САХР (Беларусь)
| Спецыяльны атрад хуткага рэагавання | |
|---|---|
 | |
| Гады існавання | 1999—ц. ч. |
| Краіна |
 Беларусь |
| Падпарадкаванне |
 Унутраныя войскі МУС Беларусі |
| Тып | Падраздзяленне спецыяльнага прызначэння |
| Функцыя | барацьба з арганізаванай злачыннасцю |
| Колькасць | ~300 байцоў |
| Дыслакацыя | Мінск |
| Рыштунак | савецкі, айчынны, расійскі і інш. |
| Удзел у | |
| Камандзіры | |
| Дзеючы камандзір | Аляксандр Быкаў |
| Вядомыя камандзіры | гл. #Камандзіры |
Спецыяльны атрад хуткага рэагавання, САХР — спецпадраздзяленне ўнутраных войскаў МУС Беларусі, размешчанае ў г. Мінск (воінская часць 3032).
Афіцыйна падраздзяленне прызначана для аховы грамадскага парадку, барацьбы з арганізаванай злачыннасцю, арганізацыі прафілактычных мерапрыемстваў у папраўчых установах, у месцах са складаным аператыўным станам, аховы стратэгічных аб’ектаў[1].
САХР займаецца пераследам апанентаў рэжыму Лукашэнкі, узломам памяшканняў і захопам людзей. На думку СМІ, камандзір і заснавальнік САХРа Дзмітрый Паўлічэнка кіраваў выкраданнем і забойствам праціўнікаў Лукашэнкі ў канцы 1990-х — пачатку 2000-х гадоў
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Спецыяльны атрад хуткага рэагавання МУС Рэспублікі Беларусь створаны 29 чэрвеня 1999 года загадам міністра ўнутраных спраў № 014 ва ўнутраных войсках МУС Рэспублікі Беларусь[2]. Касцяк каманды склалі афіцэры, прапаршчыкі і найбольш падрыхтаваныя салдаты вайсковай часці 3214. Першы камандзір — Дзмітрый Паўлічэнка.
Першую аперацыю вайскоўцы САХР правялі ў кастрычніку 1999 года ў Оршы, дзе імі была затрыманая арганізаваная злачынная група[3].
У 2008 годзе атрад удзельнічаў у праграме падрыхтоўкі і абмену вопытам з венесуэльскімі сілавікамі. У красавіку члены САХРа разам з супрацоўнікамі групы «Альфа» Камітэта дзяржбяспекі, службы бяспекі прэзідэнта і байцамі 5-й брыгады спецназа наведалі Венесуэлу, дзе, акрамя ўсяго іншага, здзейснілі ўзыходжанне на Пік Балівара, усталяваўшы сцягі дзвюх краін, а таксама сімволіку сілавых структур і беларускага спартыўнага таварыства «Дынама»[4].
16 сакавіка 2016 года міністр унутраных спраў Беларусі Ігар Шуневіч ператварыў САХР у воінскую часць 3032 у складзе 3-й асобнай Чырванасцяжнай брыгады спецыяльнага прызначэння. Рашэнне зацвердзілі па прапанове камандзіра САХРа Юрыя Назаранка, бо ў атрада з’явіліся ўласныя службы[5].
16 снежня 2019 года «Deutsche Welle» апублікавала інтэрв’ю з Юрыем Гараўскім, былым байцом спецыяльнага атрада хуткага рэагавання (САХР) унутраных войскаў МУС Беларусі. Ён сцвярджаў, што ў 1999 годзе па загадзе заснавальніка САХРа падпалкоўніка Дзмітрыя Паўлічэнкі ўдзельнічаў у выкраданнях і забойствах праціўнікаў Лукашэнкі: міністра ўнутраных спраў Юрыя Захаранкі, кіраўніка Цэнтрвыбаркама Віктара Ганчара і прадпрымальніка Анатоля Красоўскага, які падтрымліваў беларускую дэмакратычную апазіцыю. Паўлічэнка, заявіў Гараўскі, асабіста застрэліў выкрадзеных[6].
Фарміраванне
[правіць | правіць зыходнік]Колькасць фарміравання невядома, але ў некаторых крыніцах паказваюцца лікі ад 300 чалавек. Камплектуецца афіцэрамі, прапаршчыкамі і сяржантамі. Кандыдаты праходзяць комплекснае тэставанне з упорам на выяўленне асаблівасцяў паводзін у экстрэмальных сітуацыях і здаюць нарматывы па фізічнай падрыхтоўцы. Усе байцы выдатна валодаюць методыкамі рукапашнага бою, некаторыя з іх з’яўляюцца майстрамі і кандыдатамі ў майстры спорту па розных адзінаборствах[7].
САХР узброены аўтаматамі АК, пісталетамі ПМ і ПС, а таксама іх мадэрнізаваныя варыянты для бясшумнай стральбы, і помпавымі стрэльбамі для стральбы карцеччу[8].
Камандзіры
[правіць | правіць зыходнік]- Дзмітрый Валер’евіч Паўлічэнка
- Міхаіл Камека
- Уладзімір Уладзіміравіч Вашкевіч
- Юрый Генадзьевіч Назаранка
- Аляксандр Валер’евіч Быкаў
Зноскі
- ↑ Минский СОБР: универсальные солдаты
- ↑ СОБР (руск.). chest.by. Праверана 29 чэрвеня 2020.
- ↑ Спецназ в спецназе: столичный СОБР реорганизован в отдельную воинскую часть ВВ МВД Архівавана 13 красавіка 2019.
- ↑ Белорусский спецназ покорил пик Боливара
- ↑ Асобную воінскую часць стварылі на базе спецыяльнага атрада хуткага рэагавання ўнутраных войскаў . БелТА (16 сакавіка 2016). Праверана 15 жніўня 2021.
- ↑ Триппе, Кристиан. Признания экс-бойца СОБРа Гаравского: реакция в Беларуси и Германии (руск.). Deutsche Welle (17 снежня 2019). Архівавана з першакрыніцы 24 мая 2021. Праверана 29 чэрвеня 2020.
- ↑ Спецназ Беларуси. Железный кулак Лукашенко. Часть 3-я(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 3 верасня 2020. Праверана 16 сакавіка 2022.
- ↑ СОБР: территория напряжения
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
