Мікалай Сямёнавіч Казлоў
Дата нараджэння	4 (17) мая 1907[1]
Месца нараджэння	Цвер, Цвярскі павет[d], Цвярская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	4 красавіка 1993(1993-04-04)[1] (85 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Месца пахавання	Усходнія могілкі
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	хімік, хімік-арганік, выкладчык універсітэта, загадчык кафедры
Месца працы	Інстытут хіміі АН БССР БДУ Пермская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія[d] Пермскі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт[d] Інстытут фізіка-арганічнай хіміі НАН Беларусі
Навуковая ступень	доктар хімічных навук[1] (1935)
Навуковае званне	акадэмік НАН Беларусі (1966)[1] прафесар[1]
Альма-матар	Цвярскі дзяржаўны ўніверсітэт (1928)[1]
Навуковы кіраўнік	Мікалай Дзмітрыевіч Зялінскі
Партыя	КПСС
Прэміі
Узнагароды

Мікалай Сямёнавіч Казло́ў^[2] (17.5.1907, Цвер, Расія — 4 красавіка 1993, Мінск) — беларускі хімік-арганік. Прафесар (1933), доктар хімічных навук (1935). Заслужаны дзеяч навукі і тэхнікі РСФСР (1965). Акадэмік Акадэміі навук БССР (1966).

У 1928 годзе скончыў Цвярскі педагагічны інстытут, у 1932 годзе — аспірантуру пры Маскоўскім універсітэце. У 1933—1938 гадах дырэктар Інстытута хіміі Акадэміі навук БССР, адначасова загадчык кафедры арганічнай хіміі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Арыштаваны 24.7.1938. 19.2.1940 пастановай Асобай нарады прыгавораны да 5 гадоў лагераў. Адбыў у лагерах і ссылцы 8 гадоў. У 1946—1967 гадах загадчык кафедры хіміі Пермскага педагагічнага і Пермскага сельскагаспадарчага інстытутаў. Рэабілітаваны 20.1.1956. У 1967—1972 гадах дырэктар Інстытута фізіка-арганічнай хіміі АН БССР. З 1973 года загадчык лабараторыі гэтага інстытута, з 1988 — дарадца пры дырэктары інстытута.

Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1967), Дружбы народаў (1977), «Знак Пашаны» (1961), медалямі. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1984).

Аўтар навуковых прац па сінтэзе арганічных злучэнняў і вывучэнні механізму дзеяння гетэрагенных і гамагенных каталізатараў. Прапанаваў спосабы атрымання гетэрацыклічных злучэнняў, сінтэзу хіналінаў (рэакцыя Казлова). Удзельнічаў у распрацоўцы сінтэзу хлорапрэнавага каўчука, сінтэзаваў новыя фізіялагічна актыўныя рэчывы, цыянінавыя фарбавальнікі, антыстатыкі для палімераў. Распрацаваў рэакцыю гідраамініравання арганічных рэчываў новымі азотнымі злучэннямі.

Аўтар больш за 700 навуковых прац, у тым ліку 7 манаграфій, 98 вынаходак^[3]. Сярод апублікаванага:

• Каталитический синтез хинольдина. — Мн.: Изд-во БелАН, 1935 (у сааўтарстве).
• Химия промышленных нефтей Белоруссии. — Мн., 1972 (у сааўтарстве).
• Промышленные катализаторы риформинга. — Мн.: Наука и техника, 1986 (у сааўтарстве).

• Казлоў Мікалай Сямёнавіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 354. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.
• Беларуская энцыклапедыя. У 18 т. Т. 7. — Мінск, 1998.
• Беларуская ССР : кароткая энцыклапедыя. У 5 т. Т. 5. — Мінск, 1981.
• Национальная академия наук Беларуси : персональный состав, 1928—2015. — 2-е изд., исправленное. — Минск, 2016.

• Памяці вучонага: Казлоў Мікалай Сямёнавіч // Нацыянальная акадэмія навук Беларусі
• Козлов Николай Семенович (04(17).05.1907-04.04.1993) Архівавана 29 лістапада 2022. (руск.) // Сайт Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта
• Мікалай Сямёнавіч Казлоў у базе даных «История белорусской науки в лицах» Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа НАН Беларусі (руск.)