Салітэ́р^[1] (фр.: solitaire, ад лац.: solitarius — самотны) — асобна стаячае дрэва (куст) у еўрапейскіх парках. Дызайнерскі прыём, які ўжываецца пры добраўпарадкаванні і азеляненні паркаў, садоў і прыватных уладанняў.

Для адзіночнай пасадкі выкарыстоўваюцца віды, якія адрозніваюцца дэкаратыўнасцю на працягу цэлага года, святлалюбныя расліны^[2]. На вольным прасторы няма неабходнасці канкураваць за сонечнае святло і ваду з іншымі раслінамі. Пры выкарыстанні дрэва ў якасці салітэра, яго крона становіцца шырокай, а само яно мае больш нізкую пасадку. Салітэры з убраннем дробнага дэкаратыўнага лісця або цёмнай афарбоўкі высаджваюць бліжэй да садовых дарожак, альтанак. Салітэры з буйнымі лістамі або светлай лістотай высаджваюць на фоне фасадаў будынкаў, дэкаратыўных агароджаў^[3]. Салітэры павінны прыцягваць да сябе ўвагу, дамінаваць у кампазіцыі. Для гэтага вышыня салітэра ў дарослым стане і шырыня паляны павінны суадносіцца як 1:3^[4].

У XIX стагоддзі выкарыстоўваўся асаблівы прыём стварэння дэкаратыўных салітэраў. Некалькі дрэў высаджвалі на гранічна малой адлегласці. З гадамі яны зрасталіся, утвараючы «букет» з разыходнымі ў розныя бакі стваламі^[5]. Радзей — адно дрэва расшчаплялі, а асобныя часткі яго прымушалі расці ў розныя бакі. Парасонавая, пірамідальная, ніцая, шарападобная, канічная формы былі характэрныя для салітэраў гэтага часу радзей.

Часцей за ўсё ў XVIII—XIX стагоддзях ён высаджваўся насупраць панскага дома сядзібы^[6][7]. Як правіла, такім дрэвам быў дуб. З відаў дуба для салітэра выкарыстоўваліся звычайна: дуб звычайны, Quercus mongolica, Quercus phellos, Quercus macrocarpa^[8].

• Салітэр // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 111. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).