προκρίνεται στην τελική φάση (5–7/12/1980) διεκδικώντας το τρόπαιο. Στον τελικό όμιλο που διεξήχθη στην Κροατία, ο Εθνικός στον πρώτο του αγώνα θα αναδειχθεί ισόπαλος με 4–4 με την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης, Βάσας ενώ στο κομβικό δεύτερο παιχνίδι θα ηττηθεί με 9–6 από τη γηπεδούχο Γιουγκ.^[108] Ο Εθνικός δεν ξεκίνησε καλά το παιχνίδι αλλά μείωσε και έφτασε στο γκολ (6–5) προτού σταθεί άτυχος με δοκάρι του Σιταρένιου και αναπόφευκτα λυγίσει εξαιτίας της κούρασης αλλά και της εχθρικής διαιτησίας. Στον τελευταίο αγώνα, ουδέτερο για τις πρώτες δύο θέσεις, θα ηττηθεί από τη Σπάνταου με 7–5.

Το 1981–82 φτάνει στους «8» έπειτα από νικηφόρα αποτελέσματα κόντρα στη Δανική Οντένσε (20–5) και την Ελβετική Χόργκεν (16–5) στο κολυμβητήριο του Αιγάλεω και της ήττας από την Μπαρτσελόνα του Μανουέλ Εστιάρτε με 10–11. Στους «8» θα ηττηθεί από τις Άλφεν (10–8), Βάσας (8–11) και Γιούγκ (6–11).

Το 1982–83 θα αποκλειστεί στους «16» από τις Ντε Ρομπέν (8–9) και Γιουγκ (9–11), παρά τις νίκες του επί των Χόργκεν (8–4) και ΣΚΚ Στοκχόλμης (9–5).

Το 1984–85 αποκλείεται σε ισοβαθμία με την καταλανική Μόντζουκ που είχε φιλοξενήσει τον προκριματικό όμιλο. Ο Εθνικός έφερε ισοπαλία με τους γηπεδούχους (12–12), είχε επικρατήσει της Μαρσέιγ (10–7) και είχε ηττηθεί από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Σπάνταου με 12–6. Η νίκη των Γερμανών με ένα γκολ επί της Μόντζουκ δεν άφησε περιθώρια στον Εθνικό αφού έπρεπε να κερδίσει με 7 γκολ διαφορά τη Μαρσέιγ. Έτσι χάνει την ευκαιρία να φτάσει στους «8», ενώ το 1985–86 στον προκριματικό όμιλο που διοργάνωσε στη Νίκαια, θα μετρήσει τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες από Μόντζουκ (Ισπανία, 8–10), Οράντεα (Ρουμανία, 6–8) και Ποζίλιπο (Ιταλία, 9–11).

Το 1988–89 θα κερδίσει στον όμιλο της Ολλανδίας τη Γάνδη (16–9) αλλά θα ηττηθεί από τη γηπεδούχο Άλφεν (8–12) και την Ποζίλιπο (8–16).

Το 1991–92 έφτασε στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων (νίκη 17–4 επί της τουρκικής Γιουσμέ, νίκη 10–9 επί της Σλάβια Πράγας και ήττα 7–14 από την ιταλική Βολτούρνο) γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από την γιουγκοσλάβικη Παρτιζάν (9–9, 7–9) ενώ το 1992–93 αν και φιλοξένησε προκριματικό όμιλο απέτυχε να προκριθεί στους «8» της τότε νεοσυσταθείσας διοργάνωσης, του ΛΕΝ Τρόφι. Στον όμιλο που φιλοξένησε επικράτησε της τουρκικής Τόρκεϊ (21–1), της ρουμάνικης Κριζούλ (9–6) αλλά θα γνωρίσει την ήττα από τη σλοβάκικη Κόζιτσε (7–8) και την μετέπειτα φιναλίστ, Προ Ρέκο (6–9).

Το 1993–94 θα αγωνιστεί στο ΛΕΝ Τρόφι αλλά θα αποκλειστεί με δύο ήττες από Βαζούτας και Σαμπαντέλ.

Το Δεκέμβριο του 1994 φιλοξενεί όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και προκρίνεται στους «8» με δύο νίκες και μια ήττα. Συγκεκριμένα επικρατεί της Μακάμπι Τελ Αβίβ και της σλοβένικης Κόπαρ ενώ χάνει την πρωτιά από την μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης Καταλούνια. Στους «8» αντιμετωπίζει την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ούιπεστ και αποκλείεται με δύο ήττες 8–12 στον Πειραιά και 13–5 στη Βουδαπέστη.

Την επόμενη περίοδο (1995–96) αγωνίζεται στο Κύπελλο ΛΕΝ όπου αποκλείεται με δύο ήττες από Μαρσέιγ (5–7) και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (5–6).

Την επόμενη περίοδο (1996–97) αγωνίζεται στο ΛΕΝ Τρόφι όπου αποκλείεται στους «32» με δύο ήττες από Καταλούνια (6–9), Γιαντράν Σπλιτ (7–8) και δύο νίκες επί της δανέζικης Κάστρουπ (16–7) και των Πιγκουίνων Λονδίνου (16–3 ).^[109]

Το 2001, 2002 και 2003 η ανδρική ομάδα πόλο του Εθνικού αγωνίστηκε στο ΛΕΝ Τρόφι ενώ το 2003 έφτασε μέχρι και τον ημιτελικό του ΛΕΝ Τρόφι αλλά αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την μετέπειτα κυπελλούχο Μπρέσια.

