Горад Камень-Кашырскі укр.: Камінь-Каширський Герб[d] Сцяг[d] Будынак райсавета і райдзяржадміністрацыі Краіна  Украіна Вобласць Валынская вобласць Раён Камінь-Кашырскі раён Каардынаты 51°37′12″ пн. ш. 24°57′55″ у. д.HGЯO Першая згадка 1196 Ранейшыя назвы Кашэр, Кашырск Горад з 1940 Плошча 7,64 км² Вышыня цэнтра 155 ± 1 м Водныя аб’екты Цыр[d] Насельніцтва 12400 чалавек (2022) Часавы пояс UTC+2, летам UTC+3 Тэлефонны код +380-3357 Паштовы індэкс 44500 КААТУУ 0721410100 Афіцыйны сайт kamadm.gov.ua Камень-Кашырскі на карце Украіны ±

Медыяфайлы на Вікісховішчы

Камень-Кашырскі^[1] (укр.: Камінь-Каширський) — горад раённага значэння ў Валынскай вобласці Украіны, раённы цэнтр.

Найбольш верагодна, што назва азначае тэрыторыю, дзе знаходзілася шмат каменя, напрыклад, крэмнію або асобных валуноў — цвёрдай горнай пароды, прынесенай калісьці ледавіком. Іншая версія, якая з’яўляецца сумнеўнай, тлумачыць слова «камень» так — збудаваная ў гэтых месцах драўляная абарончая спаруда была настолькі моцнай, што адпавядала каменнай сцяне. Другая частка назвы — Кашырскі — паходзіць ад таго, што горад некаторы час знаходзіўся ў уладанні князёў Сангушкаў — Кашырскіх.

Гжэгаж Ранкоўскі сцвярджае, што ў дакументах паселішча Кашырск або Кашэр згадваецца яшчэ ў 1196 г. Заснавальнік горада — валынскі князь Раман Мсціслававіч. Ён пабудаваў замак для абароны сваіх паўночных межаў. У 1241 г. мястэчка захапіла Літоўскае княства, яно стала валоданнем Любарта Гедымінавіча. З пачатку XV ст. горад згадваецца ў пісьмовых крыніцах як валоданне князёў Сангушкаў-Кашырскіх. Апошні з роду — Падольскі і валынскі ваявода Адам Сангушка ў 1628 г. заснаваў у горадзе дамініканскі манастыр. Пасля яго смерці Камень-Кашырскі перайшоў да роду Красіцкіх аж да канца XVIII ст. Пазней маёнтак адышоў да сямейства Ордаў. У 1832 г. царскія ўлады закрылі дамініканскі манастыр, зрабіўшы касцёл парафіяльным. У 1830—1837 гг. збудаванне было перабудавана.

У 1430 г. мястэчка атрымала магдэбургскае права (пацверджанае пасля і ў 1600 г.). Пасля Люблінскай уніі Камень-Кашырскі і навакольныя тэрыторыі пераходзяць пад уладу Польшчы, дзе паступова горад дэградаваў да статусу вёскі. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай Камень-Кашырскі і прылеглыя тэрыторыі ўвайшлі ў склад Расійскай імперыі, дзе стаў цэнтрам воласці. У гады Першай сусветнай вайны недалёг ад горада праходзіла лінія фронту. Пасля Рыжскага мірнага дагавора Камень-Кашырскі зноў пераходзіць пад уладу Польшчы і стаў цэнтрам Камень-Кашырскага павета Палескага ваяводства. У 1923 г. ў Камені-Кашырскім было створана павятовае староства. 1 студзеня 1927 г. вясковая Камен-Кашырская гміна атрымала статус гарадской гміны.

