Язычок (біялогія)
Язычок, або паднябенны язычок (лац.: uvula) — невялікі канічны адростак задняга краю мяккага неба, які складаецца са злучальнай тканкі. У чалавека і некаторых іншых прыматаў размяшчаецца над коранем языка. Язычок мае свае цягліцавыя валокны і пакрыты слізістай абалонкай[1].
Язычок гуляе найважную ролю ў фарміраванні гукаў маўлення. У прыватнасці, менавіта язычок выконвае функцыю «гарлавога» гуку Р, што ў народзе называюць «картавасцю».
Запаленне паднябеннага язычка называецца увуліт. У некаторых людзей назіраюцца некаторыя анамаліі ў развіцці язычка, напрыклад, падваенне або расшчапленне. У людзей з ВПЧ на паднябенным язычку могуць з'явіцца конусападобнай атожылкі, звязаныя з яго непасрэдным інфікаваннем шляхам мікрапашкоджванняў (да прыкладу пасля ангіны або прастуды)
Зноскі
- ↑ Язычок (біялогія) (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Язычок, в анатомии // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