Το 2001–02 θα κερδίσει την Φερεντσβάρος 7–6 αλλά θα ηττηθεί από την γερμανική Ρότε Έρντε Χαμ (5–4) και την κροατική Ριέκα (7–5).

Το 2002–03 ξανά για τον ΛΕΝ Τρόφι θα επικρατήσει στην πρώτη φάση της πορτογαλικής Πορτουένσε με 25–1 και της γαλλικής Στρασμπούρ με 6–5 στο κολυμβητήριο της Καστέλλας. Στην δεύτερη φάση στο Παπαστράτειο κολυμβητήριο, ο Εθνικός επικρατεί της Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ με 11–3, της Καταλούνια με 6–2, της ουγγρικής Βαζούτας 8–3 με πέντε γκολ του Φώτη Μπλάνη και στο ματς για την πρωτιά του ομίλου θα ηττηθεί από την Μπρέσια 5–8. Στους «8» παρά το γεγονός ότι θα ηττηθεί στο πρώτο ματς στον Πειραιά από την Πρίμορατς Κότορ (7–8), στον επαναληπτικό ο Εθνικός θα πάρει την πρόκριση με 3–5 στην παράταση χάρη στο γκολ του αμερικανού Γουλφ Γουάιγκο (3–4) καν. διάρκεια. Στα ημιτελικά με δύο ήττες από τη Μπρέσια (8–5 εκτός και 4–9 εντός), ο Εθνικός αποκλείεται από τη συνέχεια.

Την περίοδο 2003–04 ο Εθνικός αγωνίστηκε στα προκριματικά της Ευρωλίγκας όπου πέρασε στην δεύτερη φάση των προκριματικών έπειτα από 3 νίκες (10–3 επί της σλοβένικης Μάριμπορ, 9–6 επί της πολωνικής Λοντζ και 8–3 επί της τουρκικής Σεμπελιάντε) και 2 ήττες (10–6 από τη γηπεδούχο του ομίλου Σαμπαντέλ και 11–10 από τη Ραπίντ Βουκουρεστίου). Στη δεύτερη φάση των προκριματικών θα καταλάβει την τρίτη θέση (πίσω από την γιουγκοσλάβικη Πρίμορατς Κότορ και την κροατική Πριμόριε Ριέκα που κατέλαβε την τρίτη θέση στην Ευρωλίγκα) ανάμεσα σε έξι ομάδες και έτσι θα συνεχίσει στους «16» του ΛΕΝ Τρόφι. Σε αυτή τη φάση των προκριματικών, ο Εθνικός κέρδισε 10–4 τη γερμανική Ντούισμπουρκ, 12–7 την ουκρανική Μαριούπολη, 7–6 την ολλανδική Άλφεν ενώ έχασε 15–10 από την Πρίμορατς και 11–5 από τη Πριμόριε. Στο ΛΕΝ Τρόφι όμως θα αποκλειστεί από τη γιουγκοσλάβικη Νις (ήττα 9–6 εκτός, 7–7 στον Πειραιά).

Την περίοδο 2004–05, ο Εθνικός μετείχε στο ΛΕΝ Τρόφι όπου στα προκριματικά επιβλήθηκε με 14–3 της αγγλικής Τσέλντεναμ, 9–6 της γαλλικής Μονπελιέ, 18–4 της βελγικής Εέκλο ενώ ηττήθηκε με 10–9 από τη ρωσική Σίντεζ Καζάν και τη κροατική Μέντβεσακ (διοργανώτρια του ομίλου). Στην επόμενη φάση θα ηττηθεί 8–7 από την ουγγρική Ούιπεστ και 7–6 από τη γιουγκοσλάβικη Πρίμορατς Κότορ ενώ επικράτησε της σλοβένικης Κόπερ με 7–6.

Την περίοδο 2005–06, θα μετάσχει στα προκριματικά της Ευρωλίγκας όπου θα προκριθεί τέσσερις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια (12–11 τη Ντούισμπουργκ, 13–5 τη Σαφχάουζεν, 12–5 τη Μαριούπολη και 9–8 την Πρίμορατς). Στη δεύτερη φάση των προκριματικών κατά την οποία διοργάνωσε όμιλο, επικράτησε 19–3 της τούρκικης Χεϊμπελιάδα, έχασε 15–13 από τη γερμανική Κάνστατ αλλά επικράτησε 11–8 της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ποζίλιπο Νάπολι. Στους ομίλους της διοργάνωσης απέτυχε να προκριθεί στις «8» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης αφού είχε 2 νίκες και 4 ήττες συγκεντρώνοντας 4 βαθμούς. Οι νίκες του Εθνικού ήταν 14–12 στη Βαρκελώνη επί της Μπαρτσελόνα και 11–7 στον Πειραιά επί της Σαβόνα.

Την περίοδο 2006–07 ως πρωταθλητής Ελλάδος μετείχε κατευθείαν στους ομίλους της κορυφαίας διοργάνωσης αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει στη διοργάνωση συγκεντρώνοντας και πάλι 4 βαθμούς (1 νίκη, 2 ισοπαλίες, 3 ήττες). Συγκεκριμένα έφερε ισοπαλία 7–7 με τη Μπρέσια και 11–11 με τη Παρτιζάν στον Πειραιά ενώ κέρδισε εντός με 12–11 τη Μλάντοστ.

