Αϊδίνιο
| Αϊδίνιο | |
|---|---|
 | |
  Αϊδίνιο | |
| Χώρα | Τουρκία |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία Αϊδινίου |
| Έκταση | 1.582 km² |
| Υψόμετρο | 65 μέτρα |
| Πληθυσμός | 259.027 (2022)[1] |
| Ταχ. κωδ. | 09 000 |
| Τηλ. κωδ. | 256 |
| Ζώνη ώρας | UTC+03:00 |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Αϊδίνιο ή Αϊδίνι (Τουρκ.: Αϊντίν, Aydın) είναι πόλη της Τουρκίας και πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 179.452 κάτοικοι σύμφωνα με απογραφή του 2000. Το Αϊδίνιο είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαιάνδρου ποταμού. Η περιοχή χαρακτηριζόταν από την αρχαιότητα για τη γονιμότητά της. Διάσημο προϊόν της σήμερα είναι τα τοπικά σύκα. Η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο, και ακόμα και σήμερα διαθέτει ένα από τα πυκνότερα σιδηροδρομικά δίκτυα στη χώρα.
Όνομα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε αρχαιοελληνικές πηγές το όνομα της πόλης εμφανίζεται ως Ανθέα και Ευανθία, ενώ επίσης αναφέρεται και ως Σελεύκεια επί του Μαιάνδρου, Σελεύκεια Καρίας και Ερυνίνα. Κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους ήταν γνωστή ως Τράλλεις. Αργότερα μετονομάστηκε σε Γκιουζελχισάρ (Güzelhisar).
Το σημερινό όνομα το οφείλει η πόλη στο μεσαιωνικό τουρκικό μπεηλίκι των Αϊντίνογλου, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της περιοχής κατά τον 14ο αιώνα. Κατά την τουρκική περίοδο στην πόλη ήρθαν Έλληνες από την Ελλάδα – κυρίως την Ήπειρο. Πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών στο Αϊδίνιο διέμεναν περίπου 10.000 Έλληνες.
Ιστορικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Αϊδίνι καταλήφθηκε από τον ελληνικό στρατό στις 14 Μαΐου 1919. Την περίοδο εκείνη η πόλη αριθμούσε 35.000 κατοίκους από τους οποίους οι 8.000 ήταν Έλληνες. Η ελληνική κοινότητα της πόλης έλεγχε το εμπόριο και διέθετε σχολεία, νοσοκομεία, τον γνωστό φιλολογικό σύλλογο «Μέλισσα» που διατηρούσε και βιβλιοθήκη και φιλαρμονική εταιρεία.
Έναν μήνα μετά, στις 15 Ιουνίου 1919, ο ελληνικός στρατός δέχτηκε επίθεση από Τούρκους Τσέτες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει εγκαταλείποντας την πόλη για τρεις ημέρες, κατά τις οποίες ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού και των σωμάτων των προσκόπων που βρίσκονταν στην πόλη. Η σφαγή των προσκόπων της πόλης θεωρείται η πιο αιματηρή πτυχή του παγκόσμιου προσκοπισμού.[2] Ο ελληνικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη τρεις μέρες μετά και την εγκατέλειψε οριστικά κατά τη γενική αποχώρηση του ελληνικού στρατού από τη Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1922.[3]
Προσωπικότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εμμανουήλ Φαρλέκας (1877-1958), Έλληνας μουσικοδιδάσκαλος και συγγραφέας
- Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ (1880-1968), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος 1962-1967
- Ευάγγελος Ιωαννίδης (1868-1942), Έλληνας ζωγράφος, που ασχολήθηκε κυρίως με την προσωπογραφία (πορτρέτο) και τη θρησκευτική ζωγραφική.
- Νέλλυ (1899-1998), Ελληνίδα φωτογράφος
- Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου,[4] (1893-1972), Ελληνίδα στιχουργός
- Αντνάν Μεντερές(1899-1961), τέως Πρωθυπουργός της Τουρκίας
- Μιχάλης Σουγιούλ (1906-1958), Έλληνας συνθέτης
- Διδώ Σωτηρίου (1909-2004), Ελληνίδα συγγραφέας
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ www
.citypopulation . Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2024..de /en /turkey /aydin /efeler /1679 __ayd%C4%B1n / - ↑ «Καθημερινή, Ένας αναγνώστης αφηγείται σελίδες από την ιστορία του προσκοπισμού». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2021.
- ↑ «Ιστορία, πρόσκοποι της Μικράς Ασίας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2011.
- ↑ Σκαλιώνη, Δάφνη (10 Ιανουαρίου 2022). «ΕΡΤ Αρχείο: 50 χρόνια από τον θάνατο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (video)». ertnews.gr. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2023.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τουρκικές πόλεις βάσει πληθυσμού | |
|---|---|
| 10.000.000+ | |
| 1.000.000+ | |
| 500.000+ | |
| 100.000+ |
|
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
