Павел Іванавіч Батаў
Дата нараджэння	1 чэрвеня 1897(1897-06-01)
Месца нараджэння	Фялісава[d], Рыбінскі павет[d], Яраслаўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	19 красавіка 1985(1985-04-19)[1] (87 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі
Альма-матар	Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі
Грамадзянства	Расія
Прыналежнасць	Расійская імперыя  РСФСР  СССР
Род войскаў	Рабоча-Сялянская Чырвоная Армія
Гады службы	1915—1985
Званне
Камандаваў	3-я армія, 65-я армія, Прыбалтыйская ваенная акруга
Бітвы/войны	Першая сусветная вайна Грамадзянская вайна ў Іспаніі Савецка-фінляндская вайна (1939—1940), Вялікая Айчынная вайна: Сталінградская бітва, Курская бітва, Усходне-Памеранская аперацыя, шматлікія іншыя
Узнагароды і званні	узнагароды замежных дзяржаў
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Па́вел Іва́навіч Ба́таў (руск.: Па́вел Ива́нович Ба́тов; 20 мая (1 чэрвеня) 1897, в. Філісава, Яраслаўская вобласць — 19 красавіка 1985, Масква) — савецкі ваенны дзеяч, двойчы Герой Савецкага Саюза, генерал арміі^[2], дэпутат Вярхоўнага Савета СССР 1—5 скліканняў.

П. І. Батаў — удзельнік грамадзянскай вайны, член КПСС з 1929 года. Удзельнічаў у Грамадзянскай вайне ў Іспаніі. У Вялікую Айчынную вайну быў намеснікам камандуючага і камандуючым арміі. Арміі, якімі кіраваў Батаў, адзначыліся ў баях за Сталінград, пры вызваленні Беларусі, Украіны і інш. Узнагароджаны шматлікімі ордэнамі і медалямі СССР.

Пасля вайны — камандуючы войскамі Прыкарпацкай, затым — Прыбалтыйскай ваеннай акругі. Восем раз узнагароджаны ордэнам Леніна.

Павел Іванавіч Батаў нарадзіўся 20 мая (1 чэрвеня) 1897 ў вёсцы Філісава, Рыбінскага павета Яраслаўскай губерні ў беднай сялянскай сям'і. Рускі. Скончыў 2 класа сельскай школы. У 13 гадоў з-за крайняй беднасці сям'і з'ехаў у Пецярбург, дзе наняўся на працу ў гандлёвы дом братоў Лявонавых. 5 гадоў працаваў грузчыкам і разносчыкам пакупак-заказаў па кватэрах заможных гараджан. Нягледзячы на цяжкія ўмовы працы, экстэрнам здаў экзамены за шэсць класаў і планаваў працягваць вучобу.

У арміі з 1916^[2]. У чырвонай арміі з 1918^[2]. Удзельнік 1-й Міравой і Грамадзянскіх войн, вайны ў Іспаніі 1936-39, вызвалення Заходняй Беларусі ў 1939, савецка-фінскай вайны 1939-40^[2].

Са снежня 1936 па жнівень 1937 года пад псеўданімам Пабла Фрыц знаходзіўся ў камандзіроўцы ў Іспаніі, дзе на баку рэспубліканцаў удзельнічаў у барацьбе з рэжымам Франка. Займаў пасаду ваеннага саветніка ў 12-й Інтэрнацыянальнай брыгадзе Матэ Залкі, затым дарадцай Тэруэльскага фронта. Падчас адной з рэкагнасцыровак П. І. Батаў цяжка паранены. Па вяртанні ў СССР быў узнагароджаны ордэнамі Леніна і Чырвонага Сцяга і прызначаны камандзірам 10-га стралковага корпуса. Са жніўня 1938 года камандзір 3-га стралковага корпуса. У гэтай пасадзе ўдзельнічаў у савецка-фінскай вайне 1939—1940 гг. і ў паходзе па вызваленні заходніх абласцей Беларусі і Украіны. З красавіка 1940 г. намеснік камандуючага войскамі Закаўказскай ваеннай акругі.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны з чэрвеня 1941 камандзір спецыяльнага стралковага корпуса, намеснік камандуючага, камандуючы арміяй, памочнік камандуючага войскамі Бранскага фронту. З кастрычніка камандуючы 65-й арміяй, якая дзейнічала на Данскім, Сталінградскім, Цэнтральным, Беларускім, 1-м, 2-м Беларускіх франтах. Удзельнік Сталінградскай і Курскай бітваў^[2].