Την περίοδο 2007–08 μετείχε στη δεύτερη φάση των προκριματικών της Ευρωλίγκας όπου προκρίθηκε (4 νίκες επί των Σπάνταου, Τεράσα, Ολίμπα Λιουμπλιάνας και Βοϊβοντίνα και 1 ήττα από τη Πρίμορατς) στη φάση των ομίλων αλλά όπως και τις προηγούμενες δύο σεζόν τερμάτισε το ταξίδι τους στους «16». Στη φάση των ομίλων γνώρισε έξι ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια από Γιούγκ (8–9 εντός, 12–8 εκτός), Χόνβεντ (9–4 εκτός, 8–12 εντός) και Βάσας (13–8 εκτός, 8–10 εντός).

Την περίοδο 2008–09, ο Εθνικός μετείχε στη δεύτερη φάση των προκριματικών της Ευρωλίγκας αλλά αποκλείστηκε με απολογισμό 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 3 ήττες.

Ημερομηνία	Σεζόν	Αντίπαλος	Σκορ	Φάση διοργάνωσης	Σκόρερ Εθνικού
21/02/1964	1963–64	Μπαρτσελόνα	1–5	Α' Φάση (Νάπολη)
;		Σβιμ Βίνερ	2–8
22/02/1964		Κανοτιέρι Νάπολι	0–6
19/02/1965	1964–65	Μπαρτσελόνα	3–4	Α' Φάση (Βαρκελώνη)
20/02/1965		Ρότε Έρντε Χαμ	0–7
;		Αταλάντη Βρυξελλών	6–5
18–19/12/1965	1965–66	Μαρσέιγ	5–4	Α' Φάση (Τουρκουάν)
		Μπαρτσελόνα	4–6
		Παρτίζαν Βελιγραδίου	1–11
9/10/1966	1966–67	Βιέννα	7–5	Α' Φάση (Ζάππειο)	Ανδ. Γαρύφαλλος 3, Ιωσηφίδης 2, Μ. Πατλάκας, Κουγεβετόπουλος
10/10/1966		Μπαρτσελόνα	2–0		Ανδ. Γαρύφαλλος, Μ. Πατλάκας
11/10/1966		Παρτίζαν Βελιγραδίου	2–7		Ανδ. Γαρύφαλλος, Μ. Πατλάκας
18/11/1966		Ντιναμό Βουκουρεστίου	1–10	Β' Φάση («8») (Ζάγκρεμπ)
19/11/1966		Παρτίζαν Βελιγραδίου	3–15
20/11/1966		Ρότε Έρντε Χαμ	1–2
03/11/1967	1967–68	Μαρσέιγ	6–3	Α' Φάση (Βαρκελώνη)	Πετ. Χατζηκυριακάκης 6
04/11/1967		Μλάντοστ Ζάγκρεμπ	2–5		Πετ. Χατζηκυριακάκης, Ιωσηφίδης
04/11/1967		Μπαρτσελόνα	1–4		Πετ. Χατζηκυριακάκης
05/11/1967		Βιέννα	3–2		Ανδ. Γαρύφαλλος, Πετ. Χατζηκυριακάκης, Κουγεβετόπουλος
29/11/1968	1968–69	Βιέννα	7–3	Α' Φάση (Βαρκελώνη)	Πετ. Χατζηκυριακάκης 3, Ιωσηφίδης 2, Ανδ. Γαρύφαλλος, Κουγεβετόπουλος
30/11/1968		Μπαρτσελόνα	3–17		Ιωσηφίδης 2, Πετ. Χατζηκυριακάκης
		Παρτίζαν Βελιγραδίου	3–9
		Μαρσέιγ	6–7
06/11/1970	1970–71	Γκρατς	8–6	Α' Φάση (Ζάππειο)	Πετ. Χατζηκυριακάκης 3, Κουγεβετόπουλος 2, Γ. Καραλόγος, Θ. Καραλόγος, Τζαφόλιας
07/11/1970		Αρκόνια	5–6		Πετ. Χατζηκυριακάκης 3, Ιωσηφίδης, Κοντός
07/11/1970		Κόζιτσε	7–1
08/11/1970		Μπαρτσελονέτα	4–4		Πετ. Χατζηκυριακάκης 2, Ιωσηφίδης, Θ. Καραλόγος
28/11/1970		Ακαντέμικ Σόφιας	3–5	Β' Φάση («8») (Βελιγράδι)
29/11/1970		Παρτίζαν Βελιγραδίου	4–11		Ιωσηφίδης 3, Καραλόγος
30/11/1970		ΣΚΚ Στοκχόλμης	3–3		Πετ. Χατζηκυριακάκης, Κουγεβετόπουλος, Καραλόγος
20/10/1972	1972–73	Ελσίνκι	10–3	Α' Φάση (Ζάππειο)
21/10/1972		Βαλενσιέν	10–3		Θ. Καραλόγος 2, Ιωσηφίδης 2, Γ. Γαρύφαλλος 2, Σταθάκης, Κουγεβετόπουλος, Τζαφόλιας, Γ. Καραλόγος
