Άκαρι
| Άκαρι | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_Lorryia_formosa_2_edit.jpg) Το μικροσκοπικό άκαρι Lorryia formosa
| ||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||
| ||||||||||
| Υπερτάξη | ||||||||||
|
Παρασιτόμορφα (Parasitiformes) Ακαριόμορφα (Acariformes) | ||||||||||
Τα ακάρεα (ενικός:το άκαρι) ανήκουν στο Φύλο των Αρθρόποδων, στα Αραχνοειδή έχουν μικρό μέγεθος και μπορεί να είναι ωφέλιμα αρπακτικά, ζωοπαράσιτα (π.χ. τσιμπούρι), φυτοφάγα ή σαπροφάγα. Είναι το πιο ποικιλόμορφα από τα αραχνοειδή και ενώ το τσιμπούρι φαίνεται εύκολα, ένα άκαρι γίνεται δύσκολα ορατό με το ανθρώπινο μάτι καθώς έχει μέγεθος μικρότερο, συνήθως, από ένα χιλιοστό του μέτρου. Μερικά είδη μπορούν να φτάσουν τα 20 χιλιοστά και άλλα, με μέγεθος μόλις 0,08 του χιλιοστόμετρου, μπορούν να κάνουν φωλιά ακόμη και στο θύλακα μιας ανθρώπινης τρίχας. Τα ακάρεα βρίσκονται σχεδόν παντού στη βιόσφαιρα του πλανήτη μας, σε βάθος ακόμη και ως 10 μέτρα μέσα σε έδαφος με ανόργανα υλικά, σε πολικές ή τροπικές περιοχές και ερήμους, σε κρύες ή θερμές πηγές, σε θαλάσσια βάθη ως και 5.000 μέτρα κλπ.[1] Εκτιμάται ότι έχουν περιγραφεί γύρω στα 48.200 είδη ακάρεων, σε συνολικά πάνω από 1 εκατομμύριο είδη που ζουν σήμερα.[2] Φαίνεται πως είναι από τους πιο παλαιούς οργανισμούς πάνω στη Γη και εμφανίστηκαν 400 εκατομμύρια χρόνια πριν στον πλανήτη, ενώ σήμερα ζει το 5% των ειδών που έχουν ποτέ εμφανιστεί.[1]
Μορφολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όπως όλα τα ακάρεα, το άκαρι δεν έχει εντομές που να χωρίζουν τον κεφαλοθώρακα (πρόσωμα) από το οπισθόσωμα (κοιλιά), όπως τα υπόλοιπα αραχνοειδή (π.χ. αράχνη) αλλά τα δύο αυτά μέρη είναι ενωμένα συμπαγώς με μια ανεπαίσθητη ραφή. Ξεχωρίζει όμως το γναθόσωμα, το μέρος από το οποίο τρέφεται το άκαρι, το οποίο προεξέχει από το υπόλοιπο κύριο σώμα του, το ιδιόσωμα. Το ενήλικο άκαρι έχει συνήθως 4 ζεύγη πόδια, όπως τα αραχνοειδή, όμως μερικά είδη έχουν 3 ή και 2 ζεύγη πόδια και μερικά στην ενηλικίωση μένουν με ένα μόνο ζεύγος πόδια. Το γναθόσωμα στο κάθε άκαρι έχει προσαρμοστεί στον τρόπο που τρέφεται ώστε να μπορεί να δαγκώνει, να κεντρίζει, να πριονίζει ή και να ρουφά. Η αναπνοή γίνεται μέσω μικρών ανοιγμάτων στον εξωσκελετό τους, εντεροειδείς προεξοχές από το σώμα τους[εκκρεμεί παραπομπή] ή και από το ίδιο το κέλυφός τους.[3]
Φωτογραφίες από μικροσκόπια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι περισσότερες φωτογραφίες έχουν ληφθεί μονοχρωματικά με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και έχουν χρωματιστεί για να διακρίνονται τα ακάρεα.
-
Polyphagotarsonemus latus - προκαλεί ζημιές σε φυτά -
Aceria anthocoptes - μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έλεγχο του πληθυσμού των ζιζανίων -
Lorryia formosa - επιβλαβές σε φυτά, κυρίως εσπεριδοειδή
,_Lorryia_formosa.jpg)
-
Raoiella indica - εξαπλώνεται σε φοίνικες, προκαλεί καφέ χρώση -
Tuckerella - επιβλαβής στα οπωροφόρα (φωτό σε κοτσάνι τσαγιού) -
Cheyletidae - παρασιτεί σε πτηνά και θηλαστικά προκαλώντας δερματίτιδες -
Neotrichozetes spinulosus spinulosus
Αισθήσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πολλά ακάρεα - κυνηγοί έχουν ανεπτυγμένες αισθήσεις, όμως πολλά από αυτά δεν έχουν μάτια. Τα μάτια τους είτε έχουν συγχωνευθεί είτε και έχουν εκλείψει και έτσι τα διάφορα είδη έχουν από καθόλου ως και πέντε μάτια.[3]
Ιατρική σημασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μια πολύ διαδεδομένη και γνωστή ασθένεια που προκαλείται από συγκεκριμένο άκαρι είναι η ψώρα, η οποία είναι και μεταδοτική. Το άκαρι της ψώρας φωλιάζει στο δέρμα ανθρώπων και ζώων και προκαλεί εκτεταμένες βλάβες αν παραμεληθεί η θεραπεία που είναι αναγκαία. Συνήθως το άκαρι πεθαίνει μέσα στο δέρμα από το ξύσιμο, καθώς το σημείο που βρίσκεται εντοπίζεται από τη φαγούρα που προκαλεί και ο τρόπος αυτός απαλλαγής από ένα μόνο άκαρι-εισβολέα είναι συνήθως αποτελεσματικός. [εκκρεμεί παραπομπή]
Πιο μεγάλα ακάρεα μπορούν και να δαγκώσουν το δέρμα και να προκαλέσουν εξανθήματα.