У 1940 г. з прыходам савецкай улады быў утвораны Камень-Кашырскі раён. Пачалі дзейнасць гарадскі і раённы саветы. З пачатку вайны 1941—1945 гг. тэрыторыя раёна была акупаваная нацыстамі і ўключана ў склад Камень-Кашырскай акругі. Тут дзейнічалі партызанскія атрады пад камандаваннем М. П. Канішчука, А. П. Брынскага, О. Ф. Фёдарава, у вёсцы Хоцешыў функцыянавала школа старшын УПА. Канец акупацыі раёна прыпадае на сакавік-красавік 1944 г. У 1945 г. у Камні-Кашырскім створана педагагічнае вучылішча. У 1947 г. у горадзе адкрылі медыцынскую школу, якую праз год рэарганізавалі ў медыцынскае вучылішча. У 1961 г. пачаў працу Камень-Кашырскі лесазавод. За перыяд з 1970-я па 1980-я гг. пачалі сваю працу хлебазавод, кансервавы завод, дрэваапрацоўчы завод, камбікормавы завод, маслазавод.

У 1991 г. на ўсеўкраінскім рэферэндуме ў пацверджанне Акта абвяшчэння незалежнасці Украіны за незалежнасць дзяржавы прагаласавала 94,2 % жыхароў раёна. У 1991 г. раён аднесены да зоны гарантаванага добраахвотнага адсялення (катэгорыя III) пацярпелых з прычыны аварыі на ЧАЭС. На тэрыторыі раёна дзейнічае 46 рэлігійных аб’яднанняў. У 1996 г. рашэннем сесіі гарадскога савета народных дэпутатаў ад 14 верасня 1996 г. зацверджаны праект герба, сцяга і пячаткі горада Каменя-Кашырскага. У 1999 г. у вёсцы Міхнаўка быў адкрыты Свята-Срэценскі манастыр.

• У цэнтры горада ёсць рэшткі старажытнага гарадзішча, размешчанага на правым беразе ракі Цыр. У 1987—1988 гг. археалагічныя даследаванні на тэрыторыі гарадзішча праводзіла экспедыцыя Валынскага краязнаўчага музея пад кіраўніцтвам С. Д. Панішка;
• Касцёл і капліца дамініканцаў, пабудаваныя ў першай палове XVII ст. У міжваенны перыяд ХХ ст. касцёл яшчэ выкарыстоўваўся для службаў, аднак у савецкі час быў моцна перабудаваны. У ім некаторы час дзейнічала пякарня. Капліца размешчана побач, рэстаўраваная толькі звонку. Памяшканне былога касцёла не з’яўляецца помнікам, капліца ж — помнік архітэктуры мясцовага значэння. Належыць каталіцкай абшчыне горада і ёю выкарыстоўваецца;
• Царква Святога прарока Іллі, пабудаваная ў 1700 г. Званіцу царквы надбудавалі ў 1886 г. У ноч на 8 красавіка 2015 г. царква згарэла.
• Царква Нараджэння Прасвятой Багародзіцы была пабудавана ў 1723 г. на сродкі мясцовага памешчыка Івана Красіцкага. У 1880 г. адзін з трох аўтэнтычных купалоў перарабілі пад званіцу;
• У горадзе ёсць некалькі помнікаў і мемарыяльны комплекс у гонар воінаў савецкай арміі. Сярод помнікаў — таксама помнік загінуўшым габрэям мясцовага гета, мясцовым жыхарам, якія загінулі ў Афганістане.

Валынская вобласць
Раёны	Камінь-Кашырскі Ковэльскі Луцкі Уладзімірскі
Гарады	Бэрэстэчка Гарохіў Камень-Кашырскі Ківэрці Ковель Луцк Любамль Новавалынск Ражышчэ Уладзімір Устылуг
Пгт	Алыка Благадатнэ Галаўнэ Галобы Дубышчэ Забалоцця Іванычы Колкы Локачы Лукіў Люблынэць Любэшыў Манэвычы Мар’яніўка Ракыні Ратна Стара Выжыўка Сэнкэвычыўка Торчын Турыйск Цумань Шацк