22/10/1972		ΣΚΚ Στοκχόλμης	9–4		Σταθάκης 2, Θ. Καραλόγος 2, Ιωσηφίδης 2, Κουγεβετόπουλος, Γ. Καραλόγος, Κοντός
23/10/1972		Παρτίζαν Βελιγραδίου	5–11		Κουγεβετόπουλος 2, Σταθάκης 2, Θ. Καραλόγος
23/10/1972		Ιστανμπούλ	8–4		Ιωσηφίδης 2, Κοντός 2, Κουγεβετόπουλος, Θ. Καραλόγος, Γ. Καραλόγος,
24/10/1972		Όρβοσι	5–9
10–11/1972		Μπαρτσελόνα	3–5	Β' Φάση («8») (Ζάππειο)
		ΤΣΣΚΑ Μόσχας	2–4		Ιωσηφίδης, Κοντός
		Όρβοσι	3–9		Σταθάκης 3
27/10/1973	1973–74	Κόζιτσε	3–2	Α' Φάση (Σμύρνη)	Κουγεβετόπουλος 2, Τζαφόλιας
27/10/1973		Χέρμεν	12–3		Ιωσηφίδης 4, Κουγεβετόπουλος 4, Θ. Καραλόγος 2, Γ. Γαρύφαλλος, Κοντός
28/10/1973		Γκρατς	6–4		Σταθάκης 2, Κουγεβετόπουλος, Θ. Καραλόγος, Ιωσηφίδης, Τζαφόλιας
28/10/1973		Ντε Μέεουβεν	4–5
29/10/1973		ΣΚΚ Στοκχόλμης	3–6
30/10/1973		Ιστανμπούλ	9–0		Σταθάκης 3, Ιωσηφίδης 2, Κουγεβετόπουλος, Τζαφόλιας, Γ. Γαρύφαλλος, Θ. Καραλόγος
16/11/1973		Ντε Μέεουβεν	6–10	Β' Φάση («10») (Βελιγράδι)
16/11/1973		MGU Μόσχας	0–11
17/11/1973		ΤΣΣΚΑ Σόφιας	7–8
17/11/1973		Παρτίζαν Βελιγραδίου	4–12
25–27/10/1974	1974–75	ΤΣΣΚΑ Σόφιας	2–1	Α' Φάση (Βίρτσμπουργκ)
		Βίρτσμπουργκ	2–2
		Μπαρτσελόνα	6–6
		MGU Μόσχας	2–9
18–19/10/1975	1975–76	Γκρατς	6–5	Α' Φάση
		Ρότε Έρντε Χαμ	3–5
		Μπαρτσελόνα	2–6
		Παρτίζαν Βελιγραδίου	5–7
23/10/1976	1976–77	Χάγη	7–8	Α' Φάση (Χάγη)
23/10/1976		Ραπίντ Βουκουρεστίου	7–9
24/10/1976		ΤΣΣΚΑ Μόσχας	7–9
24/10/1976		ΣΚΚ Στοκχόλμης	4–2
28/10/1977	1977–78	Οντένσε	7–1	Α' Φάση	Σιταρένιος 3, Σταθάκης, Κουγεβετόπουλος, Αρώνης, Γ. Γαρύφαλλος,
29/10/1977		Βέστερος	9–4		Σταθάκης 3, Σιταρένιος 3, Αρώνης 2, Γ. Καραλόγος
29/10/1977		Μαρσέιγ	11–0		Γ. Καραλόγος 3, Σιταρένιος 2, Αρώνης 2, Κουγεβετόπουλος, Γ. Γαρύφαλλος, Κοντός, Αρμενάκης
30/10/1977		ΤΣΣΚΑ Μόσχας	5–7		Αρώνης 2, Σιταρένιος, Σταθάκης, Κουγεβετόπουλος
18/11/1977		Βίρτσμπουργκ	3–2	Β' Φάση («8») (Βελιγράδι)	Σιταρένιος 2, Σταθάκης
19/11/1977		Χόργκεν	7–4
19/11/1977		Παρτίζαν Βελιγραδίου	4–6
27/10/1978	1978–79	Βίρτσμπουργκ	3–5	Α' Φάση (Μασσαλία)
28/10/1978		Γκρατς	10–1
29/10/1978		Οντένσε	7–6
29/10/1978		Μαρσέιγ	4–2
17/11/1978		Μόντζουκ Βαρκελώνης	7–7	Β' Φάση («8») (Βαρκελώνη)
18/11/1978		Προ Ρέκο	3–5		Σταθάκης, Σιταρένιος, Κουγεβετόπουλος
19/11/1978		Κόζιτσε	7–5		Κουγεβετόπουλος 3, Ιωσηφίδης 2, Σταθάκης, Αρώνης,
26/10/1979	1979–80	Μαρσέιγ	4–3	Α' Φάση (Ζάππειο)	Σιταρένιος 3, Ιωσηφίδης
27/10/1979		Κόζιτσε	3–4		Σταθάκης 2, Αρώνης
28/10/1979		Κανοτιέρι Νάπολι	6–4		Σταθάκης 2, Σιταρένιος 2, Γ. Γαρύφαλλος, Αρώνης
16/11/1979		Βάσας	4–7	Β' Φάση («8») (Μπρατισλάβα)	Σιταρένιος 2, Αρώνης, Ιωσηφίδης
17/11/1979		Κόζιτσε	4–8		Σταθάκης 3, Αρώνης
18/11/1979		Μόντζουκ Βαρκελώνης	5–7		Σταθάκης 2, Ιωσηφίδης, Σιταρένιος, Κοντός