У кастрычніку 1943 65-я армія фарсіравала Днепр у раёне Лоева, захапіла плацдарм, у 1943-44 вызваляла Рэчыцу, Мазыр, Бабруйск, Асіповічы, Слонім, у 1945 штурмавала Расток, Шчэцін, Гданьск і іншыя. Пасля вайны камандуючы арміяй, 1-й намеснік Галоўнакамандуючага Групай савецкіх войскаў у Германіі, камандуючы войскамі Прыкарпацкай, Прыбалтыйскай ваенных акруг, Паўднёвай групай войскаў^[2].

З 1962 начальнік штаба Аб'яднаных узброеных сіл дзяржаў — удзельніц Варшаўскага Дагавора. З 1965 ваенны інспектар-дарадца Міністэрства абароны СССР. З 1970 старшыня Савецкага камітэта ветэранаў вайны. Дэпутат Вярхоўнага Савета СССР у 1937-50, 1954-66^[2].

• дзве «Залатыя Зоркі» Героя Савецкага Саюза

• восем ордэнаў Леніна
• тры ордэны Чырвонага Сцяга
• Ордэн Кастрычніцкай рэвалюцыі
• тры ордэны Суворава 1-й ступені
• Ордэн Кутузава 1-й ступені
• Ордэн Багдана Хмяльніцкага 1-й ступені
• Ордэн «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» 3-й ступені
• Ордэн «Знак Пашаны»

• «За воінскую мужнасць. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння Уладзіміра Ільіча Леніна»
• «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі»
• «За абарону Сталінграда»
• «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гадоў»
• «За вызваленне Варшавы»
• юбілейныя медалі СССР
• Ганаровая зброя з залатой выявай Дзяржаўнага герба СССР

• Ордэн Брытанскай імперыі Камандорскі крыж
• ордэны Польшчы
  • Віртуці Мілітары
  • Ордэн Крыжа Грунвальда II ступені
  • Камандорскі крыж
  • Ордэн Адраджэння Польшчы
• Два ордэны Народнай рэспублікі Балгарыя II ступені
• Румынскі ордэн Тудара Уладзімірэску I класа
• Венгерскі ордэн Чырвонага Сцяга
• Мангольскія ордэны
  • Ордэн Сухэ-Батара
  • Баявога Чырвонага Сцяга
• Ордэн Заслуг перад Айчынай у золаце (ГДР)
• 11 медалёў розных краін.

Павел Батаў — ганаровы грамадзянін Рыбінска (1972) і Яраслаўскай вобласці (1983), гарадоў Ноўгарад-Северскі, Лоеў, Рэчыца, Азёркі, Светлагорска^[3], Гданьск і Шчэцін.

Бюст П. І. Батова, які павінен стаяць на Радзіме Героя, усталяваны ў г. Рыбінск.

• Батов Павел Иванович(недаступная спасылка) (руск.) // Вялікая савецкая энцыклапедыя

Тэматычныя сайты	Героі краіны
Слоўнікі і энцыклапедыі	Вялікая расійская (старая версія) · Сучаснай Украіны
Генеалогія і некрапалістыка	Find a Grave · Rodovid
Нарматыўны кантроль GND: 104696125 · ISNI: 0000000108806031 · LCCN: n81035777 · NKC: pna2012688819 · NTA: 241617782 · NUKAT: n00012245 · SUDOC: 203995082 · VIAF: 25041603