Нос — частка твару (у чалавека) альбо хмызы (у жывёлін), якая ўдзельнічае ў дыханні, абанянні, здабычы корму і стасункаў. За носам размяшчаецца нюхальная слізістая абалонка і пазухі. За насавой поласцю, паветра праходзіць праз глотку, а затым і ў астатнія органы дыхальнай сістэмы. У людзей, нос размешчаны ў цэнтры на твары, але ў большасці іншых сысуноў, ён знаходзіцца на верхнім кончыку пысы. У птушак нос сумешчаны з дзюбай, на верхняй паверхні якой знаходзяцца ноздры.

Добра ўсім знаёмая бачная частка носа, званая вонкавым носам, складаецца з кораня, спінкі, верхавіны і крылаў. Аснову вонкавага носа складаюць насавыя косці — лобны адростак верхняй сківіцы, латэральны храсток і вялікі крылападобны храсток носу, пакрытыя мышцамі, якія прызначаны для сціскання насавых адтулін і адцягвання дадолу крылаў носу. Нягледзячы на тое, што вонкавы нос і пакрыты такой жа скурай, як і твар, з-за вялікай колькасці сальных залоз скурнае покрыва ў гэтым месцы тоўстае і маларухомае.

Перш чым апынуцца ў насавой поласці, паветра спачатку трапляе ў яе напярэдадні. насавая перагародка, створаная вертыкальнай пласцінкай рашэцістай косці, сашнікам і храстком, падзяляе насавую поласць на дзве часткі. Нягледзячы на тое, што вонкава нос і выглядае сіметрычна, у многіх людзей насавая перагародка скрыўлена. Гэтае нязначнае адхіленне прынята лічыць нормай, хоць яно і ўяўляе сабой асіметрыю чэрапа.

• Рыніт
• Ферамоны

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Нос
• Эстэтычны аналіз прапорцыяў вонкавага носу
• Залежнасць формы носу ад насавых касцей і храсткоў
• Клінічная анатомія носу Архівавана 30 снежня 2011.