25/10/1980	1980–81	MGU Μόσχας	5–4	Α' Φάση (Ζάππειο)	Σιταρένιος 3, Αρώνης, Ιωσηφίδης
26/10/1980		Βάσας	4–4		Σιταρένιος, Θ. Καραλόγος, Σταθάκης
14/11/1980		ΣΚΚ Στοκχόλμης	12–4	Β' Φάση («8») (Βερολίνο)
15/11/1980		Ντε Ρόμπεν	6–4		Αρώνης 3, Ιωσηφίδης, Σιταρένιος, Γ. Γαρύφαλλος
16/11/1980		Σπάνταου 04	4–5		Αρώνης 2, Γ. Γαρύφαλλος 2
5/12/1980		Βάσας	4–4	Τελική Φάση («4») (Ντουμπρόβνικ)	Θ. Καραλόγος, Σταθάκης, Γ. Γαρύφαλλος, Αρώνης
6/12/1980		Γιουγκ Ντουμπρόβνικ	6–9		Σταθάκης 3, Αρώνης 2, Σιταρένιος
7/12/1980		Σπάνταου 04	5–7		Σιταρένιος 2, Αρώνης, Σταθάκης, Ιωσηφίδης
23/10/1981	1981–82	Οντένσε	20–5	Α' Φάση (Αιγάλεω)	Σιταρένιος 9, Αρώνης 6, Γ. Γαρύφαλλος 3, Κοντός, Κουγεβετόπουλος
24/10/1981		Χόργκεν	16–5		Γ. Γαρύφαλλος 4, Αρώνης 4, Σιταρένιος 3, Θ. Καραλόγος 2, Σταθάκης, Ιωσηφίδης
25/10/1981		Μπαρτσελόνα	10–11		Σιταρένιος 4, Γ. Γαρύφαλλος 3, Αρώνης, Αρμενάκης
13/11/1981		Άλφεν	8–10	Β' Φάση («8») (Ολλανδία)
14/11/1981		Γιουγκ Ντουμπρόβνικ	6–11		Σταθάκης 2, Σιταρένιος 2, Αρώνης, Ιωσηφίδης
15/11/1981		Βάσας	8–11		Σταθάκης 2, Σιταρένιος 2, Θ. Καραλόγος, Ιωσηφίδης, Αρώνης, Αρμενάκης
15/10/1982	1982–83	Χόργκεν	8–4	Α' Φάση (Χόργκεν)	Σταθάκης 3, Σιταρένιος 2, Αρώνης, Ιωσηφίδης
15/10/1982		ΣΚΚ Στοκχόλμης	9–5		Αρώνης 3, Καραλόγος 2, Ιωσηφίδης 2, Αρμενάκης, Πατλάκας
16/10/1982		Γιουγκ Ντουμπρόβνικ	9–11		Αρώνης 3, Σιταρένιος 3, Σταθάκης 2, Θ. Καραλόγος
17/10/1982		Ντε Ρόμπεν	8–9		Αρώνης 4, Σταθάκης 2, Ιωσηφίδης, Αρμενάκης
07/10/1983	1983–84	Σπάνταου 04	5–10	Α' Φάση (Κάρντιφ)	Σταθάκης, Ιωσηφίδης, Σιταρένιος, Αρμενάκης, Γ. Γαρύφαλλος
08/10/1983		Κάρντιφ	13–9		Σταθάκης 6, Αρώνης 3, Σιταρένιος 3, Ιωσηφίδης
09/10/1983		Βιέννα	22–6		Σιταρένιος 6, Αρώνης 4, Γ. Γαρύφαλλος 3, Σαριδάκης 3, Σταθάκης 2, Θ. Καραλόγος, Ιωσηφίδης, Αρμενάκης, Γ. Πατλάκας
21/10/1983		Μπαρτσελόνα	9–9	Β' Φάση («8») (Ντουμπρόβνικ)	Αρώνης 6, Σταθάκης 2, Σιταρένιος
22/10/1983		Γιουγκ Ντουμπρόβνικ	6–10		Σταθάκης 2, Γ. Γαρύφαλλος 2, Ιωσηφίδης, Σιταρένιος
23/10/1983		Άλφεν	7–13		Γ. Γαρύφαλλος 3, Ιωσηφίδης 2, Θ. Καραλόγος 2
05/10/1984	1984–85	Μόντζουκ Βαρκελώνης	12–12	Α' Φάση (Βαρκελώνη)
06/10/1984		Σπάνταου 04	6–12
07/10/1984		Μαρσέιγ	10–7		Αρώνης 4, Γ. Γαρύφαλλος 2, Αρμενάκης 2, Σταθάκης, Σιταρένιος
04/10/1985	1985–86	Κριζούλ Οράντεα	6–8	Α' Φάση (Νίκαια)	Σιταρένιος 3, Αρώνης 2, Σταθάκης
05/10/1985		Μόντζουκ Βαρκελώνης	8–10		Σταθάκης 2, Μουστακαρίας 2, Γ. Γαρύφαλλος 2, Ηλιόπουλος, Σαριδάκης
06/10/1985		Ποζίλιπο Νάπολι	9–11		Σταθάκης 4, Ηλιόπουλος 2, Μουστακαρίας, Σαριδάκης, Σιταρένιος
14/10/1988	1988–89	Ποζίλιπο Νάπολι	8–16	Α' Φάση (Ολλανδία)	Μουστακαρίας 5, Μαχαίρας 2, Σαριδάκης
