Портлендская ваза вядомая ў гісторыі мастацтва як самы выдатны з захаваных твораў антычнага мастацкага шкла. Уяўляе сабой дэкаратыўную пасудзіну 25 см у вышыню і 56 см у абхваце з дзвухслойнага цёмна-сіняга і белага непразрыстага шкла, на якім метадам разьбы выкананы рэльеф з выявай сямі фігур багоў і смяротных. Гэтая тэхніка нагадвае разьбу камей са шматслойных вырабных камянёў. Як мяркуецца, выраблена ў Рыме паміж 5 і 25 гадамі. н. э.

Портлендская ваза — выключны па майстэрстве выканання твор эліністычнай эпохі. Калі ў XIX стагоддзі была зроблена спроба вырабіць яе дакладную копію, праца (за якую належала прэмія ў 1000 фунтаў) апынулася настолькі працаёмкай, што мастацтвазнаўцы прыйшлі да высновы: на стварэнне арыгінала павінна было сысці не менш за два гады. Звяртае на сябе ўвагу якасная тэхніка рэзкі па шкле — сведчанне выдатнага талента шкларэзчыка. Створаныя ім фігуры камеі з цяжкасцю паддаюцца інтэрпрэтацыі, зыходзячы з нашых ведаў аб старажытнарымскай міфалогіі. Адна з груп доўгі час апісвалася як Пэляю і Феціда, іншая — як прарочы сон Гекубы аб разбурэнні Троі, але існуюць і іншыя, не менш праўдападобныя тлумачэнні.

Дакументальных сведчанняў аб выяўленні вазы не захавалася. Паводле адной з версій, яе знайшлі каля 1582 года ў магільным склепе Аляксандра Севера блізу Рыма. Як бы тое ні было, у 1601 годзе яна згадваецца ў лісце астранома Нікаля-Клода дэ Пейрэска да мастака Рубенса. У той час ваза знаходзілася ў калекцыі кардынала дэль Монтэ. Затым на працягу двух стагоддзяў яна была адным з галоўных скарбаў рымскага сямейства Барберыні, перайшоўшы ў спадчыну Мафеа Барберыні, якія сталі папам рымскім Урбанам VIII. У той час ваза была вядомая як «ваза Барберыні».

Паміж 1778 і 1780 годам брытанскі пасланнік ў Неапалі Уільям Гамільтан купіў вазу ў гандляра антыкварыятам Джэймса Байрса, які ў сваю чаргу купіў яе ў Карнеліі Барберыні-Калона, прынцэсы Палестрыны. Пазней Гамільтан прывёз вазу ў Лондан і прадаў Маргарэт Бенцінк, герцагіні Портлендскай.

Герцагі Портлендскія валодалі вазай да 1845 года, калі яна паступіла ў калекцыю Брытанскага музея. З'яўленне вазы ў Лондане выклікала непадробную цікавасць з боку шкловыдзімальшчыкаў і майстроў керамікі, якія наперабой спрабавалі стварыць нешта падобнае. Асабліва грунтоўна падышоў да гэтай задачы знакаміты фарфоравы майстар Джасайя Уэджвуд. Портлендская ваза натхняла яго на працягу некалькіх гадоў. Першай справай ён стварыў яе падабенства з чорнага і белага яшмового фарфору (або джаспера); гэты асобнік ён паднёс у дар свайму сябру Эразму Дарвіну. Мяркуючы па гэтай працы, да дна старажытнарымскага арыгінала ў той час быў прылеплены шкляны дыск з галавой Прыама, які па ўсёй бачнасці, паходзіў ад іншай вазы і які закрываў расколіну ў аснаванні (з 1845 года ён экспануецца асобна ад пасудзіны).

Пасля таго як адзін з шматлікіх наведвальнікаў герцага выпадкова пашкодзіў галоўны гонар яго калекцыі, апошні (у 1810 годзе) вырашыў перадаць яе на захаванне ў Брытанскі музей. Там 7 лютага 1845 года яна была разбіта ўшчэнт нейкім Уільямам Лойдам. Пасля некалькіх гадоў карпатлівай працы ваза была злепленая з аскепкаў і вярнулася на сваё месца ў музеі. Яна была зноў разабрана і злепленая ў 1948 годзе, на гэты раз на больш даўгавечнай аснове. Апошняя рэстаўрацыя вазы, была зроблена з 1 чэрвеня 1988 г. па 1 кастрычніка 1989 года.

• У разгар Вялікай дэпрэсіі герцаг Портлендскі выставіў вазу на продаж на аўкцыёне «Крысціс», але ніхто з пакупнікоў не змог заплаціць запатрабаваную герцагам цану.
• У фантастычным апавяданні Артура Кларка «Увесь час міру» (1951) вандроўцы ў часе ратуюць Портлендскую вазу.

• British Museum — «Highlights» entry for the vase Архівавана 18 кастрычніка 2015.
• British Museum — conservation history of the vase
• Bulstrode Park (where the Duchess of Portland the kept Vase) entry from The DiCamillo Companion to British & Irish Country Houses
• The Corning Museum of Glass (which owns several replicas of the Portland Vase) — information on cameo Roman and glass