Το γιατροσόφι είναι το πρακτικό φάρμακο που χρησιμοποιούσε ο κόσμος παλιότερα - αλλά ακόμη και στη σημερινή εποχή - προκειμένου να αντιμετωπίσει μικρά ή και μεγαλύτερα προβλήματα υγείας. Υπάρχουν πολλών ειδών γιατροσόφια, και είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο κάθε άνθρωπος τα έχει χρησιμοποιήσει σε κάποια στιγμή της ζωής του, συνήθως με την προτροπή κάποιου μεγαλύτερου σε ηλικία μέλους της οικογένειας. Τα περισσότερα γιατροσόφια βασίζονται στη χρήση των φαρμακευτικών φυτών, ενώ σε πολλά μέρη της Ελλάδας αποτελούν αξιόλογο μέρος της λαογραφικής παράδοσης του τόπου. Αν και η χρήση τους έχει αμφισβητηθεί από τους οπαδούς της κλασικής ιατρικής, τα περισσότερα γιατροσόφια δεν παύουν να έχουν στέρεη επιστημονική τεκμηρίωση και να αποτελούν τον «πρόδρομο» των δημοφιλών φυτικών καλλυντικών και φαρμακευτικών σκευασμάτων που κυκλοφορούν στο εμπόριο και στα φαρμακεία στις μέρες μας.

Παρά το γεγονός ότι τα γιατροσόφια συνήθως βασίζονται σε σχετικά «αγνές» και «ακίνδυνες» πρώτες ύλες, οι γιατροί συνιστούν προσοχή στη χρήση τους, ειδικά αν το άτομο που πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει έχει ιστορικό αλλεργικών αντιδράσεων.

• Τσίμπημα κουνουπιού: Βάζουμε στο σημείο λίγο ξίδι για να μειώσει την κοκκινίλα και τη φαγούρα.
• Μώλωπας: Για να μη μελανιάσει, βάζουμε σε ένα πανάκι λίγο κρεμμύδι - όχι ψιλοκομμένο αλλά σε φέτες κοπανισμένες, ώστε να έχει και λίγο ζουμί από το κρεμμύδι - και από πάνω ραντίζουμε με αλάτι. Στη συνέχεια, δένουμε με ένα πανί και η μελανιά περιορίζεται.
• Πυρετός: Σούπα φιδές, με λεμόνι. Ο χυμός λεμονιού είναι πλούσιος σε βιταμίνη C, που πιστεύεται ότι βοηθάει στην αντιμετώπιση του πυρετού^[1].
• Κάψιμο: Βάζουμε στην καψιά πολτό ντομάτας και απαλύνεται ο πόνος (η οδοντόκρεμα απαγορεύεται).
• Τσίμπημα σφήκας ή μέλισσας: Αφού αφαιρέσουμε το τυχόν κεντρί, τρίβουμε επάνω στην περιοχή ένα μεταλλικό αντικείμενο (π.χ. κλειδί, ή πηρούνι) ώστε να μειωθεί ο πόνος και να μην πρηστεί.
• Τσίμπημα σκορπιού: τα παλιά χρόνια, όπου οι άνθρωποι ζούσαν και δούλευαν περισσότερο στην ύπαιθρο, τα τσιμπήματα από σκορπιούς ήταν συχνό φαινόμενο. Όταν λοιπόν σκότωναν ένα σκορπιό, τον άφηναν στον ήλιο να ξεραθεί καλά και έπειτα τον έτριβαν σε σκόνη. Τη σκόνη αυτή τη πρόσθεταν στο γάλα των παιδιών τους, ώστε να μειωθεί ο πόνος και ο κίνδυνος στην περίπτωση που τα τσιμπούσε σκορπιός.
• Τσίμπημα εντόμου: Ανακούφιση προσφέρει μια σταγόνα λάδι από λεβάντα πάνω στη τσιμπιά.^[2]