15/10/1988		Άλφεν	8–12		Σαμαρτζίδης 2, Σαριδάκης 2, Μαρκόπουλος 2, Αρμενάκης, Μαχαίρας
16/10/1988		Γάνδη	16–9		Σαριδάκης 5, Μαχαίρας 4, Ηλιόπουλος 3, Μουστακαρίας 3, Αρμενάκης
09/12/1994	1994–95	Μακάμπι Τελ Αβίβ	8–4	Α' Φάση (Παπαστράτειο, Πειραιάς)
10/12/1994		Κόπερ	12–5		Σαμαρτζίδης 4, Καϊάφας 3, Μουστακαρίας 2, Κλεωνάκος 2, Βιζυράκης
11/12/1994		Καταλούνια	3–11		Σαμαρτζίδης, Καϊάφας, Βούλγαρης
21/01/1995		Ούιπεστ	8–12 (εντός)	Προημιτελικά	Σαμαρτζίδης 2, Καλακώνας 2, Χ. Κεχαγιάς 2, Βιζυράκης, Ανδρεάκος
11/02/1995		Ούιπεστ	5–13 (εκτός)		Σαμαρτζίδης, Καλακώνας, Χ. Κεχαγιάς, Καϊάφας, Κλεωνάκος
17/09/2003	2003–04	Σαμπαντέλ	6–10	Α' Φάση (Μάριμπορ)	Στεργιόπουλος 2, Μπλάνης 2, Στελάτος, Χ. Κεχαγιάς
18/09/2003		Μάριμπορ	10–3		Βλοντάκης 3, Μπλάνης 2, Στεργιόπουλος, Καψοκόλης, Αντωνάκος, Χατζηκυριακάκης, Στελλάτος
19/09/2003		Χεϊμπελιάδα	8–3		Βλοντάκης 2, Στελλάτος 2, Καψοκόλης, Κοκκινάκης, Χατζηκυριακάκης, Στεργιόπουλος
20/09/2003		Ραπίντ Βουκουρεστίου	10–11
21/09/2003		Λοτζ	9–6		Κοκκινάκης 3, Μπλάνης 3, Χ. Κεχαγιάς, Στεργιόπουλος, Χατζηκυριακάκης
08/10/2003		Ντούισμπουργκ	8–4	Β' Φάση (Κότορ)	Μπλάνης 3, Βλοντάκης 2, Κοκκινάκης, Χατζηκυριακάκης, Στελλάτος
09/10/2003		Πριμόριε Ριέκα	5–11		Στελλάτος 2, Βλοντάκης, Στεργιόπουλος, Χ. Κεχαγιάς
10/10/2003		Πρίμορατς Κότορ	10–15		Κοκκινάκης 3, Στεργιόπουλος 3, Καψοκόλης 2, Χατζηκυριακάκης, Στελλάτος
11/10/2003		Μαριούπολη	12–7		Κοκκινάκης 3, Χατζηκυριακάκης 2, Χ. Κεχαγιάς 2, Μπλάνης, Στελλάτος, Βλοντάκης, Στεργιόπουλος, Καψοκόλης
12/10/2003		Άλφεν	7–6		Κοκκινάκης, Χατζηκυριακάκης, Κόττης, Μπενόπουλος, Χ. Κεχαγιάς, Στεργιόπουλος, Μπλάνης
16/09/2005	2005–06	Σαφχάουζεν	13–5	Α' Φάση (Ντούισμπουργκ)	Μπλάνης 3, Μυλωνάκης 2, Μάζης 2, Κοκκινάκης 2, Χατζηκυριακάκης, Καρούντζος, Βλοντάκης, Δήμου
17/09/2005		Πρίμορατς Κότορ	9–8		Βλοντάκης 6, Χατζηκυριακάκης, Μάζης, Μυλωνάκης
17/09/2005		Ντούισμπουργκ	12–11		Μυλωνάκης 4, Μάζης 3, Χατζηκυριακάκης 2, Μπλάνης, Βλοντάκης, Δήμου
18/09/2005		Μαριούπολη	12–5		Βλοντάκης 3, Μυλωνάκης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Μάζης, Κοκκινάκης, Εμμανουηλίδης, Μπλάνης, Δήμου
30/09/2005		Χεϊμπελιάδα	19–3	Β' Φάση (Παπαστράτειο, Πειραιάς)	Μπλάνης 6, Κοκκινάκης 4, Βλοντάκης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Δήμου 2, Μυλωνάκης 2, Μάζης
01/10/2005		Κάνστατ	13–15		Μυλωνάκης 3, Μάζης 2, Βλοντάκης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Μπλάνης 2, Κοκκινάκης, Δήμου
02/10/2005		Ποζίλιπο Νάπολι	11–8		Μυλωνάκης 3, Μάζης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Κοκκινάκης 2, Μπλάνης 2
