Με τον όρο βιογεωγραφική περιοχή (αλλιώς και βιογεωγραφικά βασίλεια), κατά τη Βιογεωγραφία, χαρακτηρίζεται επιφάνεια της Γης που περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες οργανισμών και ιδιαίτερα φυτών και ζώων που εμποδίζονται ν΄ απομακρυνθούν από την περιοχή αυτή εξαιτίας διαφόρων φυσικών εμποδίων.

Έτσι οι βιογεωγραφικές περιοχές, ως υποδιαιρέσεις της επιφάνειας της Γης, εμφανίζουν διαφορετική σύσταση της πανίδας και χλωρίδας δημιουργώντας κατά συνέπεια και διαφορετικές φυτογεωγραφικές και ζωογεωγραφικές περιοχές. Αυτός ο βιοκαταμερισμός της επιφάνειας της Γης ήταν και η αφετηρία της δημιουργίας της ιδιαίτερης επιστήμης της Βιογεωγραφίας.

Τα βιογεωγραφικά βασίλεια, όπως καθιερώθηκαν από τον Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας, είναι η Παλαιοαρκτική (Βόρεια Ευρώπη, Μεσόγειος, Σιβηρία, Μαντζουρία), η Αιθιοπική (Ανατολική, Δυτική και Νότια Αφρική, Μαδαγασκάρη), η Ανατολική (κεντρική Ινδία, Σρι Λάνκα, Ινδοκίνα, Βορειοανατολική Ασία), η Αυστραλιανή (Αυστρο-Μαλαισία, Αυστραλία, Πολυνησία, Νέα Ζηλανδία), η Νεαρκτική (Καλιφόρνια, Βραχώδη Όρη, οροσειρά Allegheny, Καναδάς) και η Νεοτροπική περιοχή (Χιλή, Βραζιλία, Μεξικό, Αντίλες). Αν και οι περιοχές αυτές είναι ευρέως αποδεκτές ως σήμερα, ορισμένοι ερευνητές υιοθετούν επίσης πιο λεπτομερείς υποδιαιρέσεις. Τα βασίλεια δεν αντιστοιχούν ακριβώς σε ηπειρωτικά όρια. Παρατηρούνται πολλές αποκλίσεις ως προς την ταξινόμηση των φυτογεωγραφικών και ζωογεωγραφικών περιοχών που δεν ταυτίζονται π.χ. κατ΄ αριθμό περιοχών και των φυσικών ορίων τους. Σημαντικότερες τέτοιες ταξινομήσεις είναι η ταξινόμηση κατά Γκουντ (φυτογεωγραφική), και η ταξινόμηση κατά Ντάρλιγκτον (ζωογεωγραφική).

• Huggett, Richard. Fundamentals of Biogeography, Routledge, 2005.