Αρκετά από τα ακάρεα προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις όπως η αλλεργική ρινίτιδα, το άσθμα και το έκζεμα και επιδεινώνουν την ατοπική δερματίτιδα. [4] Συνήθως συγκεντρώνονται σε ζεστά και υγρά μέρη όπως τα στρώματα των κρεβατιών. Θεωρείται πως η εισπνοή τους από τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια του ύπνου εκθέτει το ανθρώπινο σώμα σε κάποια αντιγόνα που τελικά προκαλούν αντιδράσεις υπερευαισθησίας. [5] Τα ακάρεα της σκόνης θεωρούνται από τα χειρότερα αλλεργιογόνα. [6]
Όπως και με όλα τα είδη των αλλεργιών, η θεραπεία από την αλλεργία λόγω ακάρεων ξεκινά με το να τα αποφεύγει κανείς. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως βοηθούνται άμεσα από την απομάκρυνση όσοι υποφέρουν από ατοπική δερματίτιδα. [7] Βοηθά επίσης το τακτικό πλύσιμο των στρωμάτων και των κουβερτών με ζεστό νερό. [8] Χρήσιμα είναι επίσης τα αντιισταμινικά φάρμακα για την ανακούφιση των συμπτωμάτων. [9]
-
Το άκαρι της σπιτικής σκόνης -
Trombidion soyeux -
Φλεγμονή από δάγκωμα ακάρεος
.jpg)
Παράξενες χρήσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάποια είδη ακάρεων χρησιμοποιούνται στην παρασκευή ορισμένων ειδών τυριού και τους δίνουν ιδιάζουσα γεύση. Στην πραγματικότητα το τυρί έχει ένα επίστρωμα από εκατομμύρια ζωντανά ακάρεα. Το γερμανικό τυρί Altenburger Ziegenkäse[10] συχνά εμφανίζει προσβολή από το άκαρι Tyrophagus casei, στο οποίο προσδίδει χαρακτηριστική "πικάντικη" γεύση". Συχνά το τυρί αυτό, αν δεν είναι επιθυμητή η προσβολή του από αυτό το είδος ακάρεος, επικαλύπτεται από λεπτό στρώμα παραφινούχου κηρού.[11] Όμοια, το γαλλικό τυρί Le fromage aux artisons (μεταφρ. "τυρί των σκώρων") ή fromage aux artisous που παρασκευάζεται στην περιφέρεια του Άνω Λίγηρα (Haute-Loire) στην κωμόπολη Puy-en-Velay έχει επικάλυψη από ακάρεα του είδους Acarus siro που του προσδίδουν ιδιαίτερη γεύση.[12]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 The Tree of Life Web Project - David Evans Walter, Gerald Krantz and Evert Lindquist - http://tolweb.org/Acari/2554 Αρχειοθετήθηκε 2012-11-10 στο Wayback Machine. - 13 December 1996
- ↑ R. B. Halliday, B. M. OConnor & A. S. Baker (2000). «Global Diversity of Mites». Στο: Peter H. Raven & Tania Williams. Nature and human society: the quest for a sustainable world : proceedings of the 1997 Forum on Biodiversity. National Academies. σελίδες 192–212. ISBN 9780309065559.
- ↑ 3,0 3,1 Günther Schmidt (1993). Giftige und gefährliche Spinnentiere (στα Γερμανικά). Westarp Wissenschaften. σελίδες 58ff. ISBN 3894324058.
- ↑ Paul Klenerman, Brian Lipworth. «House dust mite allergy». NetDoctor. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008.
- ↑ «Hypersensitivity reaction to mite allergens». Allergy Guide. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008.
- ↑ «Dust allergens». AllergyEscape.com. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008.
- ↑ «Consultation and referral guidelines citing the evidence: how the allergist–immunologist can help». National Guideline Clearinghouse. Φεβρουαρίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008.
- ↑ «Rhinitis management». National Guideline Clearinghouse. Μαΐου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2008.
- ↑ Giorgio Ciprandi, Mariangela Tosca, Giovanni Passalacqua & G. W. Canonica (September 2001). «Long-term cetirizine treatment reduces allergic symptoms and drug prescriptions in children with mite allergy». Annals of Allergy, Asthma & Immunology 87 (2): 222–226. doi:. PMID 11570619.
- ↑ «German Foods.org». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2011.
- ↑ Stuart M Bennett, Mites στο "Stored products insects"
- ↑ Fromagium: cirons, artisons : une précieuse aide pour les fromagers
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