16/11/2005		Σαβόνα	6–9 (εκτός)	Φάση των «16», Όμιλος	Μάζης 2, Μυλωνάκης, Καρούτζος, Στελλάτος, Κοκκινάκης
10/12/2005		Μπαρτσελόνα	14–12 (εκτός)		Κοκκινάκης 5, Μυλωνάκης 3, Χατζηκυριακάκης 3, Βλοντάκης 2, Σμιθ
14/01/2006		Παρτίζαν Βελιγραδίου	6–7 (εντός)		Mυλωνάκης 3, Xατζηκυριακάκης, Mάζης, Σμιθ
28/01/2006		Παρτίζαν Βελιγραδίου	3–7 (εκτός)		Μάζης 2, Κοκκινάκης
18/02/2006		Μπαρτσελόνα	13–14 (εντός)		Στελλάτος 3, Κοκκινάκης 2, Μυλωνάκης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Μπλάνης, Σμιθ, Μάζης, Βλοντάκης
04/03/2006		Σαβόνα	11–7 (εντός)		Μάζης 2, Κοκκινάκης 2, Χατζηκυριακάκης 2, Μυλωνάκης, Σμιθ, Μπλάνης, Δήμου
03/12/2006	2006–07	Μλάντοστ Ζάγκρεμπ	7–9 (εκτός)	Φάση των «16», Όμιλος	Χ. Αφρουδάκης 2, Μάζης, Μπλάνης, Καλακώνας, Βλοντάκης
17/12/2006		Μπρέσια	7–7 (εντός)		Καλακώνας 3, Μυλωνάκης 2, Χ. Αφρουδάκης, Κοκκινάκης
14/01/2007		Παρτίζαν Βελιγραδίου	11–11 (εντός)		Μυλωνάκης 3, Μάζης 3, Καλακώνας 2, Βλοντάκης, Χ. Αφρουδάκης, Νόσεκ
27/01/2007		Παρτίζαν Βελιγραδίου	7–9 (εκτός)		Κοκκινάκης 2, Μυλωνάκης, Νόσεκ, Καλακώνας, Αφρουδάκης, Βλοντάκης
11/04/2007		Μπρέσια	9–10 (εκτός)		Νόσεκ 2, Βλοντάκης 2, Μυλωνάκης, Μάζης, Κοκκινάκης, Μπλάνης, Αφρουδάκης
28/04/2007		Μλάντοστ Ζάγκρεμπ	12–11 (εντός)		Αφρουδάκης 3, Καλακώνας 3, Μπλάνης, Χατζηκυριακάκης, Μυλωνάκης, Κοκκινάκης, Μάζης, Δήμου
11/10/2007	2007–08	Τεράσα	7–6	Α' Φάση (Λιουμπλιάνα)	Βλοντάκης 3, Μπλάνης 3, Μυλωνάκης
12/10/2007		Ολίμπια Λιουμπλιάνας	12–4		Βλοντάκης 4, Κοκκινάκης 3, Χατζηκυριακάκης 3, Μπλάνης, Τσίκλος
13/10/2007		Βοϊβοντίνα	13–4
13/10/2007		Σπάνταου 04	9–7		Μυλωνάκης 2, Κοκκινάκης 2, Καλακώνας 2, Βλοντάκης 2, Μπλάνης
14/10/2007		Πρίμορατς Κότορ	8–10		Χατζηκυριακάκης 2, Τσίκλος 2, Μπλάνης, Μυλωνάκης, Βλοντάκης, Βουλγαράκης
24/11/2007		Γιούγκ Ντουμπρόβνικ	8–9 (εντός)	Φάση των «16», Όμιλος	Καλακώνας 5, Χατζηκυριακάκης 2, Μπλάνης
08/12/2007		Χόνβεντ	4–9 (εκτός)		Καλακώνας 2, Μάζης, Κοκκινάκης
22/12/2007		Βάσας	8–10 (εντός)
19/01/2008		Βάσας	8–13 (εκτός)		Μάζης 2, Τσίκλος 2, Μπλάνης 2, Στελλάτος, Βλοντάκης
10/02/2008		Χόνβεντ	8–12 (εντός)		Μάζης 3, Στελλάτος 2, Βλοντάκης 2, Χατζηκυριακάκης
15/03/2008		Γιούγκ Ντουμπρόβνικ	8–12 (εκτός)		Μάζης 3, Κοκκινάκης 2, Μπλάνης, Βουλγαράκης, Μυλωνάκης
16/10/2008	2008–09	Χόνβεντ	7–24	Α' Φάση (Χέρτσεγκ Νόβι)	Χατζηκυριακάκης 2, Βαφειάδης 2, Καραθανάσης
17/10/2008		Μαριούπολη	9–7		Χατζηκυριακάκης 3, Καρακατσάνης 2, Μίτσελ 2, Καψοκόλης, Μπουρνάζος
17/10/2008		Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ	2–15		Χατζηκυριακάκης, Μπουρνάζος
18/10/2008		Αϊντχόφεν	7–7		Μίτσελ 2, Μπουρνάζος 2, Καψοκόλης, Χατζηκυριακάκης, Βαφειάδης
19/10/2008		Γιαντράν Χέρτσεγκ Νόβι	4–14

