Пругкая дэфармацыя
Пругкая дэфармацыя — змена формы і памераў цела пад уздзеяннем знешніх сіл, якая знікае пасля ўстаранення ўздзеяння. Падпарадкоўваецца закону Гука[1].
Раздзел фізікі, які вывучае пругкія дэфармацыі, называецца тэорыяй пругкасці.
Пры пругкай дэфармацыі яе велічыня не залежыць ад перадгісторыі і цалкам вызначаецца механічнымі напружаннямі, гэта значыць з’яўляецца адназначнай функцыяй ад напружанняў. Для большасці рэчываў гэтую залежнасць можна з вялікай дакладнасцю лічыць прамой прапарцыйнасцю. Пры гэтым пругкая дэфармацыя апісваецца законам Гука. Найбольшае напружанне, пры якім справядлівы закон Гука, называецца мяжой прапарцыйнасці.
Некаторыя рэчывы (металы, каучукі) могуць перажываць вялікую пругкую дэфармацыю, у той час як у іншых (кераміка, прэсаваныя матэрыялы) нават мінімальная дэфармацыя перастае быць пругкай.
Максімальнае механічнае напружанне, пры якім дэфармацыя яшчэ застаецца пругкай, называецца мяжой цякучасці. Вышэй гэтай мяжы дэфармацыя робіцца пластычнай.
Пругкія дэфармацыі могуць змяняцца перыядычна з часам (пругкія ваганні). Працэс распаўсюджвання пругкіх ваганняў у асяроддзі называюць пругкімі хвалямі.
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Бойко В. С., Гарбер Р. И., Косевич А. М. Обратимая пластичность кристаллов. — М.: Наука, 1991. — 280 с.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