Σεζόν	Ημερομηνία	Αντίπαλος	Σκορ	Φάση διοργάνωσης	Σκόρερ Εθνικού
1992–93	11/11/1992	Τουρκέιτ	21–1	Α' φάση (Παπαστράτειο, Πειραιάς)	Τσικάρης 5, Μουστακαρίας 4, Καλακώνας 3, Μαχαίρας 2, Βούλγαρης 2, Καϊάφας 2, Χ. Κεχαγιάς, Κρητικός, Χατζηγεωργίου
	12/11/1992	Κριζούλ Οράντεα	9–6		Μαχαίρας 4, Καϊάφας 2, Καλακώνας 2, Τσικάρης
	13/11/1992	Κόζιτσε	7–8		Καλακώνας 2, Μαχαίρας 2, Μουστακαρίας 2, Καϊάφας
	15/11/1992	Προ Ρέκο	6–9		Μουστακαρίας 2, Μαχαίρας 2, Καϊάφας, Καψοκόλης
1993–94	03/12/1993	Πιεστάνυ	17–7	Α' φάση (Σαμπαντέλ, Ισπανία)	Μαχαίρας 5, Καλακώνας 5, Κεχαγιάς 3, Μουστακαρίας 2, Βιζυράκης 2
	04/12/1993	Βαζούτας	11–16		Καλακώνας 4, Μουστακαρίας 2, Σαμαρτζίδης 2, Κεχαγιάς 2, Καϊάφας
	05/12/1993	Σαμπαντέλ	13–17		Καϊάφας 4, Μαχαίρας 3, Σαμαρτζίδης 2, Μουστακαρίας 2, Καλακώνας, Βούλγαρης
1995–96	03/11/1995	Νταλμάσια Σπλιτ	5–6	Α' φάση (Μασσαλία, Γαλλία)
	04/11/1995	Μαρσέιγ	4–5
	05/11/1995	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	5–7
1996–97	08–10/11/1996	Καταλούνια	6–9	Α' φάση (Χέρτσεγκ Νόβι, Γιουγκοσλαβία)
		Γιαντράν Σπλιτ	7–8
		Πιγκουίνοι Δυτικού Λονδίνου	16–3
		Κάστρουπ	16–7
2001–02	23/11/2001	Ρότε Έρντε Χαμ	4–5	Α' φάση (Χαμ, Γερμανία)	Κοκκινάκης 2, Ν. Κόχειλας 2
	24/11/2001	Φερεντσβάρος	7–6		Κοκκινάκης 6, Γ. Κόχειλας
	25/11/2001	Πριμόριε Ριέκα	5–7		Σχίζας 2, Κοκκινάκης, Στελλάτος, Στεργιόπουλος
2002–03	18/10/2002	Πορτουένσε	25–1	Α' φάση (Βοτσαλάκια, Πειραιάς)	Βλοντάκης 4, Ν. Κόχειλας 4, Γουάιγκο 3, Χατζηκυριακάκης 3, Χατζηαλέξης 3, Κοκκινάκης 2, Λοράντος 2, Γ. Κόχειλας 2, Μπλάνης, Αντωνάκος
	19/10/2002	Στρασμπούρ	6–5		Λοράντος 2, Βλοντάκης, Γουάιγκο, Γ. Κόχειλας, Χ. Κεχαγιάς
	06/11/2002	Σπαρτάκ Βόλγκογκραντ	11–3	Β' φάση (Παπαστράτειο, Πειραιάς)	Λοράντος 3, Κοκκινάκης 2, Γουάιγκο 2, Γ. Κόχειλας 2, Χατζηαλέξης, Βλοντάκης
	08/11/2002	Καταλούνια	6–2		Βλοντάκης 2, Μπλάνης 2, Λοράντος, Γ. Κόχειλας
	09/11/2002	Βαζούτας	8–3		Μπλάνης 5, Κοκκινάκης 2, Βλοντάκης
	10/11/2002	Μπρέσια	5–8		Γουάιγκο 2, Λοράντος, Βλοντάκης, Μπλάνης
	19/01/2003	Πρίμορατς Κότορ	7–8 (εντός έδρας)	Προημιτελικά	Γουάιγκο 3, Ν. Κόχειλας 2, Λοράντος 2
	01/02/2003	Πρίμορατς Κότορ	5–3 (παρ.) (εκτός έδρας)		Χ. Κεχαγιάς 2, Κοκκινάκης, Μπλάνης, Γουάιγκο
	15/02/2003	Μπρέσια	5–8 (εκτός)	Ημιτελικά	Λοράντος 3, Βλοντάκης, Γουάιγκο
	01/03/2003	Μπρέσια	4–9 (εντός)		Στελλάτος 2, Ν. Κόχειλας, Χ. Κεχαγιάς
2003–04	24/10/2003	Μαρτιάνες	7–5	Β' Φάση (αποκλεισμός από προκριματικά Ευρωλίγκας)	Μπλάνης 3, Στεργιόπουλος 2, Χατζηκυριακάκης, Κοκκινάκης
	25/10/2003	Δυναμό Μόσχας	11–15		Μπλάνης 3, Χ. Κεχαγιάς 2, Χατζηκυριακάκης 2, Στελλάτος, Στεργιόπουλος, Καψοκόλης, Αντωνάκος
	23/11/2003	Νις	6–9 (εκτός)	Φάση των «16»	Στεργιόπουλος 4, Κοκκινάκης, Βλοντάκης
	06/12/2003	Νις	7–7 (εντός)		Μπλάνης 2, Κοκκινάκης 2, Βλοντάκης, Χ. Κεχαγιάς, Α. Καψοκόλης
2004–05	13/10/2004	Τσέλντεναμ	14–3	Α' φάση (Ζάγκρεμπ, Κροατία)	Μπλάνης 4, Μάζης 3, Μπουλουγουράς 2, Στελλάτος 2, Μυλωνάκης, Χατζηαλέξης, Δήμου
	14/10/2004	Μέντβεσακ	7–8		Δήμου 3, Μπλάνης 2, Μάζης, Μυλωνάκης, Μπουλουγουράς, Στελλάτος
	15/10/2004	Σίντεζ Καζάν	5–7		Χατζηκυριακάκης 2, Κοκκινάκης, Μπουλουγουράς, Στελλάτος
	16/10/2004	Εέκλο	18–4		Μάζης 3, Δήμου 3, Κοκκινάκης 2, Στελλάτος 2, Χατζηκυριακάκης 2, Αντωνάκος 2, Μυλωνάκης, Μπλάνης, Μπουλουγουράς, Μπενόπουλος
	17/10/2004	Μονπελιέ	9–6		Μάζης 2, Κοκκινάκης 2, Στελλάτος 2, Μυλωνάκης, Μπλάνης, Δήμου
	29/10/2004	Ούιπεστ	7–8	Β' φάση (Κότορ, Μαυροβούνιο)	Μπουλουγουράς 2, Χατζηκυριακάκης 2, Στελλάτος, Δήμου, Μπλάνης
	30/10/2004	Κόπερ	7–6
	31/10/2004	Πρίμορατς Κότορ	6–7